Sąd Apelacyjny w Białymstoku

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 18 kwietnia 2024 roku rozpozna apelacje pełnomocnika wnioskodawcy i Skarbu Państwa od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie wydanego w sprawie II Ko 121/23 z wniosku o odszkodowanie za doznaną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe na skutek niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania zastosowanego wobec wnioskodawcy.

W postępowaniu pierwszoinstancyjnym Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezesa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku na rzecz wnioskodawcy kwotę 51.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za doznaną szkodę oraz kwotę 130.000 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z powodu pozbawienia wolności w związku z niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem trwającym od dnia 07 marca 2020 r., godz. 23:30 do dnia 31 marca 2021 r., godz. 13:50 w sprawie Sądu Okręgowego w Gdańsku IV Wydział Karny o sygn. akt: IV K 201/20. Sprawa ta zakończona została prawomocnym uniewinnieniem wnioskodawcy od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Pełnomocnik wnioskodawcy w ramach złożonej apelacji wniósł o zasądzenie dodatkowego zadośćuczynienia w wysokości 870.000 złotych ponad kwotę zasądzoną w I instancji. Natomiast Skarb Państwa wniósł o zmianę orzeczenia w części dotyczącej odszkodowania i zadośćuczynienia przez oddalenie wniosku w całości lub w części.

W dniu 16 kwietnia 2024 r., godz. 9:00  s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą mężczyzny, który dokonał zabójstwa swojego brata poprzez uduszenie (sygn. akt II AKa 33/24).

Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem wydanym w dniu 23 listopada 2023 r. w sprawie o sygn. akt  II  K 38/23 uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 23 lutego 2023 roku w miejscowości Nowy Strachocin 19 gmina Szelków, powiat makowski, województwo mazowieckie, działając z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia brata przewrócił pokrzywdzonego na plecy, a następnie usiadł na jego klatce piersiowej i dociskał kolanami, wielokrotnie uderzał pięściami po twarzy, dusił, trzymając ręce na jego szyi oraz zakrywał usta i nos bluzą, czym spowodował obrażenia ciała w postaci: wylewów krwawych w tkankach miękkich szyi - wokół krtani i tchawicy oraz na lewej bocznej powierzchni przełyku, złamania żeber V i VI po stronie prawej w linii pachowej przedniej, powierzchownej rany ciętej powłok miękkich głowy (okolica wierzchołka głowy) podskórnego wylewu krwawego na wysokości trzonu lewej kości jarzmowej, mnogich otarć naskórka i powierzchownej rany ciętej na lewym nadgarstku i grzbietowej powierzchni lewego śródręcza, co skutkowało ostrą niewydolnością oddychania i krążenia mózgu w przebiegu przerwania drożności górnych dróg oddechowych oraz pobudzenia baroreceptorów zatok szyjnych co doprowadziło do odruchowego zatrzymania krążenia i zgonu pokrzywdzonego, co wypełnia znamiona czynu z art. 148 § 1 k.k. Sąd za tak przypisany czyn wymierzył oskarżonemu karę 15 lat pozbawienia wolności.

Ponadto wobec oskarżonego orzeczono środek zabezpieczający w postaci ambulatoryjnej terapii uzależnień w związku z uzależnieniem od alkoholu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła obrona.

W dniu 4 kwietnia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku po rozpoznaniu apelacji obrońcy, prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w sprawie II AKa 251/23 zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 1 września 2023 r. wydany w sprawie sygn. akt  III K   61/23 w zaskarżonej części, uzupełniając podstawę prawną skazania za czyn z art. 148 § 1 k.k. o art. 4 § 1 k.k. i wymierzając oskarżonemu o ten czyn karę 25 lat pozbawienia wolności. W pozostałym zakresie wyrok Sądu Okręgowego został utrzymany w mocy.

Czytaj więcej...

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 3 kwietnia 2024 r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie II K 93/21, skazujący oskarżonego na karę dożywotniego pozbawienia wolności za czyn z art. 148 § 2 pkt 1 i 4 k.k., art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd, zmieniając wyrok, uznał oskarżonego tego, że w okresie od 16 kwietnia 1999 roku do 26 maja 1999 roku działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pozbawił wolności pokrzywdzonego w ten sposób, że uprowadził podstępnie wymienionego wspólnie z innymi ustalonymi osobami z miejsca pracy, przetrzymywał na terenie Suwałk i okolic, a następnie po wcześniejszym uzgodnieniu z inną ustaloną osobą spowodował przywiezienie go wraz z innymi ustalonymi osobami do miejscowości P., gdzie uwięził go w uprzednio przygotowanej metalowej klatce i gdzie był torturowany, straszony zabójstwem i bity w celu zmuszenia go do przyznania się do udziału w zamachu bombowym co łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. czynu z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 19 kwietnia 2010 roku jako ustawy względniejszej.

Sąd za tak przypisany czyn wymierzył oskarżonemu karę 10 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny wskazał, że czyn zarzucony oskarżonemu daje się podzielić na jasno wyodrębnione fazy: kwestia dokonania zamachu bombowego, następnie uwięzienie i torturowanie pokrzywdzonego (jako domniemanego sprawy tegoż zamachu) i końcowo zabójstwo pokrzywdzonego. Szczegółowo przeprowadzona ocena materiału dowodowego dotyczącego wydzielonego w tej sprawie etapu zabójstwa jest zasadniczo odmienna od tej, której dokonał Sąd Okręgowy. Kluczowe znaczenie w tym zakresie miały zeznania jedynego bezpośredniego świadka zdarzenia. Zeznania te jednoznacznie wskazują na udział oskarżonego w uwięzieniu i stosowaniu tortur wobec pokrzywdzonego. Natomiast, co tyczy się fazy zabójstwa, świadek konsekwentnie wskazywał w czasie kolejnych przesłuchań, że czynu tego dokonał sam, bez udziału osób trzecich. Co znamienne, jako jedyny potrafił wskazać miejsce ukrycia zwłok pokrzywdzonego. Sąd Apelacyjny zauważył, że dowody wskazujące na udział oskarżonego w zabójstwie miały charakter czysto poszlakowy. Negatywny w tym zakresie dowód bezpośredni z zeznań wyżej wskazanego świadka nie został obalony w drodze przeprowadzenia tychże dowodów poszlakowych. Dlatego też nie dające się usunąć wątpliwości co do udziału oskarżonego w zabójstwie pokrzywdzonego należało rozstrzygnąć zgodnie z zasadą domniemania niewinności i in dubio pro reo¸ na korzyść oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zwrócił także uwagę, że zgodnie z obowiązującymi przepisami o przedawnieniu karalności, orzeczenie przedmiotowe zapadło w warunkach zbliżającego się, bo mającego nastąpić w maju 2024 roku, terminu przedawnienia karalności przypisanego wyrokiem czynu.

Wyrok jest prawomocny.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 4 kwietnia 2024 r. godz. 12:00, s. IV rozpozna sprawę dotyczącą zabójstwa mężczyzny przy ul. Żelaznej w Białymstoku. Oskarżonym jest 51- letni mężczyzna, który  został zatrzymany po 30 latach od zbrodni.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 16 listopada 2023 r. (sygn. akt III K 68/23) uznał oskarżonego za winnego tego, że 23 maja 1992 roku w Białymstoku zabił mężczyznę w ten sposób, że w trakcie kłótni i szarpaniny z nim, przewidując możliwość pozbawienia życia człowieka i godząc się na to, uderzył  go nożem w brzuch, powodując ranę kłutą brzucha drążącą, przechodzącą przez torbę sieciową, jelito cienkie, krezkę jelita cienkiego, tylną ścianę jamy otrzewnej do tętnicy głównej - brzusznej z następowym krwiakiem jamy otrzewnej, krwiakiem zaotrzewnowym na tylnej ścianie brzucha i wylewami krwawymi w przebiegu kanału rany, co spowodowało wstrząs krwotoczny w następstwie przecięcia tętnicy głównej brzusznej, co doprowadziło do zgonu mężczyzny, tj. popełnienia czynu z art. 148 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w okresie od 1 września 1998 r. do 17 sierpnia 1999 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na postawie art. 148 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w okresie od 1 września 1998 r. do 17 sierpnia 1999 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności.

Apelacje od tego wyroku złożył obrońca oskarżonego.

W dniu 26 marca 2024 r. o godz. 12.30 s. IV Sąd Apelacyjny rozpoznana sprawę o sygn. akt. II AKa 224/23 dotycząca 5 oskarżonych, którym zarzucono, że w okresie od dnia 06 września 2019 r. do dnia 20 lutego 2020 r. w Ełku, działając wspólnie i w porozumieniu i z innymi dotychczas nieustalonymi osobami wzięli udział w zorganizowanej grupie przestępczej działającej na terenie Polski oraz Wielkiej Brytanii mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu polegających na doprowadzeniu pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że sprawcy podając się za dwóch funkcjonariuszy policji oraz prokuratora wprowadzili wymienioną w błąd co do swojej tożsamości i zagrożenia płynącego z ujawnienia w trakcie rzekomo przeprowadzanych przez nich czynności procesowych, kserokopii dowodu osobistego pokrzywdzonej, a co za tym idzie możliwości zaciągania na nią kredytów oraz wskazując jako cel swego działania konieczność rzekomego zabezpieczenia przez prokuratora pieniędzy pokrzywdzonej przed ich utratą, skutkiem czego pokrzywdzona wykonała sześć przelewów o znacznej wartości na wskazane przez sprawców rachunki bankowe kontrolowane przez członków tej grupy tj. popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy Białymstoku wyrokiem z dnia 21 lipca 2023 r. w sprawie III K 94/22 czterech oskarżonych uniewinnił od udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, natomiast 23-letniego oskarżonego uznał za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto oskarżony ten został uznany za winnego tego, że:

I.w dniu 20 lutego 2020 r. ze skutkiem w Siemiatyczach działając wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy zgromadzonych na rachunku bankowym w kwocie 377 150 zł oraz usiłował doprowadzić wymienioną do dalszego niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi o koleją kwotę 195 000 zł poprzez wprowadzenie przez inne osoby dzwoniące w błąd pokrzywdzoną i podszycie się za funkcjonariuszy policji oraz prokuratora i wzbudzenie w ten sposób obawy, iż zgromadzone na rachunkach środki mogą zostać utracone, czym w konsekwencji nakłonili ją do przelania tych środków z jej konta na wskazane przez nich rachunki bankowe, z którego wymieniony i inne nieustalone osoby dokonały wypłaty otrzymanych pieniędzy tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

II.w dniu 20 lutego 2020 r. w Ełku działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami przyjął na prowadzony we własnym imieniu rachunek bankowy przelew przychodzący w kwocie 59 750 zł pochodzący z korzyści związanych z popełnieniem czynu z pkt. I., a następnie pieniądze te w kwocie 30 000 zł osobiście wypłacił z rachunku w Oddziale Nr 1 Banku PKO BP  S. A., kwotę 50 zł przelał na inny prowadzony przez siebie rachunek, tym samym przenosząc ich własność oraz pomógł do przeniesienia ich własności innym osobom, poprzez umożliwienie im wypłaty ze swojego konta, za pośrednictwem bankomatów położonych na terenie Wielkiej Brytanii pieniędzy w łącznej kwocie 25 502, 88 zł, co miało na celu udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia, wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku tj. popełnienia czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

Wobec tego oskarżonego wymierzono karę łączną w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Ponadto jednego z oskarżonych, który został uniewinniony od udziału w zorganizowanej grupie przestępczej uznano za winnego tego, że w dniu 10 lutego 2020 r. w Krapkowicach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w zamiarze ewentualnym udzielił pomocy nieustalonym osobom do popełnienia oszustwa w ten sposób, że założył rachunek bankowy w Getin Noble Banku S.A., do którego udzielił dostępu innym osobom, które wprowadziły w dniu 20 lutego 2020r. w błąd pokrzywdzoną podając się za dwóch funkcjonariuszy policji i prokuratora, informując o ujawnieniu, w trakcie rzekomo przeprowadzanych przez nich czynności procesowych, kserokopii dowodu osobistego pokrzywdzonej i w związku z tym możliwości zaciągania na jej dane kredytów oraz wskazując, jako cel swego działania, konieczność rzekomego zabezpieczenia przez prokuratora pieniędzy, na skutek czego pokrzywdzona dokonała niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zlecenie przelewu w kwocie 29 850 zł na wskazany numer konta, do realizacji którego nie doszło z powodu zamknięcia rachunku przez bank, to jest czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.  i wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Kolejną oskarżoną uznano za winną tego,  że w dniu 28 stycznia 2020 r. w Warszawie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w zamiarze ewentualnym udzieliła pomocy nieustalonym osobom do popełnienia oszustwa w ten sposób, że założyła rachunek bankowy w PKO BP S.A. Inteligo, do którego udzieliła dostępu innym osobom, które wprowadziły w dniu 20 lutego 2020r. w błąd pokrzywdzoną podając się za dwóch funkcjonariuszy policji i prokuratora, informując o ujawnieniu, w trakcie rzekomo przeprowadzanych przez nich czynności procesowych, kserokopii dowodu osobistego pokrzywdzonej i w związku z tym możliwości zaciągania na jej dane kredytów oraz wskazując, jako cel swego działania, konieczność rzekomego zabezpieczenia przez prokuratora pieniędzy, na skutek czego pokrzywdzona dokonała niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zlecenie przelewu w kwocie 195 000,00 zł na wskazany numer konta, do realizacji którego nie doszło z powodu niezrealizowania przelewu przez bank, to jest popełnienia czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i wymierzono jej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 lata

Kolejnego oskarżonego uznano za winnego tego, że  w dniu 21 stycznia 2020 r. w Warszawie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w zamiarze ewentualnym udzielił pomocy nieustalonym osobom do popełnienia oszustwa w ten sposób, że założył rachunek bankowy w PKO BP S.A., do którego udzielił dostępu innym osobom, które wprowadziły w dniu 20 lutego 2020r. w błąd pokrzywdzoną podając się za dwóch funkcjonariuszy policji i prokuratora, informując o ujawnieniu, w trakcie rzekomo przeprowadzanych przez nich czynności procesowych, kserokopii dowodu osobistego pokrzywdzonej i w związku z tym możliwości zaciągania na jej dane kredytów oraz wskazując, jako cel swego działania konieczność rzekomego zabezpieczenia przez prokuratora pieniędzy, na skutek czego pokrzywdzona dokonała niekorzystnego rozporządzenia mieniem przelewając kwotę 99 500,00 zł na wskazany numer konta, to jest czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Ostatnią z oskarżonych uznano za winną tego, że w okresie od 14 lutego 2020 r. do 20 lutego 2020r. w Olsztynie w celu uzyskania korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasów w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w zamiarze ewentualnym udzieliła pomocy innym nieustalonym osobom do popełnienia przestępstwa oszustwa w ten sposób, że w dniach 3 stycznia 2020r. i 3 lutego 2020r. udostępniła swój rachunek bankowy prowadzony w Banku Millennium S.A., a 14 stycznia 2020r. założyła rachunek bankowy w Alior Bank S.A., do którego również udzieliła dostępu innym osobom, które wprowadziły w dniu 20 lutego 2020r. w błąd pokrzywdzoną podając się za dwóch funkcjonariuszy policji i prokuratora, informując o ujawnieniu, w trakcie rzekomo przeprowadzanych przez nich czynności procesowych, kserokopii dowodu osobistego pokrzywdzonej i w związku z tym możliwości zaciągania na jej dane kredytów oraz wskazując, jako cel swego działania konieczność rzekomego zabezpieczenia przez prokuratora pieniędzy, na skutek czego pokrzywdzona dokonała niekorzystnego rozporządzenia mieniem przelewając na wskazane numery kont kwoty 50 000,00 zł, 99 500,00 zł i 38 550,00 zł, to jest czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to wymierzono jej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący  2 lata

Apelację od tego wyroku złożyli Prokurator i obrońcy oskarżonych.

W dniu 19 marca 2024 r. g. 10.00 s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku  rozpozna sprawę mężczyzny, który wyrokiem Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 19 października 2023 r.  w sprawie o sygn. akt  III K 44/23 został uznany za winnego, tego, że w dniu 7 stycznia 2023 r. w Wyszkowie na placu miejskim, działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą nieletnią, stosując wobec obywatela Ukrainy przemoc z powodu jego przynależności narodowej dokonał jego pobicia w ten sposób, że kopnął go w twarz w rejon nosa, a następnie chwycił głowę pokrzywdzonego kolanami i tak trzymał, a nieletni sprawca kopnął w/w w twarz, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci złamania nosa, zasinienia oczodołu prawego oraz przekrwienia gałki ocznej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 kk, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie z oczywiście błahego powodu, powodując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego czym wypełnił dyspozycję art. 119 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk. Za czyn ten wymierzono oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zwieszono na okres lat 3 oraz oddano go w okresie próby pod dozór kuratora i zobowiązano do pisemnego informowania kuratora, co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby.

Nadto orzeczono o podaniu wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego odpisu na okres miesiąca na tablicy ogłoszeń Sądu Rejonowego w Wyszkowie oraz orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie tysiąca złotych.

Apelację od tego wyroku złożył prokurator.

W dniu 12 marca 2024 r., godz.11.30  s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę dotyczącą dwóch młodocianych oskarżonych, którzy w trakcie tzw. ucieczki z młodzieżowego ośrodka wychowawczego dokonali rozboju na dwóch młodych kobietach z użyciem tzw. „tulipana”

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 26.10.2023 r. w sprawie II K 10/23 pierwszego z oskarżonych uznał za winnego tego, że w dniu 2 grudnia 2022r. w Nidzicy działając wspólnie i w porozumieniu z współoskarżonym dokonali rozboju na dwóch kobietach, w ten sposób, że współoskarżony stosował wobec jednej z kobiet przemoc w postaci bicia po głowie, a następnie po przewróceniu jej na ziemię, zażądał od niej wydania saszetki koloru czarnego z napisem adidas z zawartością, zaś oskarżony w tym czasie stosował przemoc fizyczną wobec drugiej kobiety poprzez siłowe posadzenie jej na ziemię, a następnie posługiwał się wobec niej rozbitą szklaną butelką, będącą przedmiotem o właściwościach tnących, będącą tym samym innym, podobnie niebezpiecznym do noża narzędziem, poprzez przystawienie jej do szyi, grożąc jej pocięciem twarzy z jednoczesnym żądaniem wydania należących do pokrzywdzonych przedmiotów, czym spowodował u drugiej z kobiet obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawego zlokalizowanego na szyi po stronie prawej, stanowiącego naruszenie nietykalności cielesnej, a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia saszetki koloru czarnego z napisem Adidas o wartości 150 zł z zawartością w postaci: kluczy do mieszkania, należącym do niej telefonem komórkowym marki Samsung Galaxy J5 wartości 300 zł oraz należącym do drugiej pokrzywdzonej telefonem komórkowym marki Samsung A13 wartości 2.000 zł, która to saszetka została wydana współoskarżonemu przez pierwszą z kobiet, pod wpływem stosowanej wobec niej groźby oraz pod wpływem stosowanej wobec drugiej pokrzywdzonej przemocy, czym działali na szkodę obu pokrzywdzonych czym wyczerpał dyspozycje z art. 280 § 2 k.k i wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.

Natomiast drugiego z oskarżonych Sąd uznał za winnego tego, że  w dniu 2 grudnia 2022r. w Nidzicy działając wspólnie i w porozumieniu z współoskarżonym dokonali rozboju na dwóch kobietach, w ten sposób, że stosował on wobec jednej z kobiet przemoc w postaci bicia po głowie, a następnie przewrócenia jej na ziemię, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci drobnej rany nosa, stłuczenia głowy i wargi dolnej, które to obrażenia stanowiły naruszenie funkcji narządów ciała tj. powłok skórnych twarzy i głowy, trwający nie dłużej niż 7 dni, po czym zażądał od niej wydania saszetki koloru czarnego z napisem adidas z zawartością, zaś współoskarżony w tym czasie stosował przemoc fizyczną wobec drugiej z kobiet poprzez  posadzenie jej siłą na chodniku, a następnie posługiwał się wobec niej rozbitą szklaną butelką, będącą przedmiotem o właściwościach tnących, stanowiącą tym samym inne, podobnie niebezpieczne do noża narzędzie, poprzez przystawienie jej do szyi, grożąc jej pocięciem twarzy z jednoczesnym żądaniem wydania należących do pokrzywdzonych przedmiotów, a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia saszetki koloru czarnego z napisem Adidas o wartości 150 zł z zawartością w postaci: kluczy do mieszkania, należącym do niej telefonem komórkowym marki Samsung Galaxy J5 wartości 300 zł oraz należącym do drugiej z pokrzywdzonych telefonem komórkowym marki Samsung A13 wartości 2.000 zł, która to saszetka została wydana oskarżonemu przez pierwszą z pokrzywdzonych pod wpływem stosowanej wobec niej przemocy oraz pod wpływem stosowanej wobec drugiej z pokrzywdzonych przez współoskarżonego groźby, czym działali na szkodę obu pokrzywdzonych  czym wyczerpał dyspozycje art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k i również wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.

Ponadto zobowiązano solidarnie obu oskarżonych do zapłaty na rzecz dwóch pokrzywdzonych kwot po 600 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych. Obrońca pierwszego oskarżonego wniósł o złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności. poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenie za zarzucany mu czyn. Natomiast obrońca drugiego oskarżonego wniósł o przyjęcie, że dopuścił się on czynu z art. 280 § 1 k.k. i orzeczenie wobec niego kary 2 lat pozbawienia wolności.