Sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej. Zgodnie z zapisami łączącej strony umowy wypowiedzenie winno być poprzedzone pisemnym wezwaniem kredytobiorcy do spłaty zaległej należności pod rygorem wypowiedzenia umowy. Powodowy bank nie przedstawił dowodu wysłania do pozwanej takiego wezwania, zatem już tylko z tej przyczyny wypowiedzenie umowy kredytowej było nieskuteczne i powództwo o zapłatę nie mogło zostać uwzględnione.
Kolejną rzeczą pozostaje kwestia abuzywności klauzul waloryzacyjnych zawartych w umowie kredytowej. W ocenie sądu odwoławczego klauzule te miały charakter niedozwolony. Bank przy waloryzacji stosował własne kursy nie wskazując, na podstawie jakich parametrów są one ustalane. Tym samym wysokość tych kursów mogła być kształtowana dowolnie, co jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. Na ocenę abuzywności nie wpływa zmiana prawa bankowego wprowadzona tzw. ustawą antyspreadową, tym bardziej że strony nie podpisały przewidzianego tą ustawą aneksu do umowy kredytowej. Wobec tego klauzule te nie wiążą i należy je przy wykonywaniu umowy pomijać, bez zastępowania ich żadnymi innymi, obiektywnymi miernikami waloryzacji. Sędzia sprawozdawca podkreślił, że sankcyjny charakter pomijania klauzul abuzywnych, dolegliwy dla banku, ma na celu zapobieżenie stosowaniu takich niedozwolonych postanowień umownych w przyszłości.
W przedmiotowej sprawie, po wyeliminowaniu abuzywnych klauzul waloryzacyjnych i przeliczeniu stanu spłaty zaciągniętego przez pozwaną kredytu na dzień wypowiedzenia umowy kredytowej przez bank, okazało się, że nie pozostawała ona w żadnej zwłoce, a przeciwnie, kwota kredytu była znacznie nadpłacona. Także z tego powodu wypowiedzenie umowy kredytowej przez bank było nieskuteczne, a tym samym powództwo o zapłatę nie mogło zostać uznane za zasadne.
Wyrok jest prawomocny.