Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił zaskarżony wyrok uznając, że oskarżony Rosjanin dopuścił się zabójstwa mieszkanki Dobrego Miasta z zamiarem bezpośrednim, a nie ewentualnym, w konsekwencji wymierzając mu karę 14 lat pozbawienia wolności (sygn. akt II AKa 181/18).

Sędzia sprawozdawca wyjaśniła że choć sąd I instancji w pisemnych motywach swego wyroku prawidłowo wskazał wszystkie okoliczności wpływające na ustalenie zamiaru, to błędnie wywiódł, że oskarżony kierował się zamiarem ewentualnym zabójstwa, tj. przewidując możliwość pozbawienia pokrzywdzonej życia godził się na to.  W ocenie sądu odwoławczego zgromadzone dowody, w szczególności treść opinii biegłego obrazująca sposób działania oskarżonego, wskazują jednoznacznie, że kierował nim zamiar bezpośredni, tj. chciał zabić. Sprawca przez dłuższy czas, nawet przez kilka minut uciskał na twarz ofiary, zatykając jej usta i otwory nosowe, a także na klatkę piersiową. Siła ucisku była duża, o czym świadczą obrażenia pokrzywdzonej, m.in. złamane żebra oraz obrażenia na twarzy. W żadnym razie nie może być uznana na prawdziwą wersja oskarżonego, że chciał jedynie uciszyć pokrzywdzoną, nie miałaby ona wówczas takich obrażeń. Nie zasługują też na danie wiary jego wyjaśnienia, że w chwili opuszczenia przez niego miejsca zdarzenia pokrzywdzona żyła. W takim wypadku bowiem, nie chcąc jak twierdził jej śmierci, podjąłby jakieś działania, aby zapobiec śmiertelnemu skutkowi, a  nic takiego nie zrobił.

Surowość orzeczonej przez Sąd Apelacyjny kary 14 lat pozbawienia wolności jest adekwatna do okoliczności czynu i stopnia zawinienia oskarżonego. Rozstrzygniecie to uwzględnia zarówno uprzednią niekaralność i osobowość oskarżonego, jak i fakt, że działał on bez żadnego powodu, jako że ewentualna sprzeczka z pokrzywdzoną nie stanowi dla niego żadnego usprawiedliwienia.

Przedmiotem sporu była też kwestia zadośćuczynienia dla dzieci ofiary. Sąd Apelacyjny w oparciu o treść art. 46 § 1 k.k. przyznał dwojgu dzieciom pokrzywdzonej po 20 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta, znacząco niższa od dochodzonej przez oskarżycieli posiłkowych, uwzględnia relacje łączące ich ze zmarłą matką, jak też przeciętną stopę życia społeczeństwa i jest w ocenie sądu odwoławczego odpowiednia do doznanej przez nich krzywdy.

Wyrok jest prawomocny.