Oskarżony, który nie ma obrońcy z wyboru, może żądać, aby mu wyznaczono obrońcę z urzędu, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Okoliczność pozostawania w trudnej sytuacji materialnej należy wykazać odpowiednimi dokumentami.

W postępowaniu karnym oskarżony musi mieć obrońcę, jeżeli:

• jest nieletni,
• jest głuchy, niemy lub niewidomy,
• zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności,
• gdy sąd uzna to za niezbędne ze względu na okoliczności utrudniające obronę,
• gdy w postępowaniu przed sądem okręgowym jako sądem pierwszej instancji, oskarżonemu zarzucono zbrodnię lub gdy jest on pozbawiony wolności.

Jeżeli w powyższych warunkach oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy wyznacza mu obrońcę z urzędu.

Na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego obrońcy prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy może wyznaczyć nowego obrońcę w miejsce dotychczasowego.

Sąd może cofnąć wyznaczenie obrońcy, jeżeli okaże się, że nie istnieją okoliczności, na podstawie których go wyznaczono.

Jeżeli w toku postępowania biegli lekarze psychiatrzy stwierdzą, że poczytalność oskarżonego zarówno w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i w czasie postępowania nie budzi wątpliwości, udział obrońcy w dalszym postępowaniu nie jest obowiązkowy. Prezes sądu, a na rozprawie sąd, może wówczas cofnąć wyznaczenie obrońcy.

Źródło: art. 78 – 89 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 ze zm.).