Sąd Apelacyjny w Białymstoku

W dniu 15 stycznia 2025 roku o godzinie 13:00 w siedzibie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku odbyło się spotkanie przedstawicieli Sądu Apelacyjnego i Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku. Udział w nim wzięli: ze strony Sądu Apelacyjnego – Prezes Krzysztof Adamiak, Wiceprezes Sławomir Wołosik, Dyrektor  Jacek Stanisław Dzięgielewski, ze strony Wydziału Prawa – Dziekan dr hab. Artur Olechno prof. UwB.,  Prodziekan Wydziału Prawa ds. rozwoju dr Kamila Bezubik.

Strony spotkania zawarły Porozumienie o współpracy, która przyczyni się do rozwoju wiedzy prawniczej oraz wymiany doświadczeń między instytucjami, zapewni dążenie do podnoszenia standardów kształcenia przyszłych prawników oraz praktyki stosowania prawa. Wzajemna współpraca w dziedzinie nauki, edukacji i praktyki prawniczej wspomoże wzmacnianie jakości działań obu stron i wpłynie na rozwój kompetencji studentów Wydziału Prawa.

W treści porozumienia strony określiły zakres współpracy, wskazując na realizację następujących działań:

1. organizowanie wspólnych projektów naukowych;
2. integrowanie środowisk eksperckich;
3. konsultacji i doradztwa merytorycznego w zakresie działań stron;
4. wspólna organizacja seminariów, konferencji naukowych, szkoleń i warsztatów;
5. umożliwienie studentom odbywania praktyk i staży zawodowych w Sądzie Apelacyjnym w liczbie i terminach ustalonych odrębnie przez obie strony;
6. umożliwienie studentom grupowych zajęć edukacyjnych na terenie Sądu w liczbie i terminach ustalonych odrębnie przez obie strony;
7. wspieranie edukacji prawniczej i promocji zawodu sędziego;
8. wspólne działania w zakresie popularyzacji prawa;
9. promocja medialna, leżąca w gestii obu stron Porozumienia.

     Strony Porozumienia, stosownie do posiadanych kompetencji i możliwości zobowiązały się do tworzenia odpowiednich warunków do współpracy oraz podejmowania i realizacji wspólnych działań, a także do wzajemnego udzielania wsparcia w ramach swoich możliwości faktycznych i prawnych. Ustalono, iż współpraca odbywać się będzie z wzajemnym zaufaniem oraz poszanowaniem priorytetów.

Porozumienie weszło w życie z dniem jego podpisania.

20 stycznia 2025 r. o godz. 13.00, s. II, odbędzie się publikacja wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie I AGa 157/23 dotyczącej powództwa o ustalenie nieważności umowy dzierżawy.

Powód wystąpił z przedmiotowym powództwem przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie. W uzasadnieniu podniósł, że celem zawarcia umowy dzierżawy, wiadomym w czasie negocjacji oraz zawarcia umowy była rozbudowa zakładu produkcji mebli należącego do pozwanego, który znajdował się na sąsiedniej nieruchomości w stosunku do przedmiotu dzierżawy. W trakcie negocjacji wielokrotnie zapewniano powoda o zdatności nieruchomości dla tego właśnie celu i ten cel przyświecał stronom przy zawarciu umowy. Jednak na skutek okoliczności istniejących w dniu zawarcia umowy, cel umowy okazał się niemożliwy do zrealizowania. Fakt ten prowadzi zaś do wniosku o nieważności Umowy. Nieważność ta zdaniem powoda wynika z tego, że miała miejsce czynność prawna mająca na celu obejście ustawy, a ponadto czynność ta była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 1 i 2 k.c.).

Pozwana spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości. Twierdziła, że powód nie ma interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia nieważności umowy dzierżawy. Ponadto zanegowała twierdzenia pozwu, wskazując że pomiędzy stronami toczyły się liczne sprawy sądowe inicjowane przez pozwaną spółkę o zapłatę czynszu dzierżawnego wynikającego z umowy. W sprawach tych powód wielokrotnie podnosił zarzut (rzekomej) nieważności umowy dzierżawy, oparty na najróżniejszych podstawach (sprzeczności Umowy Dzierżawy z zasadami współżycia społecznego, sprzeczności Umowy z normą z art. 695 § 1 k.c.). Wszystkie te zarzuty uznano jednak za w całości bezpodstawne oraz nie zasługujące na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 września 2023 r. w sprawie o sygn. akt VII GC 80/22 oddalił powództwo w całości. Jednocześnie obciążył powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego.

Sąd Okręgowy ustalił, że dnia 19 lipca 2012 r. powód zawarł z obecnym członkiem zarządu pozwanej w formie aktu notarialnego przed Notariuszem umowę dzierżawy, na mocy której wydzierżawiający zobowiązał się do oddania dzierżawcy do używania i pobierania pożytków część działek o łącznej powierzchni 928 m². Strony ustaliły, że celem zawarcia umowy jest używanie przez dzierżawcę jej przedmiotu w sposób nieograniczony, w tym w szczególności poprzez wybudowanie na swój koszt budynków, budowli, urządzeń infrastruktury oraz korzystanie z naniesień (§ 2 ust. 2 umowy). W § 1 pkt 3 g umowy wydzierżawiający oświadczył, że nieruchomość objęta jest obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania. W § 3 ust. 1 oświadczył z kolei, że wyraża zgodę na dysponowanie przez dzierżawcę przedmiotem dzierżawy na cele budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego. Przedmiotowa nieruchomość została przeniesiona do majątku pozwanej, która wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z Umowy.

Sąd Okręgowy uznał, że pozwany skutecznie podważył istnienie interesu prawnego po stronie powoda w wystąpieniu z powództwem o ustalenie. Sąd przypomniał, że powództwo o ustalenie w trybie art. 189 k.p.c. można wytoczyć tylko wtedy, gdy brak jest jakichkolwiek innych środków prawnych do tego by uchylić niepewność co do istnienia stosunku prawnego. Zdaniem Sądu warunek ten nie został jednak spełniony w niniejszej sprawie, bowiem powodowi przysługuje inna droga sądowa, a mianowicie powództwo o zwrot wszystkich spełnionych na podstawie nieważnej czynności prawnej świadczeń jako świadczeń nienależnych (k. 410 § 2 k.c.). Nie ulega przy tym wątpliwości, iż powód miałby tamże na tę okoliczność podnosić dokładnie te same argumenty, co w sprawie niniejszej. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że skoro powodowi w okolicznościach przez niego przedstawionych w pozwie przysługuje roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia w postaci czynszu dzierżawnego dotychczas zapłaconego pozwanej na podstawie kwestionowanej przez powoda umowy dzierżawy (powództwo o zapłatę, a zatem powództwo o świadczenie), to powód nie może skutecznie domagać się ustalenia nieważności umowy na podstawie art. 189 k.p.c. Powodowi nie przysługuje bowiem interes prawny w rozumieniu tego przepisu.

Z uwagi natomiast na brak interesu prawnego powoda, za bezzasadne Sąd I instancji uznał badanie prawdziwości twierdzeń zawartych w pozwie i prowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie. Stąd też wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda nie uwzględnił, poprzestając na dowodach z dokumentów złożonych w sprawie niniejszej, jak i znajdujących się w aktach dołączonych spraw.

Sąd Apelacyjny rozpoznaje apelację wniesioną przez powoda, który domaga się zmiany wyroku i uwzględnienia powództwa w całości.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku działając zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 października 2019r. w sprawie szczegółowego sposobu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego Skarbu Państwa (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 2303z późń. zm.) (dalej: rozporządzenie) informuje, że posiada do zagospodarowania zbędne składniki majątku ruchomego w postaci dwóch drukarek i kopertownicy (dalej: składniki majątkowe) wymienione w załączniku nr 1 do niniejszego ogłoszenia przeznaczone do nieodpłatnego przekazania lub darowizny na rzecz jednostek spełniających warunki określone w rozporządzeniu.

17 stycznia 2025 r. o godz. 13.15, s. II, Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę I ACa 1068/23 o ustalenie nieistnienia uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej, ewentualnie jej uchylenie.

Powód wnosząc przedmiotowe powództwo wskazał, że zaskarżona przez niego uchwała w sprawie przyjęcia zakresu prac związanych z remontem elewacji budynku posiada „skrajnie nieprecyzyjny charakter” i stoi w sprzeczności z obowiązującymi przepisami, narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością oraz jego interes.

Pozwana Wspólnota Mieszkaniowa, kwestionując twierdzenia pozwu, wnosiła o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 22 marca 2023 r. (sygn. akt I C 1645/22) oddalił powództwo w całości, obciążając jednocześnie kosztami procesu powoda.

Z ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego wynikało, że powód jest właścicielem lokalu mieszkalnego który łącznie z 48 innymi lokalami tworzy pozwaną Wspólnotę Mieszkaniową. 21 czerwca 2022 r. na zebraniu pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej została podjęta uchwała nr 9/2022 w sprawie przyjęcia zakresu prac związanych z remontem elewacji budynku. Po przeliczeniu głosów okazało się, iż 53,17% głosów było za, nikt nie głosował przeciw i się nie wstrzymał, 23 właścicieli nie głosowało. Powyższa uchwała zawierała zgodę właścicieli na odnowienie elewacji wraz z ociepleniem budynku oraz uwzględniała zakres prac termomodernizacyjnych. Treść tej uchwały dopuszczała możliwość rezygnacji z wykonania remontu posadzki na balkonie przez członków wspólnoty, poprzez złożenie pisemnego oświadczenia, będące załącznikiem do umowy.

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd Okręgowy ocenił, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Wprawdzie Sąd Okręgowy zgodził się ze stanowiskiem powoda, zgodnie z którym balkony nie stanowią nieruchomości wspólnej, tym niemniej zauważył jednocześnie, że działanie wspólnoty musi być racjonalne i dotyczyć całości Wspólnoty, a więc każdego jej członka. Zaskarżona zaś uchwała nr 9/2022 w ocenie Sądu Okręgowego nie narusza prawa w tym zakresie, bowiem dotyczy termomodernizacji, tj. wymiany, a zatem nie dotyczy wspomnianego balkonu. Co więcej, w uchwale tej widnieje odrębny zapis dotyczący zakresu naprawy balkonu. Jest to związane z racjonalnością, gdyż niewykonanie remontu jednego balkonu powodowałoby, że własność innego współwłaściciela tej wspólnej nieruchomości zostanie uszkodzona na skutek niewykonania tego remontu. Jednakże zdaniem Sądu I instancji zaskarżona uchwała nie jest niezgodna z prawem, bowiem zawiera stwierdzenie Wspólnoty o możliwości rezygnacji z wykonania remontu. W realiach niniejszej sprawy powód niewątpliwie skorzystał z przewidzianej w uchwale możliwości, składając taką rezygnację dotyczącą chęci niewykonywania remontu jego balkonu. Dlatego też Sąd Okręgowy nie dostrzegł jakiegokolwiek naruszenia prawa w działaniu Wspólnoty przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały. Według Sądu orzekającego ww. decyzji pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej nie sposób przypisać cech irracjonalności.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego zaskarżona uchwała w sposób oczywisty i obiektywny nie narusza jakichkolwiek interesów ekonomicznych powoda jako właściciela lokalu. Jednocześnie nie zaistniała w realiach niniejszej sprawy znaczna dysproporcja pomiędzy potrzebą ochrony interesu powoda, a ochroną interesu wyrażonego podjętą uchwałą. Sąd stwierdził też, że zaskarżona uchwała nr 9/2022 nie zawiera przy tym niejasnych, nieprecyzyjnych zapisów.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, który domaga się jego zmiany i uwzględnienia powództwa.