Sąd Apelacyjny w Białymstoku

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zmiany wyroku poprzez zaostrzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności w sprawie dotyczącej udzielenia pomocy w nielegalnej aborcji (sygn.. akt II AKa 139/210).
Z podanych przez sędziego sprawozdawcę ustnych motywów wyroku wynika, że Sąd I instancji w sposób właściwy ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oraz rolę i udział oskarżonego w inkryminowany zdarzeniu. Stosując wobec niego środki represji karnej uwzględnił również sytuację prawną innych osób współdziałających  z nim w sprawie i trafnie uznał, że zastosowanie wobec tego oskarżonego kary w wyższym wymiarze byłoby niezasadne. Jednocześnie w apelacji prokuratora sąd odwoławczy nie doszukał się żadnych skutecznych argumentów, które optowałyby za odmienną oceną tej kwestii. Sam fakt, iż oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie może być poczytany na jego niekorzyść, albowiem taka postawa mieści się w granicach uprawnień przysługujących z mocy ustawy osobie oskarżonej.

Wyrok jest prawomocny.

W dniu 20 lipca 2021r., godz. 11.30, s. V Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę mężczyzny skazanego nieprawomocnie przez Sąd Okręgowy w Olsztynie za to, że w okresie od 18 kwietnia 2016 r. do lutego 2017 r. w Olsztynie, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z zamiarem udzielenia pomocy ustalonym kilkudziesięciu kobietom w przerwaniu ciąży z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 7 stycznia 1991 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. 1993.17.78 t.j.), dokonał sprzedaży za pośrednictwem Internetu środków farmaceutycznych o działaniu wczesnoporonnym przy czym dokonując sprzedaży na rzecz części z nich nie uświadamiał sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu zabronionego bowiem kobiety te nie były w ciąży, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. czynu z art.152 § 2 k.k. w zb. z art.13 § 2 k.k. w zw. z art.152 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy  wymierzył oskarżonemu 5 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 60 stawek dziennych po 20 złotych.

Sąd odwoławczy rozpozna apelację prokuratora, który zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, domagając się wymierzenia oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych.

Sprawa ma sygnaturę II AKa 139/21.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku utrzymał w mocy wyrok w sprawie dotyczącej pozbawienia kobiety wolności ze szczególnym udręczeniem (sygn. akt II AKa 114/21).
Sędzia sprawozdawca wskazała, że Sąd Okręgowy właściwie wywarzył wszystkie istotne okoliczności w realiach tej sprawy orzeczona wobec oskarżonego kara 4 lat pozbawienia wolności  nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie łagodną. Uwzględnia ona zarówno  ustalony stopień szczególnego udręczenia, odniesione przez pokrzywdzoną obrażenia, jak też działanie oskarżonego w warunkach multirecydywy.
Na karę tę spojrzeć też należy przez pryzmat  oczekiwań osoby pokrzywdzonej, która w toku procesu wybaczyła obojgu oskarżonym i nie domagała się ich surowego ukarania.

Wyrok jest prawomocny.

W dniu 13 lipca 2021r., godz. 12.40, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę dotyczącą zarzutu o pozbawienie wolności ze szczególnym udręczeniem (sygn.. akt II AKa 114/21).

 Oskarżeni to kobieta i mężczyzna, pokrzywdzona to dziewczyna oskarżonego. Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał ich za winnych tego, że po północy 18 marca 2020r., działając wspólnie i w porozumieniu pozbawili wolności pokrzywdzoną na czas trwający nie dłużej niż 5-6 godzin w ten sposób, że schwyciwszy ją za ręce wciągnęli z podwórza do wnętrza domu, gdzie wyzywali kobietę słowami wulgarnymi, przewrócili na podłogę i przytrzymując związali biurową taśmą jej nogi na wysokości kostek i ręce z tyłu, po pewnym czasie oskarżony uwolnił ręce pokrzywdzonej z więzów, a następnie oboje znowu je związali, a gdy wyżej wymieniona uwolniła się i wybiegła na zewnątrz, została ponownie doprowadzona do domu i umieszczona w łazience, gdzie sprawcy skrępowali jej nogi i ręce pasami z pociętego koca, a w trakcie zajścia szarpali ją także za włosy, przy czym oskarżony groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia, spaleniem domu wraz z członkami jej rodziny oraz stosował wobec niej przemoc polegającą na:
- uderzaniu jej głową o podłogę oraz biciu rękoma, w tym w twarz,
- kopaniu w okolice pleców, bioder i ud,
- przyciskaniu jej twarzy obutą nogą do podłoża oraz kolanem okolicy górnej części mostka, gdy leżała na podłodze,
- kilkukrotnym duszeniu ramieniem za szyję co skutkowało utratami przytomności,
tj. zachowywał się w sposób powodujący dla pokrzywdzonej szczególne udręczenie, czego oskarżona kobieta nie akceptowała, zaś w trakcie zdarzenia pokrzywdzona doznała obrażeń w postaci: opuchnięcia i zasinienia w okolicy prawego oka, opuchnięcia w całości i zasinienia lewego oka, powieki i gałki ocznej, zasinienia w okolicy jarzmowej lewej, guza o średnicy 2 cm pod włosami z tyłu głowy, licznych drobnych zadrapań oraz otarcia naskórka na szyi, czterech zasinień od 1 do 2 cm na prawym ramieniu, licznych drobnych zasinień na prawym ramieniu i nadgarstkach, 3 centymetrowego otarcia na plecach po lewej stronie, dwóch otarć na wysokości kręgosłupa oraz otarcia kostek obu goleni, które łącznie, jak i każde z osobna, stanowią naruszenie czynności narządu ciała na okres nie przekraczający 7 dni, z których część, związana z przytrzymywaniem, unieruchamianiem i wiązaniem wyrywającej się pokrzywdzonej, została spowodowana przez oboje napastników w ramach łączącego ich porozumienia, a ponadto oskarżony opisanych wyżej zachowań - zrealizowanych samodzielnie, jak i razem ze współdziałającą - dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad roku kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64§1 k.k., tj.  czynu z art. 189§3 k.k. w zw. z art. 189§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. w stosunku do oskarżonego oraz czynu z art. 189§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w stosunku do oskarżonej,
i za to wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, zaś oskarżonej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

Sąd odwoławczy rozpozna apelację prokuratora skierowaną co do kary.

            Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadną apelację obrońcy oskarżonego w sprawie o oszustwo i  pomoc w nielegalnym przerwaniu ciąży (sygn.. akt II AKa 94/21).

Czytaj więcej...

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok w sprawie mężczyzny skazanego nieprawomocnie za dwukrotne usiłowanie zabójstwa w P.

Sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że w świetle  ustalonych prawidłowo przez Sąd I instancji okoliczności nie sposób doszukać się podstaw do innej oceny prawnej zachowania oskarżonego.

Fakt, że obaj pokrzywdzeni znajdowali się w stanie nietrzeźwości nie ma istotnego znaczenia i nie czyni ich wersji zdarzenia niewiarygodną. Tym bardziej, że także i oskarżony był nietrzeźwy. Poza jego twierdzeniami żadne inne dowody nie wskazują, aby to pokrzywdzeni pierwsi go zaatakowali. To oskarżony zaczepił ich pod pozorem pożyczenia papierosa. Charakter obrażeń, jakie miał oskarżony nie przekłada się automatycznie na wiarygodność jego wyjaśnień w tej części, gdyż równie prawdopodobne jest, że jego obrażenia mogły powstać wskutek upadku.

Nie sposób też zakwestionować przyjętej przez Sąd Okręgowy postaci zamiaru. W sytuacji, gdy oskarżony za pomocą dwóch dużych noży kuchennych zaatakował przypadkowe osoby zadając im ciosy w takie części ciała, że tylko szybka pomoc lekarska zapobiegła dalej idącym skutkom jego działania, a poziom jego niczym nieuzasadnionej  agresji był znaczny, musiał on przewidywać możliwość nastąpienia skutku śmiertelnego i godził się na to. Nie zmienia tego fakt, że jego działanie nie było ukierunkowane na konkretną ofiarę, mógł to być każdy, kto akurat tamtędy przechodził.

Odnośnie wymiaru kary sędzia sprawozdawca stwierdził, że jest ona ze wszech miar wyważona. Biorąc pod uwagę sposób działania oskarżonego i jego skutki dla pokrzywdzonych, brak jakiejkolwiek racjonalnej motywacji, działanie w warunkach recydywy, sąd odwoławczy nie dostrzegł żadnych uzasadnionych powodów do zmiany wyroku w tym zakresie.

Wyrok jest prawomocny.

W dniu 6 lipca 2021r. godz. 12.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę dotyczącą mężczyzny oskarżonego o pomoc w aborcji i oszustwo (sygn.. akt II AKa 94 21).

             Sąd Okręgowy w Olsztynie uznał oskarżonego za winnego tego, że w 2017r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w zamiarze udzielenia pomocy w dokonaniu przerwania ciąży z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz.U.199.17.78 t.j.),  w warunkach ciągu przestępstw trzykrotnie sprzedał różnym kobietom za pośrednictwem Internetu wywołujący poronienie środek farmaceutyczny, tj. czynu z art. 152 § 2 k.k. za co wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

            Sąd ten uznał też oskarżonego  za winnego tego, że w okresie od 9 sierpnia 2016 r. do końca września 2017 r. w Olsztynie, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził 60 ustalonych osób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej wysokości 21.939,00 złotych w ten sposób, iż poprzez oferowanie na portalach internetowych leków i preparatów o działaniu wczesnoporonnym o nazwie Arthrotec, Cytotec oraz RU 486 wprowadził te osoby w błąd co do zamiaru wywiązania się z przyszłej transakcji, a następnie przesłał inne od zamówionych środki farmakologiczne lub nie przysłał żadnych środków, otrzymując najpóźniej w momencie wydania przesyłki umówioną zapłatę na wskazane przez siebie rachunki bankowe, to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

            Oskarżonemu wymierzono karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

            Sąd Apelacyjny rozpozna apelacje obrońcy oskarżonego co do winy.

W dniu 6 lipca 2021r., godz. 10.00, s. IV Sad Apelacyjny rozpozna sprawę mężczyzny oskarżonego o usiłowanie zabójstwa dwóch przypadkowych osób (sygn.. akt II AKa 86/21).

Z ustalonych w toku postępowania okoliczności wynika, że w nocy 1 listopada 2019r.  oskarżony opuścił  mieszkanie i udał się do centrum P. Był on w stanie  nietrzeźwości, z domu zabrał dwa noże celem zrobienia czegoś złego.  Na rynku spotkał pokrzywdzonych. Zapytał jednego z nich o papierosa, ten mu go nie dał, doszło do utarczki słownej. Oskarżony wyjął trzymane za paskiem noże i zaatakował mężczyznę, zadając mu cios w pobliżu lewej pachwiny nogi. Gdy ten uciekł, zaatakował drugiego pokrzywdzonego, który w trakcie ucieczki przewrócił się na asfalt, leżał skulony. Oskarżony zadawał mu ciosy stojąc nad nim. Pokrzywdzony prosił, żeby go zostawił. W momencie, gdy przejeżdżał samochód, oskarżony zaprzestał zadawania ciosów, schował noże i oddalił się.  Obydwaj pokrzywdzeni doznali obrażeń ciała na czas powyżej dni 7. 

Nieprawomocnym wyrokiem Sąd Okręgowy w Ostrołęce uznał oskarżonego za winnego tego, że:

1. w dniu 01.11.2019r. w P. działając w zamiarze ewentualnym usiłował pozbawić życia pokrzywdzonego, w ten sposób, że uderzył wymienionego ostrym narzędziem w postaci noża kuchennego w lewą nogę, powodując głęboką ranę ciętą okolicy pachwinowej lewej, skutkujących uszczerbek na zdrowiu powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego i niezwłoczne udzielnie pomocy medycznej przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 157 §1 k.k.  w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
2. w dniu 01.11.2019r. w P. działając w zamiarze ewentualnym usiłował pozbawić życia pokrzywdzonego, w ten sposób, że wielokrotnie uderzył wymienionego ostrym narzędziem w postaci noża kuchennego w okolice tułowia, powodując złamanie żebra I i II po stronie lewej w ich tylnych odcinkach z towarzyszącym krwiakiem, ranę kłutą powłok na poziomie szóstego kręgu szyjnego (C 6) z następową odmą podskórną w tkankach miękkich grzbietu po stronie lewej, od poziomu szóstego kręgu szyjnego ( C6) do ósmego kręgu w odcinku piersiowym ( Th8), ranę kłutą lewego przedramienia, ranę kłutą okolicy prawego biodra, skutkujących uszczerbek na zdrowiu powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obecność osób postronnych przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 157 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

i za te czyny wymierzył mu karę  12 lat pozbawienia wolności;

Orzekł też od oskarżonego na rzecz jednego z pokrzywdzonych kwoty 6 691 złotych tytułem odszkodowania i 15 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a na rzecz drugiego z pokrzywdzonych kwotę 10 tysięcy złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd odwoławczy rozpozna apelację obrońcy oskarżonego skierowaną co do winy.