Rzecznik Prasowy - SSA Janusz Sulima
tel. 85 743 07 24
tel. kom. 605 600 676
e-mail: rzecznik_prasowy@bialystok.sa.gov.pl
pok. 313
W dniu 22 września 2023r., godz. 13:30 s. II Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna odroczoną sprawę I ACa 611/18 przeciwko Gminie Wasilków o zapłatę.
Powód Skarb Państwa – Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wniósł o zasądzenie od Gminy Wasilków kwoty 1.119.374,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami i odsetkami za opóźnienie, tytułem zwrotu kosztów związanych z oświetleniem przebudowywanej drogi krajowej nr 8 i 19 na odcinku Białystok – Katrynka od km 648+117 do km 654+548 na terenie gminy Wasilków (wieś Jurowce, wieś Sielachowskie, węzeł Sochonie) w okresie listopad 2010r. – grudzień 2013r.
Swoje żądanie argumentował faktem, iż Gmina Wasilków, pomimo ciążącego na niej ustawowego obowiązku oświetlenia części odcinka drogowego Białystok – Katrynka oraz węzła drogowego Wasilków nie zawarła z dostawcą energii umowy na jej dostawę i nie ponosi kosztów oświetlenia. Wobec natomiast konieczności zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego na wskazanych odcinkach, GDDKiA Oddział w Białymstoku zawarła z PGE Zakład Energetyczny Białystok S.A. w Białymstoku oraz PGE Obrót S.A. Oddział z siedzibą w Białymstoku umowy kompleksowe sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji, pokrywając z własnych środków powstałe koszty oświetlenia drogi. Powstałe wydatki, zgodnie z brzmieniem art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10.04.1997r. – Prawo energetyczne winna ponosić strona pozwana.
Pozwana Gmina Wasilków uznała powództwo w zakresie kwoty 1.992,23 zł i wniosła o jego oddalenie w pozostałym zakresie. W ocenie strony pozwanej roszczeniem objęty jest okres, w którym realizowana była inwestycja drogowa, brak jest więc podstaw prawnych do obciążania gminy kosztami oświetlenia dróg przed datą oddania ich do użytku.
Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 16 marca 2018 roku uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanego Gminy Wasilków na rzecz powoda Skarbu Państwa – Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 1.119.374,38 zł., nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do w/w kwoty.
Sąd uznał, że zebrane w sprawie dowody, a w szczególności decyzja nr 81/07 Wojewody Podlaskiego z dnia 7 listopada 2007r. nie wskazują, aby inwestycja powoda polegała na budowie nowych dróg. Orzeczeniem tym jedynie zatwierdzono projekt zagospodarowania terenu kompensacji przyrodniczej, projekt budowlany oraz udzielono powódce - Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Oddziałowi w Białymstoku pozwolenia na rozbudowę drogi krajowej nr 8 Warszawa – Białystok – Katarynka – Sochonie od km 648+117 do km 654+548 wraz z budową niezbędnych obiektów inżynierskich służących do utrzymania drogi, transportu drogowego oraz przebudową i budową niezbędnej infrastruktury technicznej. Zarządzeniem Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad przedmiotowy odcinek drogi zaliczony został do kategorii GP i pozwana Gmina ma obowiązek poniesienia kosztów jego oświetlenia. Gminy są odpowiedzialne za zapewnienie oświetlenia na przebiegających przez ich teren dróg krajowych. Obowiązek ten wynika z przywoływanych treścią niniejszego uzasadnienia przepisów, tj. cytowanym już art. 18 ust. 1 pkt 3 – prawa energetycznego, ale też art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych („do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2”). Pozwana Gmina została poinformowana o zawarciu umowy na sprzedaż energii elektrycznej, co wpłynęło automatycznie po stronie gminy na powstanie obowiązku uiszczania należności za pobraną energię. Gmina partycypując wyłącznie w części kosztów zaoszczędziła wydatki, które obciążały ją z mocy ustawy, zubożając powoda o wysokość opłat poniesionych na rzecz dostawcy energii elektrycznej. Skoro koszty oświetlenia przedmiotowego odcinka drogi za żądany w pozwie okres poniósł powód, stosownie do art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 i 2 k.c. może on żądać od pozwanej zwrotu tych wydatków.
Sąd Apelacyjny rozpozna apelację wniesioną przez stronę pozwaną Gminę Wasilków, która domaga się oddalenia powództwa ponad kwotę 1992,23 zł.
Sprawa kuriera biorącego udział w przestępstwie wyłudzania pieniędzy metodą „na wnuczka” (AKa 42/23)
W dniu 19 września 2023r. godz. 11:30 s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna odroczoną w dniu 20 czerwca 2023r., sprawę dotyczącą mężczyzny biorącego udział w wyłudzeniu pieniędzy metodą na wnuczka (sygn. akt II AKa 20/23).
Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonego karę łączną 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych z pkt I a/o kwoty 222 000 zł (dwustu dwudziestu dwóch tysięcy złotych).
Apelację od tego wyroku złożyli Prokurator i obrońca oskarżonego. Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody w wysokości 38 000 zł. i 41 500 zł i 2300 Euro na rzecz pokrzywdzonych z pkt II i III a/o. Obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, a w sytuacji nie podzielenia zarzutów dotyczących uniewinnienia o wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat.
W dniu 12 września 2023r. godz. 9:00 s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę dotyczącą odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie (sygn. akt II AKa 21/23).
Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 10 listopada 2022r. w sprawie III Ko 201/22 na podstawie art. 552§ 1 i 4 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawców:
a) pierwszego za pozbawienie wolności w okresie od 12.05.2015roku do 27.04.2017roku kwotę 150 750 ( sto pięćdziesiąt tysięcy siedemset pięćdziesiąt) zł tytułem odszkodowania i kwotę 882 126, 02 ( osiemset osiemdziesiąt dwa tysiące sto dwadzieścia sześć 02/100) zł tytułem zadośćuczynienia;
b) drugiego za pozbawienie wolności w okresie od 12.05.2015roku do 27.04.2017roku kwotę 128 640 ( sto dwadzieścia osiem tysięcy sześćset czterdzieści) zł tytułem odszkodowania i kwotę 661 591,50 (sześćset sześćdziesiąt jeden tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt jeden 50/100) zł tytułem zadośćuczynienia;
c) trzeciego za pozbawienie wolności w okresie od 19.02.2016roku do 27.04.2017roku kwotę 21500 ( dwadzieścia jeden tysięcy pięćset) zł tytułem odszkodowania i kwotę 283 070,26 ( dwieście osiemdziesiąt trzy tysiące siedemdziesiąt 26/100) zł tytułem zadośćuczynienia
W pozostałym zakresie wniosek oddalił.
Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego oraz pełnomocnicy wnioskodawców.
W dniu 7 września 2023r. godz. 9:00 s. IVSąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna odroczoną w dniu 18 kwietnia 2023r., sprawę dotyczącą odszkodowania i zadośćuczynienia za pozbawienie wolności przez sowieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości działające na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim (sygn. akt II AKa 20/23).
Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 2 grudnia 2022r. w sprawie III Ko 217/22 na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (tj. Dz.U. z 2021 r. poz. 1693) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy z tytułu pozbawienia wolności w okresie od 8 stycznia lipca 1946 roku do dnia 1 grudnia 1954 roku przez sowieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości działające na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim tytułem zadośćuczynienia kwotę 250 000 złotych, tytułem odszkodowania 214 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Oddalił wniosek w pozostałym zakresie.
Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator (domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania) i pełnomocnik wnioskodawcy w zakresie ustalonych wysokości kwot (który wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie 606 043,62 zł tytułem odszkodowania oraz dodatkowo kwotę 22 090 365, 40 złotych tytułem zadośćuczynienia, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania).
W dniu 4.07.2023r. g. 9:00 s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpoznana sprawę mężczyzn, którzy działając wspólnie i w porozumieniu w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w ramach podziału ról wprowadzili w błąd pracowników firmy sp. z o.o. co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętych zobowiązań to jest płatności za zakupiony z odroczonym terminem płatności i odebrany towar w postaci paneli i słupków ogrodzeniowych w ten sposób, że jeden z mężczyzn, występując jako właściciel podmiotu gospodarczego usługi budowlane, natomiast drugi, występując jako faktyczny przedstawiciel wymienionego podmiotu, złożyli zamówienia na zakup paneli i słupków ogrodzeniowych o łącznej wartości 2 911 255,32 złotych, a następnie mężczyzna jako właściciel firmy nie dokonał płatności za odebrany towar określony w fakturach VAT czym doprowadzili Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2 766 542,82 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości na szkodę wymienionej Spółki, to jest czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.
W dniu 14 czerwca 2023r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie o sygn. akt I AGa 36/22 przeciwko bankowi oddalił apelację strony pozwanej.
W dniu 14 czerwca 2023r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 30 lipca 2021 r. (sygn. akt III K 43/19), w zaskarżonej części w ten sposób, że w stosunku do oskarżonych uzupełnił opis czynu o ustalenie: w stosunku do dwóch oskarżonych o treści „ działając w krótkich odstępach czasu”, w stosunku do trzeciego oskarżonego o treści „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, celem osiągnięcia korzyści majątkowej”, w stosunku do 4 oskarżonego o treści „ działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”. W stosunku do oskarżonej wyrok zmienił w ten sposób, że podstawę wymiary kary orzeczonej w punkcie VIII.3 części dyspozytywnej uzupełnił o art. 33§2 k.k.
W dniu 20 czerwca 2023r., godz. 11.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę dotyczącą oskarżonego, który nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 21 grudnia 2022r. sygn. akt III K 34/22, został uznany za winnego tego, że w dniu 17 listopada 2021 r. w gminie Choroszcz działając wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami, w ramach podziału ról jako kurier odbierający pieniądze od pokrzywdzonych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 222.000 zł, w ten sposób, iż nieustalona osoba podając się najpierw za córkę pokrzywdzonych, a następnie za funkcjonariusza Policji, wprowadziła wymienionych w błąd co do swojej tożsamości oraz co do okoliczności, iż przekazanie pieniędzy w powyższej kwocie pozwoli na uniknięcie odpowiedzialności karnej przez ich córkę za spowodowanie śmiertelnego wypadku drogowego, a następnie udzieliła pokrzywdzonej instrukcji odnośnie przekazania pieniędzy policyjnemu kurierowi, które to pieniądze odebrał on z miejsca zamieszkania pokrzywdzonych, a następnie przekazał nieustalonej dotychczas osobie, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za ten czyn skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności (czyn I aktu oskarżenia).
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 1 czerwca 2023r. po rozpoznaniu sprawy z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora, pełnomocnika Prezesa Sądu Apelacyjnego w Lublinie reprezentującego Skarb Państwa i pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 4 kwietnia 2022 r. sygn. akt IV Ko 699/19 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I.:
- podwyższył kwotę zasądzoną od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy tytułem odszkodowania do wysokości 298 017 złotych,
- podwyższył kwotę zasądzoną od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia do wysokości 264 000 złotych;
W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.
W ocenie Sądu Apelacyjnego apelacje prokuratora i pełnomocnika wnioskodawcy okazały się o tyle zasadne, że skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania. Natomiast apelacja Prezesa Sąd Apelacyjnego w Lublinie reprezentującego Skarb Państwa została uznana w całości za bezzasadną.
Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd pierwszej instancji dokonując oceny materiału dowodowego dla potrzeb określenia należnego zadośćuczynienia i odszkodowania uczynił to w sposób prawidłowy zgodnie z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. nadając odpowiedni walor, znaczenie, okolicznościom mającym wpływ na określenie stopnia pokrzywdzenia wnioskodawcy, za wyjątkiem jedynie uznania 50% przyczynienia się do aresztu w całym okresie jego stosowania.
Sąd Okręgowy słusznie wskazał zdarzenia mające wpływ na określenie stopnia pokrzywdzenia wnioskodawcy, tj. okres pozbawienia wolności, pogorszenie w tym czasie stanu zdrowia, rozłąka z żoną i małoletnim dzieckiem, warunki osadzenia, w tym pobicie przez osadzonych, kłopoty zdrowotne. Prawidłowo ocenił znaczenie tych okoliczności dla ustalenia należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Ustalone zadośćuczynienia w kwocie 370 000 za cały okres niesłusznego tymczasowego aresztowania na pewno nie jest rażąco niewspółmiernie wysokie, w stopniu nie dającym się zaakceptować. Równocześnie na pewno nie jest ona symboliczna i stanowi realną, odczuwalną rekompensatę, a zarazem nie jest także rażąco wygórowana i nie będzie stanowiła nadmiernego wzbogacenia.
Natomiast, w ocenie Sądu Apelacyjnego, słuszne wskazał prokurator, że Sąd Okręgowy niezasadnie uznał, że ustalona kwota tytułem zadośćuczynienia winna być pomniejszona o 50 % za cały okres niesłusznego zatrzymania i tymczasowego aresztowania.
W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że za okres do 28 czerwca 2010 zadośćuczynienie należy się wnioskodawcy w kwocie 155 000 złotych, a za następny okres do daty zwolnienia, tj. 31 stycznia 2011 r. przy uwzględnieniu przyczynienia się na poziomie wnioskodawcy na poziomie 50% w kwocie 109 000 złotych, a więc łącznie 264 000 złotych. Taka kwota na pewno nie jest symboliczna i stanowi realną, odczuwalną rekompensatę, a zarazem nie jest rażąco wygórowana i nie będzie stanowiła nadmiernego wzbogacenia.
Sąd Apelacyjny nie podzielił tym samym żądania pełnomocnika wnioskodawcy o zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości 2 750 000 złotych. Nie znalazł przemawiających za tym argumentów. Należy pamiętać, że z istoty zadośćuczynienia wynika, że ustalenie jego wysokości musi uwzględniać wszystkie aspekty doznanej, że powinno być "odpowiednie", a więc odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu, a nie nadmiernemu wzbogaceniu. Żądanie zadośćuczynienia w wysokości 2 750 000 złotych nie jest żadną miarą do zaakceptowania także i z tego powodu, że suma taka nie uwzględnia zupełnie warunków materialnych w Polsce, przeciętnych dochodów, kosztów życia, wysokości przeciętnej stopy życiowej.
Za chybione należało również uznać zarzuty i wnioski podniesione przez pełnomocnika Prezesa Sądu Apelacyjnego w Lublinie i pełnomocnika wnioskodawcy dotyczące zawyżenia bądź zaniżenia przez Sąd Okręgowy wysokości zasądzonego odszkodowania z tytułu utraconych przez wnioskodawcę dochodów z tytułu działalności firmy w związku z jego niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem.
Domaganie się przez pełnomocnika wnioskodawcy odszkodowania na poziomie 12 286 829,44 złotych nie znajduje żadnego uzasadnienia w zgromadzonych dowodach.
Sąd Apelacyjny natomiast w pełni zaakceptował stanowisko Sądu Okręgowego, że w wyniku tymczasowego aresztowania w przedmiotowej sprawie utracił on dochód za 2010 rok mając jednak na uwadze, że wnioskodawca przyczynił się dopiero po 28 czerwca 2010 r. do powstania tej szkody przyjął, że do tej daty należne odszkodowanie wynosi 41 666,67 USD, a za kolejny okres 58 333, 33 USD ale z uwagi na 50% przyczynienie się tylko 29 166, 66 USD, łącznie w kwocie – 70 833, 33 USD, tj. według średniego kursu NBP z daty wyrokowania SO (04.04.2020) - 298 017 złotych.
Wyrok jest prawomocny.