Rzecznik Prasowy - SSA Janusz Sulima
tel. 85 743 07 24
tel. kom. 605 600 676
e-mail: rzecznik_prasowy@bialystok.sa.gov.pl
pok. 313
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 15 grudnia 2022r. godz. 11:10, s. IV rozpozna sprawę dotyczącą usiłowania zabójstwa i pobicia.
Sprawa dotyczy trzech mężczyzn (braci i syna jednego z nich). Młodszemu mężczyźnie zarzucono, że dniu 04 kwietnia 2021 w Ciechanowcu usiłował dokonać zabójstwa w ten sposób, że będąc kierowcą samochodu osobowego (rejestracja belgijska) jadąc po terenie stacji paliw zawrócił nim i celowo przodem pojazdu potrącił stojącego na torze jazdy pokrzywdzonego, a następnie kontynuując jazdę ponownie zawrócił i ponownie przodem w/w pojazdu uderzył pokrzywdzonego, który w tym czasie podnosił się z podłoża po poprzednim uderzeniu, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na asekurację pokrzywdzonego przy upadku i jego szybką reakcję przed drugim uderzeniem pojazdem, a którym to działaniem spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci powierzchownego urazu biodra i uda, powierzchownego urazu nadgarstka i ręki lewej, stłuczenia klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas trwający nie dłużej niż 7 dni, tj. o czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. w zb. z art. 157 §2 k.k.
Ponadto zarzucono mu, że w dniu 4 kwietnia 2021 roku w Ciechanowcu, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego w ten sposób, że zadawał ciosy bijąc rękoma i kopiąc nogami po całym ciele leżącego na ziemi pokrzywdzonego, a następnie, w tym samym miejscu, w dniu 05.04.2021 roku po północy działając wspólnie i w porozumieniu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie z dwiema innymi ustalonymi osobami wziął udział w pobiciu w/w w ten sposób, że uderzał pokrzywdzonego najprawdopodobniej trzymaną w ręku latarką, a następnie użył paralizatora znajdującego się w w/w latarce przykładając ją do lewego uda, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci bólu uda lewej nogi, a z okoliczności wcześniejszego zajścia wynikało narażenie pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 k.k., tj. o czyn z art. 158 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k.
Drugiemu mężczyźnie zarzucono, że w dniu 5 kwietnia 2021 roku w Ciechanowcu działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema innymi ustalonymi osobami, wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego w ten sposób, że uderzał pokrzywdzonego po głowie i po plecach trzymanym w ręku kawałkiem drewna, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia pleców i głowy, a z okoliczności wcześniejszego zajścia wynikało narażenie pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 k.k., tj. o czyn z art. 158 §1 k.k.
Trzeciego mężczyznę oskarżono o to, że w dniu 4 kwietnia 2021 roku w Ciechanowcu działając wspólnie i w porozumieniu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu z ustalona osobą, wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego w ten sposób, że zadawał ciosy bijąc rękoma i kopiąc nogami po całym ciele leżącego na ziemi, a następnie w tym samym miejscu w dniu 5 kwietnia 2021 roku po północy działając wspólnie i w porozumieniu wspólnie z dwiema innymi ustalonymi osobami wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego w ten sposób, że uderzał pokrzywdzonego rękoma i kopał nogami po całym ciele, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia pleców i głowy, a z okoliczności wcześniejszego zajścia wynikało narażenie pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 k.k., tj. o czyn z art. 158 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k.
Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 19 maja 2022r. pierwszego mężczyznę w ramach zarzucanego mu czynu w pkt I uznał za winnego tego, że w dniu 5 kwietnia 2021 roku w Ciechanowcu, działając z zamiarem ewentualnym usiłował spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki jadąc po terenie stacji paliw zawrócił i celowo przodem pojazdu potrącił stojącego na torze jazdy pokrzywdzonego, a następnie kontynuując jazdę ponownie zawrócił i powtórnie przodem ww. pojazdu uderzył pokrzywdzonego, który w tym czasie podnosił się z podłoża po poprzednim uderzeniu, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na asekurację pokrzywdzonego przy upadku i jego szybką reakcję przed drugim uderzeniem pojazdem, a którym to działaniem spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci stłuczenia i powierzchownego zranienia uda lewego, powierzchownego urazu nadgarstka i ręki lewej, powierzchownych zranień w prawej okolicy czołowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas trwający nie dłużej niż 7 dni tj. czynu z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 156 §1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 157 §2 k.k. i za to skazał go i wymierzył mu karę jednego roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Wszystkich trzech mężczyzn uznał za winnych tego, że: w dniu 5 kwietnia 2021 roku w Ciechanowcu, działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego w ten sposób, że zadawali mu ciosy i kopali po całym ciele, przy czym drugi oskarżony posługiwał się trzymanym w ręku kawałkiem drewna, a pierwszy latarką oraz raził go znajdującym się w niej paralizatorem, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. i za to skazał ich i wymierzył im kary po 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie orzeczonej oskarżonym (drugiemu i trzeciemu mężczyźnie) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat i zobowiązał ich do pisemnego informowania sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby. Pierwszemu oskarżonemu Sąd Okręgowy wymierzył karę łączną jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nałożył na oskarżonych obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwot po 2.000 złotych tytułem nawiązki.
Apelacje od wyroku wnieśli: prokurator domagając się przyjęcia kwalifikacji prawnej usiłowania zabójstwa i wymierzenia kary 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności pierwszemu z oskarżanych; pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił niewspółmierność środka karnego w wysokości 2.000 zł i domagał się zasądzenia kwot po 14.000 zł, a ponadto 38.000 zł. tytułem naprawienia szkody; obrońca pierwszego z oskarżonych wniósł o orzeczenie kary łącznej w wymiarze roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat.
Wydanie wyroku w sprawie dotyczącej rozboju przy użyciu maczety na ekspedientkach sklepu z alkoholem w Czarnej Białostockiej odroczono do dnia 21 grudnia 2022r., godz.13:00 s. IV.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 8 grudnia 2022r., godz.12:30 s. IV rozpozna sprawę dotyczącą mężczyzny, który dokonał rozboju na ekspedientkach sklepu z alkoholem w Czarnej Białostockiej (sygn. akt II AKa 140/22).
Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał go za winnego tego, że w dniu 1 grudnia 2018 r. w Czarnej Białostockiej, działając wspólnie i w porozumieniu i inną nieustaloną osobą dokonał rozboju na ekspedientkach sklepu z alkoholem w ten sposób, że wtargnął zamaskowany do sklepu i posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci maczety poprzez jej prezentowanie pokrzywdzonym i okrzyku „gdzie jest hajs, otwieraj kasetę” doprowadził je do stanu bezbronności, po czym zabrał w celu przywłaszczenia z kasetki pieniądze w kwocie 2 606,52 zł, paczkę papierosów Rothmans o wartości 11,99 zł oraz 0,5 l wódki Saska o wartości 25,50 zł i oddalił się z miejsca zdarzenia, czym działał na szkodę ekspedientek, właściciela sklepu oraz PZU S.A. w Warszawie, tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. i za to skazał go i wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego domagając się uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz Prokurator wnosząc o wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 2.000 zł.
Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 2 marca 2022r. skazał przedsiębiorcę na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, zawieszając wykonanie orzeczonej kary na okres próby 2 lat za to, że prowadząc działalność gospodarczą, na zlecenie kobiety i mężczyzny, zorganizował uroczystość weselną z udostępnieniem miejsca do tańczenia oraz podawania posiłków gościom przy stołach, w której uczestniczyły co najmniej 43 osoby, czym sprowadził niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia wielu osób poprzez szerzenie się choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2 (COvid19) tj. popełnienia czynu z art. 165§1 kk.
Apelację wniósł prokurator, który domagał się orzeczenia obok kary pozbawienia wolności dodatkowo kary grzywny w wysokości 5.000 zł., a także obrońca, który wniósł o uniewinnienie oskarżonego.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku po rozpoznaniu apelacji obu stron w dniu 17 listopada 2022r. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając obie apelację za bezzasadne.
Uzasadniając wyrok sędzia sprawozdawca podał, że oskarżony dopuścił się czynu sprowadzenia niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób powodując szerzenie się choroby zakaźnej. Czynu tego dopuścił się umyślnie, gdyż przewidując możliwość jego popełnienia na to się godził. W ocenie Sądu Apelacyjnego istota sprawy tkwi nie w niekonstytucyjności przepisów i możliwości prowadzenia działalności gospodarczej, a w ocenie faktycznie istniejącego stanu zagrożenia - szerzenia się choroby zakaźnej, a stopień tego zagrożenia oddają dane statystyczne z tego okresu, które są druzgoczące. Na dzień popełnienia czynu tj. 17 kwietnia 2021r. zachorowalność choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2 (COvid19) wynosiła 17.786 zakażonych, średnia z 7 dni to 17.568, w tym dniu było 617 zgonów. Na dzień 1 kwietnia 2021r. przypadł zaś szczyt pandemii - zachorowalność wynosiła 35.253 osób. W ocenie sędziego oskarżony nie podjął żadnych środków i nie spełnił niezbędnych wymogów, które przeciwdziałałyby rozprzestrzenianiu się pandemii w trakcie organizacji wesela. W tym czasie instytucje, które miały do czynienia z większą ilością ludzi, wprowadzały mierzenie temperatury osobom wchodzącym do budynków, zapewniały środki dezynfekujące, maseczki, gdyby to oskarżony wprowadził to jego czyn można byłoby zakwalifikować jako nieumyślny, co mogłoby doprowadzić do nadzwyczajnego złagodzenia kary.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, działanie oskarżonego nie było działaniem ukierunkowanym na uzyskanie korzyści majątkowej lecz na utrzymaniu personelu, na przeżycie, dlatego też nie podzielił zarzutu prokuratora i jego wniosku o orzeczenie dodatkowo wobec oskarżonego kary grzywny.
Wyrok jest prawomocny.
Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 9 maja 2022 r. sygn. akt III K 69/21 skazał mężczyznę na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności za cztery czyny tj. dokonanie przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy i towarów oraz oszustwa, usiłowania doprowadzenia Archidiecezji Białostockiej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowiącym mienie znacznej wartości, usiłowania zmuszenia do zapłaty okupu, grożąc porwaniem małoletniego dziecka w kwocie 2 milionów złotych, czego nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego.
Apelacje od wyroku złożył prokurator, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego oraz obrońca oskarżonego.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku po rozpoznaniu apelacji obu stron w dniu 15 listopada 2022r. zmienił zaskarżony wyrok, przyjmując inną kwalifikację jednego z przypisanych mu przestępstw i wymierzając ostatecznie oskarżonemu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności,,
Sędzia sprawozdawca podał między innymi, że zachowanie oskarżonego polegające na wysyłaniu pokrzywdzonemu wiadomości tekstowych z groźbą porwania małoletniego dziecka zmierzało do zmuszenia w ten sposób pokrzywdzonego do określonego zachowania, tj. zapłaty na rzecz oskarżonego okupu w kwocie 2 mln złotych. Sprawca zatem działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, który to element nie należy do znamion przestępstwa zmuszania do określonego zachowania, a jest jednym ze znamion przestępstwa wymuszenia rozbójniczego z art. 282 k.k. Przyjęcie innej kwalifikacji prawnej, skutkowało koniecznością ponownej oceny stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości tego czynu, co miało także wpływ na ocenę kolejnego zarzutu rzecznika oskarżenia publicznego dotyczącego rażącej niewspółmierności łagodności wymierzonej kary.
Uzasadniając podwyższenie kary sędzia sprawozdawca wskazał, że oskarżony dopuścił się usiłowania wymuszenia rozbójniczego, a więc przestępstwa o bardzo dużym stopniu społecznej szkodliwości, godzącego w podstawowe dobra każdego człowieka, nie tylko w mienie ale przede wszystkim w sferę wolicjonalną - wolność decyzyjną rozumianą jako wolność od strachu i wolność sposobu postępowania, a w pewnym zakresie również w zdrowie.
Groźba uprowadzenia kilkumiesięcznego dziecka niewątpliwie wywołała stres, lęk, presję psychiczną, utratę poczucia bezpieczeństwa, powstanie realnej, uzasadnionej obawy o życie i zdrowie osoby najbliżej pokrzywdzonemu w osobie małoletniej córki, utrata zaufania do innych ludzi. Równocześnie sędzia podkreślił bardzo wysoki stopień zawinienia oskarżonego. Działał on bowiem umyślnie, z zamiarem przemyślanym, z niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, bez jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Na pewno za takie nie może być uznana nie najlepsza sytuacja materialna oskarżonego, brak osiągania satysfakcjonujących go dochodów pozwalających na samodzielny zakup mieszkania, czy domu. Dążenie do poprawy własnej sytuacji majątkowej nie może odbywać się kosztem krzywdy innych osób.
W ocenie sędziego argumenty podnoszone w apelacji obrońcy oskarżonego takie jak: przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynu, wyrażenie skruchy, przeproszenie pokrzywdzonego, dotychczasowa niekaralność i prowadzenie ustabilizowanego trybu życia to zbyt mało, aby uznać, ze zasługuje on na nadzwyczajne złagodzenia kary.
Wyrok jest prawomocny.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 10 listopada 2022r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce o sygn. akt II K 57/21 z dnia 8 lutego 2022r. w sprawie dwóch mężczyzn – pracowników ochrony, z których jeden spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu i nie udzielił mu pomocy, drugi zaś także nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (sygn. akt II AKa 95/22).
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 9 listopada 2022r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku o sygn. akt III K 131/20 z dnia 30 czerwca 2021r. w sprawie mężczyzn, którzy podczas zgromadzenia publicznego nawoływali do nienawiści na tle różnic narodowościowych. (sygn. akt II AKa 34/22) skandując hasła „A na drzewach zamiast liści będą wisieć Syjoniści”, w ten sposób, że w stosunku do obu oskarżonych z opisu czynu wyeliminował określenie „przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”.
W stosunku do oskarżonego, który w pierwszej instancji został skazany na bezwzględną karę pozbawienia wolności, wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na trzyletni okres próby.
Jednocześnie podwyższył wysokość orzeczonych na rzecz pokrzywdzonych nawiązek do 1.500 złotych.
Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja prokuratora zmierzająca do uniewinnienia oskarżonych jest oczywiście niezasadna. Wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności (z warunkowym zawieszeniem ich wykonania) winny spełniać nie tylko cele prewencji indywidualnej ale także cele prewencji szczególnej i ostrzegać przed naruszaniem porządku i uzmysłowić, że nie może być przyzwolenia i pobłażliwości do tego rodzaju przestępstw z mowy nienawiści. Takie hasła mogą prowokować do popełniania tego rodzaju przestępstw i nie można tego rodzaju zachowań traktować w kategoriach wolności słowa. Trybunał w Strasburgu podkreślał, że nie ma wolności słowa w przypadku nawoływania do nienawiści.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie II AKa 144/22 dotyczącej usiłowania zabójstwa na terenie noclegowni odroczył wydanie wyroku do dnia do dnia 17 października 2022 r., godz. 13.00, s. IV, z uwagi na zawiłość sprawy. Sprawa dotyczy mężczyzny, któremu zarzucono, że w dniu 17 maja 2021r. na terenie noclegowni, działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował dokonać zabójstwa kobiety w ten sposób, że grożąc jej pozbawieniem życia, oblał jej spodnie łatwopalnym płynem, przy czym celu swojego nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonej oraz interwencję osób trzecich tj. czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2022r. w ramach zarzucanego oskarżonemu czynu, uznał mężczyznę za winnego tego, że w dniu 17 maja 2021r. groził kobiecie pozbawieniem jej życia, jednocześnie oblewając jej spodnie łatwopalnym płynem, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, czym wyczerpał znamiona czynu z art. 190 §1 k.k. i za tak zakwalifikowany czyn skazał go i wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Apelacje od wyroku wnieśli: Prokurator, Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej i obrońca.
27 października 2022r., godz. 09:00 s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą dwóch mężczyzn – pracowników ochrony, z których jeden spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu i nie udzielił mu pomocy, drugi zaś również nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (sygn. akt II AKa 95/22). Pokrzywdzony zmarł w dniu 08.03.2021 r. w Szpitalu Powiatowym w Wyszkowie. Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 57/21 uznał oskarżonego winnego tego, że na terenie Klubu spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu mężczyzny w postaci ciężkiego kalectwa w ten sposób, że zadał wymienionemu dwukrotnie uderzenie rękoma w okolicę twarzy, wskutek czego upadając, uderzył on głową o twardą posadzkę korytarza, w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci urazu czaszkowo - mózgowego, na który składały się złamanie przedniej ściany przewodu słuchowego zewnętrznego lewego, złamanie podstawy przyśrodkowej części piramidy, złamanie wyrostka szyjnego lewego kości potylicznej, rozległy krwiak podtwardówkowy nad lewą półkulą mózgu z obecnością krwi w szczelinie międzypółkulowej mózgu i móżdżku oraz obrzęk mózgu, prowadzące do stanu wegetatywnego tj. czynu z art. 156 § 1 pkt 2 kk i za to na skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności. Ponadto uznał go za winnego tego, że w dniu 3 października 2020 r. w nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, zaniechał wezwania pogotowia ratunkowego lub innych służb, tj. o czyn z art. 162 § 1 k.k. i za to skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżonemu wymierzono karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Drugi z oskarżonych został uznany za winnego tego, że nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu tj. czynu z art. 162 § 1 k.k. i za skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby. Został uniewinniony od popełnienia czynu z art. 217 §1 k.k. tj. dokonania naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego poprzez zadanie mu dwukrotnie uderzenia ręką w okolicę twarzy. Apelację od powyższego wyroku złożył Prokurator domagając się zmiany wyroku poprzez przypisanie pierwszemu z oskarżonych czynu z 156 §3 k.k. i wymierzenie mu kary 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności oraz w stosunku do drugiego z oskarżonych uchylenie wyroku w części dotyczącej czynu z art. 217§1 k.k. i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w apelacji wniósł o zaostrzenie kary pierwszemu z oskarżonych do 6 lat pozbawienia wolności za I czyn, za II czyn zwiększenie kary do 3 lat pozbawienia wolności. Odnośnie drugiego z oskarżonych uchylenie pkt III wyroku w zakresie uniewinnienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zwiększenie kary z 6 miesięcy do 3 lat. Apelacje wnieśli także obrońcy pierwszego oskarżonego. Jeden z nich domagał się zmiany wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego w pkt I wyroku czynu z art. 162 §1 k.k., co do pkt II uniewinnienie oskarżonego oraz zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, a co za tym idzie wymierzenie mu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, drugi zaś wniósł o zmianę wyroku poprzez uchylenie pkt V o karze łącznej i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu w punkcie II.