Sąd Apelacyjny w Białymstoku  dniu 11 grudnia 2023 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie II K 142/22 skazujący dwóch oskarżonych na kary 12 i 15 lat pozbawienia wolności, którzy działając wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia mężczyzny dokonali jego pobicia, które skutkowało śmiercią.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów i argumentacji zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych. Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że oskarżeni zadali pokrzywdzonemu z dużą siłą liczne uderzenia pięściami oraz kopali go obutymi stopami po głowie, szyi oraz tułowiu, na skutek czego doznał on licznych obrażeń ciała w postaci rozległych sińców i otarć naskórka na twarzy oraz bocznych powierzchniach głowy z objęciem małżowin usznych, dwóch niewielkich ran tłuczonych powieki górnej prawej, rozległych ran tłuczono-szarpanych tylnych powierzchni małżowin usznych, dwóch ran tłuczonych przedniej powierzchni lewej małżowiny usznej, licznych ran tłuczonych i rozległego wylewu krwi w śluzówce obu warg, rozległych podbiegnięć krwawych w tkance podskórnej głowy i obu mięśni skroniowych, krwiaka podtwardówkowego i podpajęczynówkowego z krwotokiem do układu komorowego mózgu, złamania chrząstki tarczowej krtani z wylewami krwi w mięśniach i śluzówce, niewielkich otarć naskórka na tułowiu, złamania dwóch prawych żeber, lewostronnego krwiaka zaotrzewnowego, niewielkich pęknięć miąższu lewej nerki, sińców i otarć naskórka na kończynach górnych, obrzęku lewej nerki, sińców i otarć naskórka na lewej kończynie dolnej, które to obrażenia skutkowały jego śmiercią tego samego dnia.

Sąd wskazał, iż kwestia zamiaru powinna być oceniania przede wszystkim przy uwzględnieniu okoliczności działania oraz jego następstw. Brutalność działania i sposób pobicia w ocenie Sądu Apelacyjnego, musiała być oceniona w kategorii działania w celu spowodowania śmierci. Natomiast wyjaśnienia oskarżonych, w których wzajemnie przerzucali się odpowiedzialnością za przedmiotowy czyn, przyznając się jedynie do zadania pokrzywdzonemu jednego uderzenia czy jednego kopnięcia nie znalazły odzwierciedlenia w zabranym materiale dowodowym m.in. w relacji świadka, który w sposób niebudzący wątpliwości opisał sposób, ilość i umiejscowienie zadawanych uderzeń i kopnięć oraz we wnioskach zawartych w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. 

Sąd podkreślił, iż z uwagi na charakter uderzeń i kopnięć, umiejscowienie ich w okolicach głowy, uwzględniając przy tym wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, nie sposób przyjąć w realiach niniejszej sprawach nieumyślnego skutku w postaci śmierci człowieka i zakwalifikować przedmiotowy czyn z art. 158 § 1 i 3 k.k., o co wnosiła obrona. W ocenie Sadu Apelacyjnego ustalenia w zakresie wymiaru kary były prawidłowe.

Wyrok jest prawomocny.