W dniu 5 listopada 2025 roku Sąd Apelacyjny w Białymstoku uchylił wyrok sądu pierwszej instancji w sprawie dotyczącej pomocnictwa do zbrodni zabójstwa i umorzył postępowanie na podstawie art. 439 §1 pkt 8 k.p.k., to jest z powodu powagi rzeczy osądzonej.

Sprawa dotyczyła czynu polegającego na przekazaniu sprawcy przez oskarżoną informacji telefonicznej, iż ofiara wróciła do domu.

Jak wskazała Sędzia sprawozdawca, było to drugie rozpoznanie sprawy. We wcześniejszym postępowaniu oskarżona miała postawiony zarzut popełnienia czynu z art. 18 §3 k.k. w związku z art. 148 §1 k.k., od którego została uniewinniona. Jednocześnie została uznana za winną popełnienia czynów polegających na zacieraniu śladów dokonanej zbrodni (art. 239 § 1 k.k.) i zatajaniu prawdy i zeznaniu nieprawdy (art. 233 § 1a k.k.)  i skazana na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok powyższy był przedmiotem kontroli odwoławczej – Sąd Apelacyjny w Białymstoku uchylił rozstrzygnięcie w części dotyczącej czynu z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W niniejszym postępowaniu Sąd I instancji ponownie rozpoznał sprawę w zakresie zarzutu z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k., uznając oskarżoną za winną i wymierzając jej karę 10 pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny stwierdził jednak, że układ procesowy sprawy nie pozwalał na uznanie, iż oskarżona dopuściła się dwóch odrębnych czynów. W ocenie sądu, zachowanie będące podstawą zarzutów stanowiło jedno zdarzenie, za które oskarżona została już prawomocnie skazana. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz stanowiskiem doktryny, nie jest możliwe jednoczesne przypisanie odpowiedzialności za pomocnictwo lub podżeganie do zbrodni zabójstwa oraz za przestępstwo z art. 239 k.k.

Wobec stwierdzenia powagi rzeczy osądzonej i istnienia prawomocnego rozstrzygnięcia, Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie, uznając, że inne rozstrzygnięcie nie było możliwe. Sędzia sprawozdawca podkreśliła, że błędne było łączenie zarzutów z art. 148 k.k. i art. 239 k.k. w jednym postępowaniu.

Wyrok jest prawomocny.