Rzecznik Prasowy - SSA Janusz Sulima

tel. 85 743 07 24
tel. kom. 605 600 676
e-mail: rzecznik_prasowy@bialystok.sa.gov.pl
pok. 313


W dniu 20 czerwca  2023r., godz. 11.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę dotyczącą oskarżonego, który nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 21 grudnia 2022r. sygn. akt III K 34/22, został uznany za winnego tego, że w dniu 17 listopada 2021 r. w gminie Choroszcz działając wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami, w ramach podziału ról jako kurier odbierający pieniądze od pokrzywdzonych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 222.000 zł, w ten sposób, iż nieustalona osoba podając się najpierw za córkę pokrzywdzonych, a następnie za funkcjonariusza Policji, wprowadziła wymienionych w błąd co do swojej tożsamości oraz co do okoliczności, iż przekazanie pieniędzy w powyższej kwocie pozwoli na uniknięcie odpowiedzialności karnej przez ich córkę za spowodowanie śmiertelnego wypadku drogowego, a następnie udzieliła pokrzywdzonej instrukcji odnośnie przekazania pieniędzy policyjnemu kurierowi, które to pieniądze odebrał on z miejsca zamieszkania pokrzywdzonych, a następnie przekazał nieustalonej dotychczas osobie, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za ten czyn skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności (czyn I aktu oskarżenia).

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 1 czerwca 2023r. po rozpoznaniu sprawy z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora, pełnomocnika Prezesa Sądu Apelacyjnego w Lublinie reprezentującego Skarb Państwa i pełnomocnika wnioskodawcy  od wyroku Sądu Okręgowego w  Lublinie z dnia 4 kwietnia 2022 r. sygn. akt IV Ko  699/19 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I.:

-  podwyższył kwotę  zasądzoną od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy tytułem  odszkodowania  do wysokości 298 017 złotych,

-  podwyższył  kwotę  zasądzoną od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy tytułem    zadośćuczynienia do wysokości 264 000 złotych;

W  pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.

W ocenie Sądu Apelacyjnego apelacje prokuratora i pełnomocnika wnioskodawcy okazały się o tyle zasadne, że skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania. Natomiast apelacja Prezesa Sąd  Apelacyjnego w Lublinie reprezentującego Skarb Państwa została uznana w całości za bezzasadną.

Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd pierwszej instancji dokonując oceny materiału dowodowego dla potrzeb określenia należnego zadośćuczynienia i odszkodowania uczynił to w  sposób prawidłowy zgodnie z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. nadając odpowiedni  walor, znaczenie, okolicznościom mającym wpływ na określenie  stopnia pokrzywdzenia wnioskodawcy, za wyjątkiem jedynie uznania 50% przyczynienia się do aresztu w całym okresie  jego stosowania.

Sąd Okręgowy słusznie wskazał zdarzenia mające wpływ  na określenie stopnia pokrzywdzenia wnioskodawcy, tj. okres pozbawienia wolności, pogorszenie   w tym czasie stanu zdrowia, rozłąka z żoną i małoletnim dzieckiem, warunki osadzenia,  w tym pobicie przez osadzonych, kłopoty zdrowotne. Prawidłowo ocenił znaczenie tych okoliczności dla ustalenia należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Ustalone zadośćuczynienia w kwocie 370 000  za cały okres niesłusznego tymczasowego aresztowania na pewno nie jest rażąco niewspółmiernie wysokie, w stopniu nie dającym się zaakceptować.  Równocześnie na pewno nie jest ona  symboliczna i stanowi realną, odczuwalną rekompensatę, a  zarazem nie jest także rażąco wygórowana i nie będzie stanowiła nadmiernego wzbogacenia.

Natomiast, w ocenie Sądu Apelacyjnego, słuszne wskazał prokurator, że Sąd Okręgowy niezasadnie uznał, że ustalona kwota tytułem zadośćuczynienia winna być pomniejszona o 50 % za cały okres niesłusznego zatrzymania i tymczasowego aresztowania.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że za okres do 28 czerwca 2010 zadośćuczynienie należy się wnioskodawcy w kwocie  155 000 złotych, a za następny okres do daty zwolnienia, tj. 31 stycznia 2011 r. przy uwzględnieniu przyczynienia się na poziomie wnioskodawcy na poziomie 50%   w kwocie 109 000 złotych, a więc łącznie 264 000 złotych.   Taka kwota na pewno nie jest symboliczna i stanowi realną, odczuwalną rekompensatę, a zarazem nie jest rażąco wygórowana i nie będzie stanowiła nadmiernego wzbogacenia.

Sąd Apelacyjny nie podzielił tym samym żądania pełnomocnika wnioskodawcy  o zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości 2 750 000 złotych. Nie znalazł przemawiających za tym  argumentów.  Należy pamiętać, że z istoty zadośćuczynienia wynika, że ustalenie jego wysokości musi uwzględniać wszystkie aspekty doznanej, że powinno być "odpowiednie", a więc odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu, a nie nadmiernemu wzbogaceniu. Żądanie   zadośćuczynienia w wysokości 2 750 000 złotych nie jest żadną miarą do zaakceptowania także i z tego powodu, że suma taka nie uwzględnia zupełnie  warunków materialnych w Polsce, przeciętnych dochodów, kosztów życia, wysokości przeciętnej stopy życiowej.

Za chybione należało również uznać zarzuty  i wnioski podniesione przez pełnomocnika Prezesa  Sądu Apelacyjnego w Lublinie i pełnomocnika wnioskodawcy dotyczące zawyżenia bądź zaniżenia przez Sąd Okręgowy  wysokości zasądzonego odszkodowania z tytułu utraconych przez wnioskodawcę dochodów z tytułu działalności firmy w związku z jego niewątpliwie niesłusznym  zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem.

Domaganie się przez pełnomocnika wnioskodawcy odszkodowania na poziomie 12  286 829,44 złotych nie znajduje  żadnego uzasadnienia w zgromadzonych dowodach.

Sąd Apelacyjny natomiast w pełni zaakceptował stanowisko Sądu Okręgowego, że w wyniku tymczasowego aresztowania  w przedmiotowej sprawie utracił on dochód za 2010 rok  mając jednak na uwadze, że wnioskodawca przyczynił się dopiero po  28 czerwca 2010 r.  do powstania tej szkody przyjął,  że do tej daty należne odszkodowanie wynosi 41 666,67  USD, a za kolejny okres 58 333, 33 USD  ale  z uwagi na 50% przyczynienie się  tylko 29 166, 66 USD, łącznie w  kwocie – 70 833, 33  USD, tj. według średniego kursu NBP z daty wyrokowania SO  (04.04.2020) -  298 017 złotych.

Wyrok jest prawomocny.

 

W dniu 1 czerwca 2023r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku odroczył  wydanie wyroku w sprawie II AKa 18/22 z uwagi na zawiłość sprawy  do dnia 14.06.2023 r., godz. 13.00, s. IV.

Sprawa dotyczy 4 mężczyzn, którym zarzucono, że w okresie od 1 lipca 2010 r. do 31 marca 2012 r. woj. małopolskie oraz w innych rejonach kraju, wspólnie brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu przyjmowanie pochodzących z kradzieży ciągników rolniczych, przerabianie ich znaków identyfikacyjnych, podrabianie dokumentów nabycia i w oparciu o tak podrobione dokumenty, podstępne wyłudzanie poświadczeń nieprawdy w postaci decyzji o rejestracji ciągników rolniczych z fałszywymi oznaczeniami identyfikacyjnymi i oszukańcze ich zbywanie oraz przyjmowanie środków płatniczych pochodzących z korzyści uzyskiwanych z popełniania czynów zabronionych  i podejmowanie czynności zmierzających do udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia miejsca ich umieszczenia tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.. Łącznie postawiono poszczególnym mężczyznom 60 zarzutów dotyczących m.in. paserstwa szeregu ciągników rolniczych pochodzących z przestępstw dokonywanych na terenie Włoch o łącznej wartości około 1.210.136,50 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, oszustwa oraz posłużenia się podrobionym dokumentem.

Nadto dwóm pozostałym osobom zarzucono: kobiecie, że wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami podrobiła w celu użycia za autentyczną umowę kupna - sprzedaży ciągnika rolniczego, w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjęła pochodzący z kradzieży ciągnik rolniczy, udzieliła pomocy w doprowadzeniu pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi; mężczyźnie, że nieustalonym miejscu na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podrobił w celu użycia za autentyczne 3 umowy kupna-sprzedaży ciągników rolniczych.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 30 lipca 2021 r. (sygn. akt III K 43/19) skazał w/w mężczyzn na kary łączne pozbawienia wolności: 6 lat, 5 lat, 3 lat i 6 miesięcy, 1 roku. Kobiecie wymierzył karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelacje od w/w wyroku złożyli Prokurator, oskarżyciel posiłkowy i obrońcy oskarżonych.

W dniu  22 maja 2023r. Sąd Apelacyjny w sprawie o sygn. akt  I AGa 36/22 przeciwko Bankowi Spółdzielczemu odroczył  ogłoszenie orzeczenia na dzień 14.06.2023 r. godz. 12:45 sala II.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 23 maja 2023r. w sprawie II AKa 48/23 z uwagi na zawiłość sprawy i konieczność przeanalizowania ostatecznej argumentacji stron odroczył  wydanie wyroku do dnia 29.05.2023 r., godz. 13.00, sala IV;

W dniu 30 maja 2023r. godz. 09:00  s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą  czterech mężczyzn, którzy w ramach spotkania w celu transakcji sprzedaży siedmiu jednostek broni palnej, pochodzącej z przemytu, czterem nieustalonym kontrahentom, dopuścili się zabójstwa mężczyzny.

W dniu  22 maja 2023r. o godz. 12.45, s. II, Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę o sygn. akt  I AGa 36/22 przeciwko bankowi.

Powód w pozwie domagał się zapłaty, jako roszczenia częściowego, kwoty 76.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie podając, że zawarł z pozwanym bankiem umowy o prowadzenie rachunku rozliczeniowego oraz o świadczenie usług bankowych za pośrednictwem systemu (…) a w dniu 15 marca 2016r. nieznany sprawca dokonał dwóch nieautoryzowanych przelewów z rachunku bankowego powoda prowadzonego przez pozwanego.

Pozwany Bank wniósł  o oddalenie powództwa w całości.

W dniu  19  maja 2023r. o godz. 10.00, s. V, Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę o sygn. akt  I ACa 667/22 PZU przeciwko kierowcy.

Powódka w pozwie o zapłatę w postępowaniu upominawczym skierowanym przeciwko mężczyźnie domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 96 478,97 zł z ustawowymi odsetkami. Swoje żądanie oparła na przepisie art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), który stanowi, iż zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 4 maja 2023r. zmienił  wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 9 listopada 2022r. w sprawie II K 25/22 w ten sposób, że oskarżonego uznał za winnego tego, że w dniu 26 lutego 2022r. przewidując możliwość spowodowania śmierci pokrzywdzonej i godząc się na to, dokonał podpalenia budynku mieszkalnego w ten sposób, że rozlał w jednym z pomieszczeń budynku substancję łatwopalną, a następnie przy użyciu zapalniczki podpalił ją, w wyniku czego doszło do rozprzestrzenia się ognia w całym budynku, w wyniku czego uległ on całkowitemu spaleniu, zaś znajdująca się w sąsiednim pomieszczeniu niepełnosprawna ruchowo, nie mająca możliwości samodzielnego wydostania się na zewnątrz kobieta poniosła śmierć na miejscu, to jest czynu z art. 148 §1 k.k. i na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu karę 10  lat pozbawienia wolności.