Rzecznik Prasowy - SSA Janusz Sulima
tel. 85 743 07 24
tel. kom. 605 600 676
e-mail: rzecznik_prasowy@bialystok.sa.gov.pl
pok. 313
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie sygn. akt II AKa 206/20 dotyczącej zabójstwa w Czarnej Białostockiej odroczył wydanie wyroku do dnia 5 lutego 2021 r., godz. 10.00., s. IV
W dniu 11 lutego 2021r., godz. 10.20, s. II Sąd Apelacyjny rozpozna apelację pozwanego w sprawie z powództwa spółki developerskiej przeciwko Gminie B. (sygn. akt I ACa 383/20).
Sąd Okręgowy w Białymstoku zasądził od pozwanej gminy na rzecz spółki kwotę 1.647.393 (jeden milion sześćset czterdzieści siedem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt trzy) zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.
Powodowa spółka domagała się zasądzenia od pozwanej odszkodowania w kwocie 2.013.500 złotych, z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, składającej się z pięciu działek położonych w B. przy ul. W. i A., wskutek wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części doliny rzeki B. (odcinek od ul. J. do ul. A.) w B., uchwalonego uchwałą z dnia 30 maja 2011 r. Nr XII/94/II Rady Miejskiej w B., co potwierdził operat szacunkowy sporządzony na zlecenie spółki.
Według dołączonego do pozwu operatu z 5 sierpnia 2015 roku wartość rynkowa nieruchomości przed uchwaleniem planu (na sierpień 2011 r.) została określona na kwotę 13.278.945 zł, a wartość po uchwaleniu planu (na datę 13 stycznia 2014 r.) spadła do 11.265.445 zł. (k. 106-140). Różnica wartości równa kwocie odszkodowania żądanego w pozwie to 2.013.500 zł.
Pozwana gmina w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana kwestionowała przede wszystkim to, że wskutek uchwalenia planu miejscowego korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź zostało istotnie ograniczone, a także kwestionowała sposób wyliczenia odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości. Twierdziła, że przed wejściem w życie uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części doliny rzeki B. (odcinek od ul. J. do ul. A.) w B., faktycznym sposobem korzystania z nieruchomości było prowadzenie targowiska w zrealizowanych w tym celu pawilonach handlowych, co z tego zasadniczego względu dyskwalifikuje zawarte w pozwie żądanie.
Sąd Okręgowy, w oparciu o art. 36 ust 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r., uznał roszczenie odszkodowawcze powoda co do zasady za słuszne. Przesłanki uzasadniające dochodzenia odszkodowania zostały spełnione, bowiem po pierwsze w dacie wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego powodowa spółka była właścicielem nieruchomości, po drugie uchwalenie planu spowodowało obniżenie wartości nieruchomości.
Biegły sądowy - rzeczoznawca majątkowy w sporządzonej na potrzeby sprawy opinii wskazał, iż oba plany zagospodarowania przestrzennego przewidują dla tego terenu porównywalne możliwości inwestycyjne, co do przewidywalnej i prawnie dopuszczalnej funkcji tj. zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Podstawową różnicą, która jednocześnie stanowi jedyną weryfikowalną przez rynek nieruchomości zmianę oceny cech przedmiotu wyceny jest korekta części powierzchni nieruchomości wyłączającej działalność inwestycyjną związaną z projektowaną funkcją podstawową. W nowej decyzji o warunkach zabudowy ustalono minimalną nieprzekraczalną linię zabudowy dla dojazdów i parkingów w odległości 35 m od osi rzeki B., z kolei w planie miejscowym ta odległość wynosi 50 m, ale liczona jest od linii rozgraniczających koryta rzeki B., co dodatkowo „przesuwa” o ok. 5 metrów tę linię, względem tej z początkiem linii na osi rzeki, tak jak było ustalone w decyzji. W ocenie biegłego zapisy te zauważalnie ograniczają możliwości inwestycyjne analizowanego terenu, ponieważ w sposób jednoznaczny wyłączają spod działalności inwestycyjnej pas gruntu o szerokości ok. 20 m, który w myśl ustaleń decyzji mógł zostać wykorzystany jako element wewnętrznego układu komunikacyjnego i lokalizacji parkingów, a tym samym te elementy inwestycji muszą być po uchwaleniu planu „zmieszczone” na pozostałym terenie. Opisany powyżej pas gruntu, w myśl planu miejscowego z 2011 roku został wyłączony z działań inwestycyjnych, a został z kolei zaliczony do przestrzeni publicznych jako teren przewidziany pod zieleń urządzoną.
Wyłączenie możliwości inwestycyjnych nieruchomości ma bezpośrednie odzwierciedlenie w poziomie cen uzyskiwanych na rynku. Ceny nieruchomości przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną w sposób „mierzalny” różnią się od cen uzyskiwanych za nieruchomości przeznaczone pod szeroko rozumiane tereny zieleni.
Wartość rynkowa nieruchomości przed uchwaleniem planu została przez biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości określona na kwotę 10.571.796 złotych, a wartość rynkowa nieruchomości po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego według stanu nieruchomości na dzień 1 sierpnia 2011 r. i cen na dzień 13 stycznia 2014 r. została przez biegłego ustalona na kwotę 8.924.403 zł. Tym samym różnica wartości równoważna wysokości odszkodowania wynosi 1.647.393 złote. Taką też kwotę Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda.
Sąd uznał za niesłuszny zarzut pozwanej gminy co do wysokości należnego stronie powodowej odszkodowania, odwołujący się do faktycznego użytkowania terenu jako targowiska. Po pierwsze dlatego, że jak wynika wprost i jednoznacznie z samych decyzji o pozwoleniach na budowę, targowisko (w obydwu jego częściach – pierwszej, prowadzonej pierwotnie przez B. W. i drugiej, wybudowanej przez powodową spółkę), zlokalizowane na nieruchomościach powódki miało od początku tymczasowy charakter. Poza tym, na co wskazuje tok zdarzeń, wydzierżawienie części terenu przez powódkę jesienią 2009 roku na cele targowiska i późniejsze zlokalizowanie własnego targowiska, było następstwem odmowy udzielenia powódce pozwolenia na budowę I etapu zespołu budynków w 2009 roku.
Po drugie dlatego, że wejście w życie planu z przeznaczeniem przede wszystkim pod budownictwo mieszkaniowe wielorodzinne i usługi, czyli z takim samym przeznaczeniem jak w pierwotnej decyzji o warunkach zabudowy, w jakikolwiek sposób nie odnosiło się do faktycznego użytkowania terenu w czasie uchwalania planu jako targowiska.
W pozostałym zakresie powództwo, jako wykraczające poza ustaloną różnicę wartości nieruchomości przed i po uchwaleniu planu w 2011 roku, zostało oddalone.
W dniu 4 lutego 2021r., godz. 10.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna zajmie się sprawą dwóch mężczyzn, oskarżonych o dokonanie zabójstwa w związku z rozbojem (sygn. akt II AKa 206/20).
Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał ich za winnych tego, w dniu 27 grudnia 2018r. w Czarnej Białostockiej działając wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej kobiety, dokonali rozboju na jej osobie, w ten sposób, że działając w sposób bezpośrednio zagrażający jej życiu, używając przemocy poprzez rzucenie jej na łóżko, zakneblowanie ust, przytrzymywaniu jej w sposób uniemożliwiający poruszanie i dociskaniu knebla w głąb jamy ustnej, spowodowali u niej zamknięcie światła dróg oddechowych z dociśnięciem korzenia języka do tylnej ściany gardłowej, co skutkowało uduszeniem gwałtownym i zgonem pokrzywdzonej, który to skutek w postaci śmierci kobiety przewidywali i się na niego godzili, oraz zabrali w celu przywłaszczenia bliżej nieustaloną ilość paczek papierosów nieustalonej marki i wartości, tj. czynu z art. 148 §2 pkt.2 k.k. w zb. z art.280 §2 k.k. i za ten czyn wymierzył im kary po 15 lat pozbawienia wolności.
Sąd Apelacyjny rozpozna apelacje prokuratora i obrońców oskarżonych.
Prokurator domaga się zmiany wyroku poprzez ustalenie, że oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim zabójstwa i wymierzenie im za tak przypisany czyn kar po 25 lat pozbawienia wolności ewentualnie orzeczenie że warunkowe przedterminowe zwolnienie oskarżonych z odbywania kar 15 lat pozbawienia wolności będzie mogło nastąpić po upływie 12 lat.
Z kolei obrońca pierwszego z oskarżonych domaga się uznania, że jest on winny wyłącznie przestępstwa rozboju z art. 280 § 2 k.k. i wymierzenie mu za to kary 6 lat pozbawienia wolności, ewentualnie złagodzenie kary wymierzonej za przypisany mu czyn z art. 148 §2 pkt.2 k.k. w zb. z art. 280 §2 k.k. i wymierzenie jej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.
Obrońca drugiego mężczyzny wniósł o zmianę wyroku poprzez uznanie go za winnego czynu z art. 158 §3 k.k. (pobicie ze skutkiem śmiertelnym) lub art. 155 k.k. (nieumyślne spowodowanie śmierci), bądź też złagodzenie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku złagodził karę orzeczoną wobec kobiety oskarżonej o spowodowanie u męża ciężkiego uszczerbku na zdrowiu skutkującego jego śmiercią (sygn. akt II AKa 176/20) wymierzając jej w miejsce kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.
W wyniku kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku uznając, że oskarżony mieszkaniec Sokółki, który zaatakował znajomego nożem, nie działał z zamiarem zabójstwa (sygn. akt II AKa 192/20).
W dniu 2 lutego 2021r., godz. 13.30, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę 65-kobiety, którą prokurator oskarżył o to, że w dniu 21 czerwca 2019 r. w godzinach wieczornych w swoim mieszkaniu zadając mężowi w brzuch uderzenie ostrzem noża, spowodowała u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci rany kłutej brzucha z penetracją do jamy otrzewnej i perforacją jelita cienkiego, rozlanego zapalenia otrzewnej i niewydolności wielonarządowej, stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonego, następstwem czego była śmierć pokrzywdzonego w dniu 3 sierpnia 2019 r., tj. o przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 § 3 k.k. (sygn. akt II AKa 176/20).
Sąd Okręgowy w Olsztynie uznając oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wymierzył jej karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Apelację od wyroku, w zakresie co do winy, wniósł obrońca oskarżonej.
W dniu 2 lutego 2021r., godz. 11.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę o usiłowanie zabójstwa (sygn. akt II AKa 192/20).
Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 30 sierpnia 2019 r. w Sokółce około godziny 17.15, działając z zamiarem ewentualnym to jest przewidując i godząc się, że może pozbawić życia pokrzywdzonego zadał mu uderzenie nożem w jego lewą połowę klatki piersiowej, czym usiłował w ten sposób dokonać jego zabójstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który w trakcie uderzenia cofnął się odchylając nadto lewe ramię do tyłu co spowodowało, że pokrzywdzony zmienił w ten sposób miejsce tego uderzenia, czym spowodował ranę kłuto - cięto okolicy sutkowej lewej, szeroką na 7-8 cm z kanałem długości ok. 12 cm biegnącym od przodu ku dołowi i tyłowi, który to kanał biegł przez skórę, tkankę podskórną i mięsień piersiowy większy lewy, które to obrażenia stanowią naruszenie czynności narządu ciała na czas przekraczający dni 7 to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 12 lat pozbawienia wolności.
Sąd odwoławczy rozpozna apelację obrońcy oskarżonego, który domaga się zmiany kwalifikacji prawnej i uznania mężczyzny za winnego jedynie czynu z art. 157 § 1 k.k. (średnie uszkodzenie ciała), ewentualnie złagodzenia wymierzonej mu kary pozbawienia wolności do wysokości dolnych granic ustawowego zagrożenia.
W dniu 29 stycznia 2021r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku dokonał częściowej zmiany wyroku w sprawie dotyczącej trojga osób oskarżonych o nielegalną uprawę konopi (sygn. akt II AKa 126/20).
Sąd Apelacyjny w Białymstoku nie dopatrzył się żadnych podstaw do złagodzenia kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za czyn z art. 53 ust. 2 w zb. z art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i utrzymał w mocy zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku (sygn. akt II AKa 196/20).