Sąd Apelacyjny w Białymstoku

Na skutek rekomendacji Kolegium Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 października 2025 r., Prezes Sądu Apelacyjnego w Białymstoku Zarządzeniem z dnia 22 października 2025 r., A.021.35.2025 określił zasady wyłaniania reszty składu orzekającego do wylosowanego w systemie SLPS referenta

Sprawa o odszkodowanie za zaniżone dotacje na przedszkole.

W dniu 27 listopada 2025 r. o godz. 10.30, s. II, Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę I ACa 635/22  o odszkodowanie za zaniżoną wysokość dotacji na przedszkole. 

Powódka w pozwie skierowanym przeciwko Gminie Miejskiej w S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 1.867.893,64 zł ze wskazanymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Wskazała, że prowadzi niepubliczne przedszkole i w związku z tym w latach 2008-2016 otrzymała od pozwanej dotacje na dofinansowanie bieżącej działalności, które pozwana jednak niewłaściwie wyliczyła i wypłaciła w zaniżonej wysokości.

Pozwana Gmina Miejska S. domagała się oddalenia powództwa w całości twierdząc, że wyliczyła dotację należną powódce w sposób prawidłowy.

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z 31 grudnia 2021 r. uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Sąd ten ustalił, że gmina w tym okresie wypłaciła powódce dotacje w łącznej kwocie 7.080 000 zł. Posiłkując się opinią biegłego - przy przyjęciu do podstawy wyliczeń wszelkich wydatków bieżących, ponoszonych na funkcjonowanie przedszkoli prowadzonych przez pozwaną, a które to zostały ujęte w budżecie gminy i przy uwzględnieniu w podstawie dotacji wpłat rodziców za wyżywienie i korzystanie z wychowania przedszkolnego – powódka ma prawo do dotacji 8.948.823,69 zł. Stąd też powstała niedopłata odpowiadająca wysokości dochodzonej należności głównej.

Podczas rozpoznawania apelacji obu stron od powyższego wyroku, Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości odnośnie podstawy prawnej dochodzonego roszczenia, w związku z czym wystąpił do Sądu Najwyższego z pytaniem prawnym w trybie art. 390 § 1 k.p.c., czy podstawą roszczenia odszkodowawczego wynikającego z wypłacenia osobie prowadzącej niepubliczne przedszkole dotacji w zaniżonej wysokości jest przepis art. 471 k.c. stosowany per analogiam w zw. z art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (w brzemieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r.), czy też przepis art. 417 k.c.? Ponadto Sąd Apelacyjny zwrócił się z pytaniem, czy w takiej sytuacji wysokości uszczerbku majątkowego objętego kompensacją odpowiada równowartość niepokrytych zaniżoną dotacją wydatków poniesionych przez uprawniony podmiot na cele związane z prowadzeniem przedszkola niepublicznego w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilaktyki społecznej, czy też wysokość tego uszczerbku wyznacza różnica między kwotą dotacji należnej na podstawie art. 90 ust. 2b ww. ustawy a kwotą faktycznie wypłaconą przez gminę, w tym zwłaszcza, czy naprawienie szkody obejmuje w takim przypadku korzyści utracone z art. 361 § 2 k.c.

Uchwałą z dnia 27 marca 2025 r. w sprawie sygn. akt III CZP 46/23 Sąd Najwyższy udzielił odpowiedzi na powyższe pytania prawne stwierdzając, że „w razie wypłacenia zaniżonej dotacji, o której mowa w art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r. (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1943) - osobie prowadzącej niepubliczne przedszkole przysługuje w granicach określonych w art. 361 § 2 KC roszczenie odszkodowawcze na podstawie art. 471 KC stosowanego per analogiam z tytułu szkody spowodowanej wydatkowaniem własnych środków na realizację zadań podlegających dofinansowaniu dotacją”.

Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę po udzieleniu odpowiedzi na pytania prawne, będąc związanym treścią odpowiedzi stosownie do art. 390 § 2 k.c.

Publikacja wyroku w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie przeciwko klubowi sportowemu.

W dniu 21 listopada 2025 r. o godz. 13.30, s. V, odbędzie się publikacja wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie  I ACa 364/25 dotyczącej  powództwa o zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia w związku ze śmiercią małoletniej córki i bratanicy powódek podczas treningu jazdy na nartach wodnych. 

W sprawie tej powódki (matka oraz ciotka zmarłej) uzasadniając żądania pozwu twierdziły, że na skutek niezapewnienie przez pozwany „…Klub sportowy z A.” odpowiedniego sprzętu ochronnego w postaci kasku doszło do śmierci ich małoletniej córki i bratanicy podczas treningu jazdy na nartach wodnych. Ponadto w ich ocenie pozwany ponosi odpowiedzialność również na zasadzie ryzyka, gdyż szkoda powstała w wyniku ruchu pojazdu mechanicznego należącego do pozwanego.

Pozwany „…Klub Sportowy z A.”, kwestionując powyższe twierdzenia, wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 28 października 2024 r. w sprawie o sygn. akt I C 262/24 oddalił oba powództwa i zasądził od powódek na rzecz pozwanego kwotę 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynikało, że mająca 10 lat córka i bratanica powódek uczęszczała do pozwanego Klubu Sportowego w A. na naukę jazdy na nartach wodnych. Podczas jednego z treningów w dniu 3.07.2021 r. doszło do wypadku, gdzie małoletnia na skutek utraty równowagi uderzyła plecami o taflę wody, wskutek czego doznała obrażeń wewnętrznych (krwawienia podpajeczynówkowego, krwawienia do komór mózgowych i najprawdopodobniej podwichnięcia połączenia szczytowo-potylicznego), które to obrażenia w połączeniu z niedotlenieniem ośrodkowego układu nerwowego skutkowały jej zgonem w dniu 8.07.2021 r. Prowadzone zaś w sprawie tego wypadku śledztwo zostało ostatecznie umorzone na mocy postanowienia Prokuratora Rejonowego z dnia 21 listopada 2022 r.

Uwzględniając powyższe fakty Sąd Okręgowy po uprzednim odwołaniu się do przepisów 415 k.c. oraz art. 361 § 1 k.c. uznał, że powódki nie wykazały adekwatnego związku przyczynowego między zaniechaniem pozwanego, a ich szkodą. Nie udowodniły bowiem, że gdyby nawet małoletnia pływała na nartach wodnych w kasku ochronnym za motorówką prowadzoną w odmienny sposób, niż ten w który sterował nią pracownik pozwanego – oceniony pozytywnie przez biegłych sądowych opiniujących w ramach śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową, to do wypadku by nie doszło oraz nie udowodniły że skutek tego wypadku wystąpił w wyniku braku odpowiedniej aktywności pozwanego – jego pracownika, ponieważ małoletnią można było wyciągną z wody na pokład łodzi motorowej jeszcze szybciej niż to faktycznie uczyniono i wówczas nie doszłoby u niej do podtopienia ostatecznie prowadzącego do jej śmierci.  Zdaniem Sądu I instancji córka i bratanica powódek w dniu 3 lipca 2021 roku brała udział w treningu dość ekstremalnego sportu wodnego, obarczonego znacznym ryzykiem upadku, do którego ostatecznie doszło, jednakże w ocenie Sądu, w wyniku nieszczęśliwego wypadku, któremu pozwany nie mógł zapobiec mimo zachowania wszystkich wymogów bezpieczeństwa i zapewnienia małoletniej właściwych warunków do odbywania wskazanych treningów.   Sąd Okręgowy uznał tym samym, że strona powodowa nie wykazała w niniejszej sprawie, by pozwany nie spełnił jakiegokolwiek obowiązku jaki na nim ciążył w związku z prowadzeniem zajęć nauki pływania na nartach wodnych małoletnich kursantów, a zatem by do wypadku z dnia 3 lipca 2021 roku doszło w wyniku zaniechania pozwanego, braku jego wiedzy, nieprzestrzegania ustalonych i obowiązujących zasad lub reguł dotyczących prowadzenia wskazanych zajęć sportowych, zaopatrywania kursantów w nieodpowiedni sprzęt, prowadzenia zajęć na nieodpowiednim akwenie wodnym, czy też z niewłaściwego zorganizowania jego pracy poprzez zatrudnienie osób nieposiadających odpowiednich kalifikacji i umiejętności, co było konieczną przesłanką dla przypisania „…Klubowi Sportowemu” w A. winy, a w konsekwencji przyjęcia jego odpowiedzialności za odniesioną przez powódki szkodę.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również alternatywnej podstawy odpowiedzialności pozwanego, zasadzonej w art. 436 § 1 k.c. W toku niniejszego postępowania powódki nie wykazały bowiem, by wypadek z dnia 3 lipca 2021 roku zaistniał wskutek poruszania się pojazdu mechanicznego jakim jest łódź motorowa, za pomocą której holowano kursantów pozwanego, gdyż z materii dowodowej zgromadzonej w aktach rozpoznawanej sprawy jednoznacznie wynika, że przyczyną przedmiotowego zdarzenia szkodowego był upadek małoletniej spowodowany utratą przez nią równowagi.

Sąd Apelacyjny rozpoznaje apelację wniesioną przez powódki, które domagają się zmiany wyroku i uwzględnienia powództwa w całości.

Tytuł: Wyrok w sprawie błędu medycznego.

18 listopada 2025 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie I ACa 1692/23, w którym uwzględnił apelację powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z 6 czerwca 2023 r., sygn. akt I C 413/21 oddalającego częściowo powództwo o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb i utraconych zarobków w związku z błędem medycznym, do jakiego doszło w pozwanym szpitalu.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynikało, że zdarzenie, z którym swoje roszczenia wiązała powódka miało miejsce 29 października 2018 r., gdy była w 10 tygodniu ciąży. Została wówczas przyjęta do pozwanego szpitala w związku z silnymi bólami brzucha i wymiotami. Po wykonaniu podstawowych badań zleconych przez dyżurnego lekarza ginekologa umieszczono powódkę w oddziale położniczo-ginekologicznym w celu dalszej obserwacji. Poddano ją też leczeniu farmakologicznemu. Przy czym z uwagi na ciążę nie mogła otrzymywać silniejszych leków przeciwbólowych. Poprawa stanu zdrowia powódki  jednak nie następowała. Wręcz przeciwnie, w nocy z 29 na 30 października 2018 r. pojawiły się silne bóle brzucha, wymioty i krwiste stolce. Nadto podczas jednego z pobytów w toalecie powódka straciła przytomność. Po konsultacji chirurgicznej przeprowadzonej nazajutrz z rana oceniono, że powódka jest w stanie zagrożenia życia (stwierdzono początki sepsy) i wymaga przeprowadzenia pilnej operacji. W jej trakcie rozpoznano zaś u powódki rozległą martwicę jelita cienkiego spowodowaną zatorem tętnicy krezkowej i dokonano resekcji jelita cienkiego. W efekcie przeprowadzonej operacji powódka nie mogła normalnie się odżywiać ani wydalać, odżywianie odbywało się drogą pozajelitową. Następnie powódka została przetransportowana śmigłowcem LPR do Szpitala Wojewódzkiego w Olsztynie, gdzie przebywała najpierw od 30.10.2018 r. do 26 listopada 2018 r. Po wyjściu ze szpitala ciąża u powódki nadal się utrzymywała, choć rokowania w tej materii były złe. Dnia 7.01.20219 r. badanie USG potwierdziło obumarcie płodu, wobec czego w dniu następnym wywołano poród martwego dziecka, ze stwierdzonymi zmianami gnilnymi, jednak bez jakichkolwiek widocznych wad genetycznych.

Zgodnie z orzeczeniem powiatowego zespołu ds. orzekania o niepełnosprawności z dnia 14 stycznia 2019 r. powódka stała się osobą z niepełnosprawnością w stopniu znacznym, niezdolną do pracy, wymagającą korzystania z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych, wymagającą stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W chwili obecnej powódka mieszka wspólnie z córką i partnerem w mieszkaniu
w Warszawie. Jedno z pomieszczeń zostało specjalnie przystosowane w celu zapewnienia sterylnych warunków do przygotowania worków żywieniowych. Podobne miejsce znajduje się w domu rodzinnym powódki. Z uwagi na system żywienia pozajelitowego, powódka ma podpiętą pompę z workiem żywieniowym.

Mając na względzie powyższe ustalenia, Sąd Okręgowy ocenił, że iż personelowi pozwanej jednostki leczniczej (konkretnie – lekarzowi ginekologowi przyjmującemu powódkę w dniu 29.10.2018 r.), można było przypisać odpowiedzialność na ogólnych zasadach, co pociągało za sobą odpowiedzialność pozwanego Szpitala z art. 430 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i 444 k.c. oraz 445 k.c.  Ocenę tę zaś wywiódł z analizy opinii biegłego z zakresu położnictwa i ginekologii, z których wynikało że mimo zgłaszanych przez powódkę dolegliwości brzusznych konsultację chirurgiczną wraz z badaniem ultrasonograficznym jamy brzusznej przeprowadzono dopiero w drugiej dobie pobytu, co miało wpływ na spóźnione działania chirurgiczne. Ponadto według biegłego stwierdzone objawy zagrożenia zdrowia i życia powódki były wystarczającym wskazaniem do poszerzenia diagnostyki, w tym radiologicznej. Tymczasem w stosunku do powódki dyżurny ginekolog ograniczył swoje działania diagnostyczne i terapeutyczne do spraw związanych z ciążą. Postępowaniem takim więc w znaczący sposób opóźnił prowadzenie diagnostyki i terapii dotyczącej jamy brzusznej, przez co popełnił błąd medyczny diagnostyczny i terapeutyczny.

Przechodząc do omówienia jedynego będącego aktualnie przedmiotem sporu roszczenia, tj. renty z art. 442 § 2 k.c., Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że potrzeby powódki uległy zwiększeniu w wyniku niepełnosprawności, której winny jest pozwany szpital. W porównaniu jednak ze zgłoszonymi przez powódkę wydatkami, Sąd ograniczył ich ilość oraz wysokość, stwierdzając jednocześnie, że w skali miesiąca są to: wizyty u lekarzy, badania krwi (100 zł), pieluchomajtki (100 zł), dodatkowe ubezpieczenie związane z obniżeniem stanu zdrowia (56 zł), przewody do pompy w części nierefundowanej (250 zł), koszt wynagrodzenia pomocy do sprzątania domu (400 zł), zwiększony koszt żywienia tradycyjnego, a także koszt plecaka, środków dezynfekcyjnych i opatrunkowych. Łącznie sumę tych wydatków Sąd Okręgowy określił na kwotę 1.200 zł. Ponadto Sąd przyjął, że powódka w związku ze swoją niepełnosprawności utraciła kwotę 431,98 zł z tytułu miesięcznego dochodu. Przed zdarzeniem powódka pracowała bowiem jako pracownik socjalny, zarabiając kwotę 1.800 zł miesięcznie, po operacji zaś jedyny jej dochód stanowi renta oraz zasiłek pielęgnacyjny w łącznej kwocie 1.368,02 zł. Zasądzona przez Sąd suma 1.631,98 zł stanowi więc różnicę między tymi kwotami (1.800 i 1.368,02), powiększoną o kwotę 1.200 zł tytułem zwiększonych potrzeb powódki.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpoznając apelację powódki od powyższego wyroku w części co do zasądzonej renty uznał, że stanowisko Sądu Okręgowego ograniczające kwotę renty z tytułu utraconych zarobków do kwoty jedynie 431,98 zł było błędne, bowiem wynikało z wadliwego założenia, że powódka cały czas będzie zarabiała tyle, ile w momencie zdarzenia. Tymczasem w ocenie Sądu II instancji powódka jako młoda osoba (33 lata w dacie zdarzenia) z całą pewnością rozwijałaby się zawodowo, a jej zarobki systematycznie by rosły, oscylując na dużo wyższym poziomie niż ten przyjęty przez Sąd Okręgowy. Z racji więc tego, że powódka została pozbawiona możliwości rozwoju i zarobkowania wyższych kwot – i to nawet tych wynikających z minimalnego wynagrodzenia za pracę – Sąd Apelacyjny uznał, że całkowicie uprawnione było jej roszczenie dotyczące renty z tytułu utraconych zarobków.  Dlatego też zmienił zaskarżony wyrok i orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.541,46 zł tytułem renty za zwiększone potrzeby i utracone zarobki, płatną z góry do 10-ego dnia z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym za opóźnienie w razie uchybienia w płatności którejkolwiek z rat do dnia zapłaty.

Wyrok jest prawomocny. Stronom nie przysługuje od niego skarga kasacyjna.