W dniu 20 września, godz. 9.00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę dwóch braci oskarżonych o zabójstwo konkubenta siostry (sygn. akt II AKa 163/17).
Z ustaleń Sądu Okręgowego w Suwałkach wynika, że 25-letnia siostra oskarżonych od dłuższego czasu borykała się z poważnym problem alkoholowym. Przebywając na terapii odwykowej poznała pokrzywdzonego, z którym się związała. Konkubenci zamieszkiwali wspólnie w domu po jego dziadkach w miejscowości Kowale Oleckie Kolonia II. Warunki mieszkaniowe były bardzo skromne, dom pozbawiony był wygód, w tym nawet elektryczności. Partnerzy nie wykonywali żadnego zatrudnienia, całe dnie spędzali na spożywaniu alkoholu. Sytuacja ta spotykała się z całkowitą dezaprobatą ze strony rodziców i rodzeństwa kobiety. Mieli oni do niej żal, że opuściła męża i dziecko, że nie walczy z uzależnieniem. Wielokrotnie prowadzili z nią rozmowy umoralniające, nakłaniali ją do zerwania znajomości z pokrzywdzonym i powrotu do domu rodzinnego.
W dniu 14 maja 2016r. bracia kobiety działając pod wpływem alkoholu, który tego dnia spożyli, postanowili wspólnie, że udadzą się do siostry i zmuszą ją do powrotu do domu. Po przyjeździe początkowo rozmawiali z siostrą, jednocześnie narastała w nich złość i determinacja w realizacji przedsięwziętego przez siebie celu, tj. zmuszenia jej do powrotu do domu rodzinnego. W pewnym momencie oskarżeni podeszli do pokrzywdzonego, który w tym czasie spał i zaczęli go kopać i uderzać po całym ciele, w tym przede wszystkim po głowie i tułowiu, na wysokości klatki piersiowej. Siostra oskarżonych chcąc, aby przestali oni bić jej partnera, zgodziła się pojechać do domu rodziców. Oskarżeni zaprzestali ataku na pokrzywdzonego, ale też nie udzielili mu żadnej pomocy. Następnego dnia siostra oskarżonych wróciła do swego domu, gdzie znalazła zwłoki konkubenta.
Pokrzywdzony miał obrażenia ciała w postaci ran tłuczonych w obrębie prawej części twarzoczaszki oraz stłuczenia mózgu i pnia mózgu z obrzękiem dużego stopnia, który doprowadził do wklinowania migdałków móżdżku do otworu potylicznego wielkiego i ucisku ośrodków życiowo ważnych zlokalizowanych w pniu mózgu, złamania licznych żeber, stłuczenia płuc i ich całkowitej niedodmy, co uniemożliwiło prawidłową wymianę gazową w płucach, których następstwem była ostra niewydolność krążeniowo – oddechowa i zgon.
W toku postępowania oskarżeni przyznali się jedynie do pobicia pokrzywdzonego.
Sąd Okręgowy przyjął, że oskarżeni dokonując pobicia śpiącego mężczyzny, wielokrotnie uderzając go w głowę pięściami, kopiąc po tułowiu godzili się na ewentualność spowodowania jego śmierci. Zgoda na taki skutek powstała z chwilą przystąpienia do zadawania ciosów śpiącemu pokrzywdzonemu, który nie miał nawet potencjalnej możliwości, aby przewidzieć zdarzenie i podjąć jakiekolwiek środki obrony. W ocenie biegłego ilość i charakter obrażeń wskazuje, że sprawcy działali w sposób bezwzględny i brutalny. Determinacja i zaangażowanie pełnych sił fizycznych pozwalały Sądowi stwierdzić, że oskarżeni przewidywali i godzili się na wystąpienie skutku w postaci śmierci, tj. działali z zamiarem ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonego. Gdyby ich zamiarem było wyłącznie pobicie, oskarżeni zaprzestali by tego po 2 – 3 uderzeniach.
Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonym kary po 12 lat pozbawienia wolności. Uzasadniając taki wymiar kary Sąd Okręgowy podkreślił, że oskarżeni działali z pobudek zasługujących na potępienie. Uznali oni, że lepsze życie ich siostry – pojmowane przez nich w sposób subiektywny – jest wartością wyłączającą obowiązywanie normy moralnej, która zakazuje zabijania. Zapragnęli osiągnąć korzyść społeczną i moralną, kto miała polegać na poprawie życia siostry, zaś za właściwe ku temu narzędzie uznali zadanie śmierci nieakceptowanemu przez nich konkubentowi kobiety. Okolicznością łagodzącą wobec każdego z oskarżonych był stosunkowo młody wiek i pozytywna opinia z miejsca zamieszkania. Istotnym było, iż żaden z oskarżonych nie działał z zamiarem bezpośrednim.
Sąd Apelacyjny rozpozna apelacje obrońców obu oskarżonych, którzy domagają się zmiany kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonym na występek z art. 158 § 3 k.k. i wymierzenie im stosownie łagodniejszych kar.