Sąd Apelacyjny w Białymstoku utrzymał w mocy wyrok w sprawie zabójstwa mężczyzny (sygn. akt II AKa 83/20)
Wbrew zarzutom apelacji sąd odwoławczy nie stwierdził, aby w sprawie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Okręgowy prawidłowo też zakwalifikował czyn przypisany oskarżonemu jako zabójstwo z zamiarem bezpośrednim. Wskazuje na to m.in. rodzaj użytego narzędzia (siekiera) oraz umiejscowienie ciosów w newralgiczne dla życia części ciała.
Okoliczności sprawy w żadnym razie nie wskazują, aby oskarżony działał w warunkach, o których mowa w art. 148 § 4 k.k., tj. w stanie silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami, który to stan charakteryzuje się tym, że reakcje emocjonalne biorą górę nad kontrolną funkcją rozumu. Stan wzburzenia musi występować w dużym natężeniu i być usprawiedliwiony takimi okolicznościami, które w odczuciu społecznym, z punktu widzenia moralnego, mogą zasługiwać na pewne zrozumienie. W tej sprawie tak nie jest. O podejrzeniu kradzieży pieniędzy przez pokrzywdzonego oskarżony winien był zawiadomić Policję, a nie wymierzać sprawiedliwość na własną rękę. Trudno też mówić o równowartości naruszonego przez niego dobra w postaci życia.
Z całą pewnością działanie oskarżonego nie miało też charakteru obronnego. To on udał się do domu pokrzywdzonego, zabierając ze sobą siekierę. Poza drobnymi zadrapaniami nie miał on żadnych obrażeń wskazujących, że musiał się bronić, podczas gdy u pokrzywdzonego stwierdzono obrażenia głowy zadane obuchem i ostrzem siekiery, jak też poważne obrażenia w obrębie klatki piersiowej.
Biorąc pod uwagę, że sprawca w zasadzie bez żadnej przyczyny, w sposób wyjątkowo brutalny i bezwzględny pozbawił życia drugiego człowieka, to w ocenie sądu odwoławczego orzeczona kara 25 lat pozbawienia wolności jest sprawiedliwa i adekwatna do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Sędzia sprawozdawca podkreślił, że oskarżony wcześniej był już wielokrotnie karany sądownie i odbył łącznie około 10 lat pozbawienia wolności, co nie wpłynęło na zmianę jego postępowania,. Daje to podstawę do uznania, że kara łagodniejsza nie odniesie oczekiwanego skutku, w szczególności nie zapobiegnie popełnieniu przez niego nowych przestępstw.
Wyrok jest prawomocny.