Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił częściowo wyrok w sprawie sprawców pobicia m.in. pobicia amerykańskiego żołnierza z kontyngentu stacjonującego w Polsce (sygn. akt II AKa 56/20).
Sąd odwoławczy za całkowicie niezasadną uznał apelację prokuratora, uwzględnił zaś częściowo środki odwoławcze wniesione przez obrońców oskarżonych. Jednak najdalej idące zmiany w wyroku dokonane zostały niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, z uwagi na rażącą niesprawiedliwość orzeczenia wynikającą z wadliwej wykładni przepisów art. 278 k.k. i art. 276 k.k., dokonanej zarówno przez prokuratora, jak i Sąd I instancji.
Przed podaniem ustnych motywów orzeczenia sędzia sprawozdawca poczyniła refleksje natury ogólnej stwierdzając, że przedmiotowa sprawa ma szerszy kontekst społeczny. Oskarżeni swoim zachowaniem wyrządzili dotkliwą krzywdę pokrzywdzonym, ale też niepowetowane szkody społeczne. Sprawa pobicia amerykańskiego żołnierza odbiła się szerokim echem nie tylko w Polsce, a negatywny obraz Polaka jako ksenofoba i alkoholika, reagującego agresją na osoby mówiące w innym języku, poszedł w świat.
Przechodząc do meritum sędzia sprawozdawca wyjaśniła, że do uznania czynu za chuligański niezbędne jest, aby sprawca działał publicznie. Tymczasem chociaż do pobicia pokrzywdzonych w grudniu 2017r. doszło w miejscu publicznym, to z uwagi na porę nocną nie było żadnych osób postronnych, które mogłyby je zaobserwować. Dlatego też domaganie się przez apelującego prokuratora uzupełnienia kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonym występku o art. 57 a § 1 k.k. nie jest zasadne.
Odnośnie jednego z oskarżonych, kierując się treścią art. 440 k.p.k., Sąd Apelacyjny uniewinnił go od popełnienia czynu z art. 276 k.k., który miał polegać na zniszczeniu dokumentów w postaci kart kredytowych pokrzywdzonego. W tym zakresie sędzia sprawozdawca wyjaśniła, że karta kredytowa nie jest dokumentem, ale korzysta z ochrony jak cudza rzecz ruchoma. Sprawca, który dokonuje jej zaboru ponosi odpowiedzialność z art. 278 k.k., jednak nie ponosi odpowiedzialności za jej dalsze losy. Dlatego też oskarżony został prawidłowo skazany za kradzież kart kredytowych pokrzywdzonego, ale nie może ponosić odpowiedzialności karnej za ich późniejsze zniszczenie. W ramach przestępstwa z art. 276 k.k. winien on zostać uznany winnym zniszczenia dokumentu w postaci karty identyfikacyjnej zabranej amerykańskiemu żołnierzowi, jednak jej zniszczenie Sąd Okręgowy wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a prokurator nie sformułował w tym zakresie zarzutu apelacyjnego.
Odnośnie wymiaru kary, to sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do złagodzenia kar jednostkowych wymierzonych za poszczególne przypisane mu czyny. Sędzia podkreśliła, że przestępnego zachowania tego oskarżonego nic nie usprawiedliwia. Jednocześnie miał on wiele szczęścia, że przy tak ogromnym poziomie agresji obrażenia pokrzywdzonego nie były poważniejsze. Biorąc jednak pod uwagę przyznanie się oskarżonego do winy, wyrażaną przez niego na wszystkich etapach postępowania szczerą skruchę, zadośćuczynienie lub próby zadośćuczynienia pokrzywdzonym oraz fakt, że przestępstw dopuścił się on w krótkim okresie czasu Sąd Apelacyjny uznał za zasadne ukształtowanie kary łącznej w oparciu zasadę pełnej absorpcji i wymierzył ją w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. W tej sytuacji po zaliczeniu na poczet tej kary okresu tymczasowego aresztowania oskarżony ten ma szansę ubiegać się o udzielenie mu warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania reszty orzeczonej kary. Czy jednak taką szansę otrzyma, pozostaje już w gestii sądu penitencjarnego.
W stosunku do drugiego z oskarżonych sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów apelacyjnych jego obrońcy co do błędnych ustaleń faktycznych. Zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności nagrania z monitoringu, wskazuje jednoznacznie, że brał on aktywny udział w inkryminowanym zdarzeniu. Zważywszy jednak na jego młody wiek oraz fakt, że jego rola była drugorzędna, Sąd Apelacyjny skrócił mu okres próby, na jaki Sąd Okręgowy zawiesił wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności do 2 lat.
Wyrok jest prawomocny.