Sąd Apelacyjny w Białymstoku częściowo zmienił wyrok Sądu I instancji w sprawie dotyczącej nielegalnych kontaktów funkcjonariusza Służby Więziennej z osadzonym i nakłaniania przez niego innej osoby do zabójstwa (sygn. akt II AKa 212/20).
Sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że w sposób jednoznaczny udowodnione zostało, iż oskarżony usiłował nakłonić inną osobę do dokonania zabójstwa wskazanego przez niego mężczyzny. Z tym, że brak jest dowodów, aby czynił to wielokrotnie, jak przyjął Sąd Okręgowy. W sposób nie budzący wątpliwości dowiedziono jedynie, że podjął taką próbę podczas jednej, nagranej rozmowy telefonicznej. Oskarżony chciał śmierci pokrzywdzonego, a zatem działał z zamiarem bezpośrednim, a jego motywy nie mają większego znaczenia z punktu widzenia odpowiedzialności karnej.
Za czyn ten, biorąc pod uwagę, że jego zachowanie było jednorazowe, a ponadto pojednał się on z pokrzywdzonym, zawarł ugodę i za pośrednictwem swego obrońcy przekazał pokrzywdzonemu kwotę 30 tys. zł tytułem zadośćuczynienia, sąd odwoławczy wymierzył mu karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności (przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary). Uchylił też rozstrzygniecie o nawiązce uznając, że przekazana pokrzywdzonemu kwota 30 tys. zł stanowi adekwatne zadośćuczynienie jego krzywdzie. Wyższej kwoty pokrzywdzony może ewentualnie dochodzić na drodze postępowania cywilnego. Sąd Apelacyjny uniewinnił też oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa przekroczenia uprawnień, które miało polegać na podjęciu przez niego dodatkowej pracy poza godzinami służby, bez wymaganej zgody przełożonego. Sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że takie zachowanie może stanowić delikt dyscyplinarny, ale nie może być uznane za przestępstwo przekroczenia uprawnień i działania na szkodę interesu publicznego.
Konsekwencją zmian w wyroku była konieczność wymierzenia na nowo kary łącznej. Łącząc kary jednostkowe 2 lat i 10 miesięcy oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności uznając, że spełni ona wszystkie cele kary, zarówno wychowawcze i zapobiegawcze wobec sprawcy, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Wyrok jest prawomocny.