Sąd Apelacyjny w Białymstoku

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 9 maja 2022 r. sygn. akt III K  69/21 skazał mężczyznę na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności za cztery czyny tj. dokonanie  przywłaszczenia powierzonych mu  pieniędzy i towarów oraz oszustwa, usiłowania doprowadzenia Archidiecezji Białostockiej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowiącym mienie znacznej wartości, usiłowania zmuszenia do zapłaty okupu, grożąc porwaniem małoletniego dziecka w kwocie 2 milionów złotych, czego nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego.
Apelacje od wyroku złożył prokurator, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego  oraz obrońca oskarżonego.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku po rozpoznaniu apelacji obu stron w dniu 15 listopada 2022r. zmienił  zaskarżony wyrok, przyjmując inną kwalifikację jednego z przypisanych mu przestępstw i  wymierzając ostatecznie oskarżonemu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności,,
Sędzia sprawozdawca podał między innymi, że zachowanie oskarżonego polegające na wysyłaniu pokrzywdzonemu wiadomości tekstowych z groźbą porwania małoletniego dziecka zmierzało do zmuszenia w ten sposób pokrzywdzonego do określonego zachowania, tj. zapłaty na rzecz oskarżonego okupu w kwocie 2 mln złotych. Sprawca zatem działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, który to element nie należy do znamion przestępstwa zmuszania do określonego zachowania, a jest  jednym ze znamion przestępstwa wymuszenia rozbójniczego z art. 282 k.k. Przyjęcie innej kwalifikacji prawnej, skutkowało koniecznością ponownej oceny stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości tego czynu, co miało także wpływ na ocenę  kolejnego zarzutu rzecznika oskarżenia publicznego dotyczącego rażącej niewspółmierności łagodności wymierzonej kary.  
Uzasadniając podwyższenie kary sędzia sprawozdawca wskazał, że oskarżony dopuścił się usiłowania wymuszenia rozbójniczego, a więc przestępstwa o bardzo dużym stopniu społecznej szkodliwości, godzącego w podstawowe dobra każdego człowieka, nie tylko w mienie ale przede wszystkim w sferę wolicjonalną -  wolność decyzyjną rozumianą jako wolność od strachu i wolność sposobu postępowania, a w pewnym zakresie również w zdrowie.
Groźba uprowadzenia kilkumiesięcznego dziecka niewątpliwie wywołała stres, lęk, presję psychiczną, utratę poczucia  bezpieczeństwa, powstanie realnej, uzasadnionej obawy o życie i zdrowie osoby najbliżej pokrzywdzonemu w osobie małoletniej córki, utrata zaufania do innych ludzi.  Równocześnie sędzia podkreślił bardzo wysoki stopień zawinienia oskarżonego. Działał on bowiem umyślnie, z zamiarem przemyślanym, z niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, bez jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Na pewno za takie nie  może  być  uznana nie najlepsza sytuacja materialna oskarżonego, brak osiągania satysfakcjonujących go dochodów pozwalających na samodzielny zakup mieszkania, czy domu. Dążenie do poprawy własnej sytuacji majątkowej nie może odbywać się kosztem krzywdy innych osób.
W ocenie sędziego argumenty podnoszone w apelacji  obrońcy oskarżonego takie jak:  przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynu, wyrażenie skruchy, przeproszenie pokrzywdzonego, dotychczasowa niekaralność  i prowadzenie ustabilizowanego trybu życia to zbyt mało, aby uznać, ze zasługuje on na nadzwyczajne złagodzenia kary.
Wyrok jest prawomocny.