Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 3 kwietnia 2024 r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie II K 93/21, skazujący oskarżonego na karę dożywotniego pozbawienia wolności za czyn z art. 148 § 2 pkt 1 i 4 k.k., art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Sąd, zmieniając wyrok, uznał oskarżonego tego, że w okresie od 16 kwietnia 1999 roku do 26 maja 1999 roku działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pozbawił wolności pokrzywdzonego w ten sposób, że uprowadził podstępnie wymienionego wspólnie z innymi ustalonymi osobami z miejsca pracy, przetrzymywał na terenie Suwałk i okolic, a następnie po wcześniejszym uzgodnieniu z inną ustaloną osobą spowodował przywiezienie go wraz z innymi ustalonymi osobami do miejscowości P., gdzie uwięził go w uprzednio przygotowanej metalowej klatce i gdzie był torturowany, straszony zabójstwem i bity w celu zmuszenia go do przyznania się do udziału w zamachu bombowym co łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. czynu z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 19 kwietnia 2010 roku jako ustawy względniejszej.
Sąd za tak przypisany czyn wymierzył oskarżonemu karę 10 lat pozbawienia wolności.
Sąd Apelacyjny wskazał, że czyn zarzucony oskarżonemu daje się podzielić na jasno wyodrębnione fazy: kwestia dokonania zamachu bombowego, następnie uwięzienie i torturowanie pokrzywdzonego (jako domniemanego sprawy tegoż zamachu) i końcowo zabójstwo pokrzywdzonego. Szczegółowo przeprowadzona ocena materiału dowodowego dotyczącego wydzielonego w tej sprawie etapu zabójstwa jest zasadniczo odmienna od tej, której dokonał Sąd Okręgowy. Kluczowe znaczenie w tym zakresie miały zeznania jedynego bezpośredniego świadka zdarzenia. Zeznania te jednoznacznie wskazują na udział oskarżonego w uwięzieniu i stosowaniu tortur wobec pokrzywdzonego. Natomiast, co tyczy się fazy zabójstwa, świadek konsekwentnie wskazywał w czasie kolejnych przesłuchań, że czynu tego dokonał sam, bez udziału osób trzecich. Co znamienne, jako jedyny potrafił wskazać miejsce ukrycia zwłok pokrzywdzonego. Sąd Apelacyjny zauważył, że dowody wskazujące na udział oskarżonego w zabójstwie miały charakter czysto poszlakowy. Negatywny w tym zakresie dowód bezpośredni z zeznań wyżej wskazanego świadka nie został obalony w drodze przeprowadzenia tychże dowodów poszlakowych. Dlatego też nie dające się usunąć wątpliwości co do udziału oskarżonego w zabójstwie pokrzywdzonego należało rozstrzygnąć zgodnie z zasadą domniemania niewinności i in dubio pro reo¸ na korzyść oskarżonego.
Sąd Apelacyjny zwrócił także uwagę, że zgodnie z obowiązującymi przepisami o przedawnieniu karalności, orzeczenie przedmiotowe zapadło w warunkach zbliżającego się, bo mającego nastąpić w maju 2024 roku, terminu przedawnienia karalności przypisanego wyrokiem czynu.
Wyrok jest prawomocny.