W dniu 13 czerwca 2024 roku Sąd Apelacyjny ogłosił wyrok w sprawie II AKa 65/24. W zasadniczej części utrzymany w mocy został wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 7 grudnia 2024 roku wydany w sprawie sygn. akt II K 58/23. Sąd odwoławczy dokonał jedynie modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu, eliminując z jego treści sformułowanie: „lub inny tępy przedmiot o stosunkowo dużej powierzchni”.
W omawianej sprawie oskarżony stanął pod zarzutami usiłowania zabójstwa i spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz znęcania się fizycznie nad osobą nieporadną ze względu na wiek. Sąd Okręgowy w Olsztynie, przyjmując, że zachowanie oskarżonego stanowiło jeden czyn, uznał go za winnego tego, że w okresie od kwietnia 2022 r. do 6 maja 2022 r. w Bartoszycach, w woj. warmińsko-mazurskim, znęcał się fizycznie nad osobą nieporadną ze względu na wiek, tj. małoletnim ośmiomiesięcznym dzieckiem (urodzonym 2021 r.) synem swojej ówczesnej partnerki, z którym zamieszkiwał, w ten sposób, że wielokrotnie stosował wobec małoletniego pokrzywdzonego przemoc fizyczną o dużym natężeniu, polegającą, m.in. na uderzaniu dziecka, szarpaniu za ręce, za nogi oraz inne części ciała, chwytaniu za tułów, mocnym ściskaniu, w wyniku czego małoletni doznał złamania kości kończyn typu „bucket handle" w obrębie dalszej przynasady kości prawego przedramienia, złamania typu „corner fracture" (złamanie narożne) w obrębie dalszej przynasady lewej kości promieniowej, w obrębie przynasady kości udowej lewej, w obrębie dalszej przynasady kości udowej prawej, drobnych pojedynczych wybroczyn na klatce piersiowej przypominających odciski palców oraz otarć naskórka, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni, a w dniu 6 maja 2022 r. działając z zamiarem ewentualnym spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu, w ten sposób, że rzucił dzieckiem o podłogę lub inny tępy przedmiot o stosunkowo dużej powierzchni, w wyniku czego małoletni doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z ostrym krwiakiem podtwardówkowym lewostronnym, które to obrażenia stanowią chorobę realnie zagrażającą życiu. Zachowanie to wypełniło znamiona czynu z art. 207 § 1 a k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Sędzia sprawozdawca, odnosząc się do złożonych apelacji wskazał, że podniesione w nich zarzuty są chybione. Sąd I instancji prawidłowo bowiem ocenił materiał dowodowy i na jego podstawie dokonał właściwych ustaleń faktycznych – z poszanowaniem ram wyznaczonych przepisem art. 7 k.p.k.
Wobec braku warunków do jednoznacznego ustalenia, że oskarżony swoim zamiarem obejmował śmierć dziecka, nie było możliwe podzielenie stanowisko prokuratora, co do zasadności przypisania oskarżonemu usiłowania zabójstwa. Niewątpliwie działał on natomiast z zamiarem ewentualnym spowodowania obrażeń, o jakich mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.k.
Następnie na aprobatę zdaniem Sądu Apelacyjnego zasługiwał wymiar kary ukształtowany przez Sąd I instancji. Wnioskowana przez obronę kara niższa byłaby reakcją nieadekwatną, z kolei kara 15 lat pozbawienia wolności, o co wnosił prokurator, byłaby karą rażąco niewspółmiernie wysoką. Natomiast kara w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności spełnia swoje cele.
Kontrola odwoławcza wykazała także prawidłowość ukształtowania zasądzonego częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 80.000 złotych. Uwzględniono w tym aspekcie fakt, że pokrzywdzone dziecko jest rehabilitowane i nie jest przesądzone, że powróci do pełnej sprawności. Status materialny sprawcy nie wpływa natomiast na wysokość zadośćuczynienia.
Odnosząc się do wskazanej powyżej zmiany w treści opisu czynu, Sędzia sprawozdawca podał, że znajdujący się w aktach sprawy materiał poglądowy z miejsca zdarzenia jednoznacznie wskazuje, że dziecko nie mogło być rzucone o inny tępy przedmiot o stosunkowo dużej powierzchni inny niż podłoga. Wprawdzie w pomieszczeniu znajdował się stolik, jednak zdaniem biegłych, gdyby rzucenie nastąpiło o przedmiotowy stolik, wówczas na ciele pokrzywdzonego znajdowałyby się ślady uderzenia o kant. Stąd też dokonana modyfikacja opisu czynu okazała się zasadna.
Wyrok jest prawomocny.