W dniu 4 czerwca 2025 roku Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie mężczyzny oskarżonego o usiłowanie z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia małoletniego 8-miesięcznego chłopca - syna ówczesnej partnerki, z którą wspólnie zamieszkiwał i spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, a także o przestępstwo znęcania się nad nim w okresie od kwietnia 2022 r. do 6 maja 2022 r. poprzez wielokrotnie stosowanie przemocy fizycznej, między innymi uderzanie, szarpanie w wyniku czego małoletni doznał m.in. złamania kości kończyn prawego przedramienia, lewej kości promieniowej, kości udowej lewej, kości udowej prawej.
Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 7 grudnia 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 58/23 ustalając, że mężczyzna w okresie zarzucanym znęcał się fizycznie nad małoletnim, z którym zamieszkiwał, stosując przemoc fizyczną o dużym natężeniu, w wyniku czego małoletni doznał złamania kości kończyn, a 6 maja 2022 r. działając z zamiarem ewentualnym spowodował u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu, w ten sposób, że rzucił dzieckiem o podłogę lub inny tępy przedmiot o stosunkowo dużej powierzchni, w wyniku czego małoletni doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z ostrym krwiakiem podtwardówkowym lewostronnym, które to obrażenia stanowią chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. czynu z art. 207 § 1 a kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk i skazał go na karę 8 lat pozbawienia wolności, tym samym nie ustalił sprawstwa oskarżonego co do usiłowania zabójstwa małoletniego. Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz małoletniego pokrzywdzonego 80.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
Po rozpoznaniu sprawy przez Sąd odwoławczy w sprawie II AKa 65/24 – na sutek apelacji zarówno obrońcy na korzyść jak i prokuratora na niekorzyść – prokurator domagał się przypisania sprawstwa i co do usiłowania zabójstwa małoletniego, wyrok Sądu I instancji z 7 grudnia 2023 roku został utrzymany w mocy, tym samym w mocy utrzymane zostało rozstrzygnięcie w przedmiocie kary w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności oraz rozstrzygnięcie dotyczące środka kompensacyjnego.
Ponownie postępowanie odwoławcze toczyło się w związku z rozpoznaniem kasacji obrońcy oskarżonego i uchyleniem przez Sąd Najwyższy wyroku wydanego przez Sąd II instancji z powodu nienależytej obsady sądu odwoławczego. Kasację w sprawie złożyła tylko i wyłącznie obrońca oskarżonego, a zatem przy ponownym rozpoznaniu sprawy zachodził zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego – surowiej niż orzekł Sąd w sprawie II K 58/23 i dlatego prokurator cofnął apelację. Ocenie podlegała jedynie zasadność apelacji obrońcy.
Obrońca kwestionował zarówno ustalenia faktyczne, domagając się łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu, jak i podnosił zarzut rażąco niewspółmiernie wysokiej kary i wysokości zadośćuczynienia.
Podając ustne motywy rozstrzygnięcia, Sędzia sprawozdawca wskazała, że zarzuty rozpatrywanej apelacji miały charakter polemiczny, szczególnie wobec braku powołania skonkretyzowanych kontrargumentów.
Oskarżony dopuścił się przestępstwa znęcania się nad dzieckiem powodując liczne obrażenia ciała i spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego działając z zamiarem ewentualnym. Wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd I instancji rozważył okoliczności zarówno korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonego, nie tylko przez pryzmat wyjaśnień oskarżonego, ale także i zeznań matki, babki i biologicznego ojca pokrzywdzonego dziecka. Ocena sądu meriti uwzględnia też wydane w tej sprawie opinie biegłych.
Dalej, wyjaśnienia oskarżonego ocenione zostały zgodnie z wymogiem wynikającym z art. 7 k.p.k. Prawidłowo uznał jego wyjaśnienia za niewiarygodne co do tego, w jaki sposób u małoletniego mogły powstać obrażenia. Biegli stwierdzili, że nie mogły one powstać w sposób przypadkowy, nieintencjonalny. Sąd Okręgowy trafnie uznał, że nikt inny nie mógł zadać dziecku obrażeń. Obrażenia na ciele małoletniego zaczęły się pojawiać, gdy zamieszkał z nim oskarżony.
Nie został podzielony zarzut rażącej niewspółmierności kary. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że oskarżony jest sprawcą młodocianym. Rozważono także ustalony w toku postępowania brak wzorców rodzinnych i środowiskowych po stronie oskarżonego. Nie mogło to jednak przesądzić o jego łagodnym potraktowaniu i zaważyć na ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Sąd Apelacyjny podkreślił, że wobec kierunku apelacji nie było warunków procesowych do rozważania kary surowszej.
Co do orzeczonego środka kompensacyjnego, Sędzia sprawozdawca podkreśliła, że orzekany jest on bez uwzględniania możliwości finansowych sprawcy, a poprzez ocenę skali cierpienia pokrzywdzonego i skutków działania sprawcy. Tymczasem obecny stan zdrowia pokrzywdzonego w istotną wątpliwość poddaje w ogóle możliwość jego samodzielnej egzystencji w dorosłości. Natomiast oskarżony jest osobą młodą, zdrową, i całe swoje życie może pracować aby zadośćuczynić temu co uczynił.
Wyrok jest prawomocny.