Dnia 5 września 2013r. o godzinie 1230, na sali nr II Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się apelacją Powiatu Braniewskiego w sprawie przeciwko Powiatowi Lidzbarskiemu o zapłatę za remont drogi (I A Ca 356/13).
Powiat Braniewski zażądał od Powiatowego Lidzbarskiego 220 355,97 zł z odsetkami oraz kosztów procesu. Wskazał, że 28 września 2010r. zawarł z pozwanym porozumienie obejmujące zarząd i remont odcinka drogi 134N. Powiat Lidzbarski zobowiązał się przekazać powodowi 717 960 zł dotacji celowej na remont. Poza tym, na wypadek gdyby ostateczny koszt remontu był wyższy, od przewidywanego miał także pokryć 15% wynikającej stąd różnicy. Remont wykonano, a jego koszt był wyższy od przewidywanego. Dlatego powód domaga się od pozwanego kwoty 15% wynikającej stąd różnicy.
Powiat Lidzbarski wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. Stwierdził, że remont w/w odcinaka drogi miał go kosztować 717 960 zł. To powód zabiegał o podpisanie porozumienia, bez którego miałby znikome szanse na dofinansowanie remontu z Narodowego Programu Przebudowy Dróg Lokalnych oraz dotację z samorządu Województwa Warmińsko – Mazurskiego. Pomoc z tych jednostek wynosiła 4.500.000 zł, czyli 51,17% wartości całego projektu, a dotacja Powiatu Lidzbarskiego – aż 69,87% wartości robót wykonanych na drodze położonej na jego terenie. Pozwany wskazał na swój obowiązek pokrycia koszty remontu według stosunku, w jakim pozostaje odcinek drogi położony na jego terenie do całego remontowanego odcinka, z uwzględnieniem środków na remont otrzymanych ze źródeł zewnętrznych.
Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 29 marca 2012r. oddalił powództwo oraz zasądził od Powiatu Braniewskiego dla pozwanego 7 200zł kosztów procesu.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w ramach porozumienia z dnia 28 września 2010r. strony ustaliły, że na remont w/w drogi pozwany przekaże powodowi 717 960zł. Planowano, że inwestycja będzie kosztowała 7 325 764 zł. Ostateczny koszt miał zostać jednak ustalony po wyłonieniu wykonawcy robót i określeniu wysokości dotacji celowej. Gdyby ostateczny koszt remontu był wyższy od przewidywanego pozwany miał pokryć 15% wynikającej stąd różnicy. Gdyby Powiat Braniewski nie uzyskał dofinansowania na remont drogi w ramach „Narodowego Programu Przebudowy Dróg Lokalnych” porozumienie było by nieaktualne.
Sąd Okręgowy dostrzegł, że zamiarem stron było uzyskanie środków na remont ze źródeł zewnętrznych (dotacji z samorządu wojewódzkiego i programu przebudowy dróg lokalnych). Pozostałe koszty strony miały pokryć proporcjonalnie do długości odcinków remontowanej drogi, znajdujących się na terenie powiatów, tj. 15% - Powiat Lidzbarski i 85% - Powiat Braniewski. 717 960 zł dotacji pozwanego stanowiło nie 15% przewidywanych kosztów całego remontu (7 325.764 zł), a jedynie 9,8% tych kosztów, co świadczyło o tym, że przy określaniu kwoty dotacji pozwanego, strony uwzględniały dofinansowanie z innych źródeł. W przeciwnym wypadku dotację powinny określić na 15% przewidywanych kosztów remontu, tj. 1.098.864,60 zł (15% z przewidywanych 7. 325.764 zł).
W intencji stron rozliczenie kosztów inwestycji, w części nie pokrytej ze środków pozyskanych ze źródeł zewnętrznych, miało nastąpić właśnie w stosunku: 15% - Powiat Lidzbarski i 85% - Powiat Braniewski. Założeniem porozumienia i ustalenia dotacji na poziomie 717 960 zł było, aby w przypadku wyższego kosztu inwestycji, wynikającą stąd różnicę, niepokrytą ze środków zewnętrznych, strony poniosły w takiej samej proporcji.
Sąd Okręgowy podkreślił, że cały koszt remontu wyniósł 8 794 803,77 zł, a dotacja ze źródeł zewnętrznych – 4 500 000 zł. Pozostałe koszty zamykały się w kwocie 4 294 803,77 zł (8 794.803,77 zł – 4 500.000 zł). Tę kwotę strony powinny ponieść nie proporcjonalnie - w stosunku 15% do 85%. Ponieważ 15% tej kwoty to 644.220,56 zł, które jest niższe niż 717 960 zł. dotacji celowej określonej w porozumieniu. Powiat Lidzbarski spełnił zatem świadczenie, gdyż zapłacił powodowi waśnie 717 960 zł.