Sąd Apelacyjny w Białymstoku

W dniu 30 maja 2025 r. odbyła się publikacja w sprawie I ACa 2274/23 dotyczącej powództwa o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę z tytułu zwiększonych potrzeb za szkodę doznaną przez małoletniego powoda wskutek nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez jego matkę - kierującą pojazdem, która nie zachowawszy należytej ostrożności straciła panowanie nad autem i zjechała na prawe pobocze uderzając w przydrożne drzewo. Małoletni powód w chwili zdarzenia siedział w foteliku dziecięcym i miał zapięte pasy bezpieczeństwa. W wyniku zdarzenia doznał urazów wielonarządowych ciała, przez co obecnie porusza się na wózku inwalidzkim. Opiniujący w sprawie biegli stwierdzili, że łączny trwały i nieodwracalny uszczerbek na zdrowiu dziecka wynosi 135%.

Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji wniesionych przez obie strony procesu, zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 24 lipca 2023 r. (sygn. akt I C 95/21) w ten sposób, że podwyższył zadośćuczynienie z kwoty 1.100.000 zł do kwoty 2.100.000 zł (o 1.000.000 zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie a w pozostałym zakresie powództwo o zadośćuczynienie oddalił oraz podwyższył rentę z tytułu zwiększonych potrzeb (związanych z opieką) z kwoty 7.200 zł miesięcznie przyznanej za okres od dnia 1 sierpnia 2023 r. do kwoty 10.800 zł miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. oraz do kwoty 10.980 zł począwszy od dnia 1 stycznia 2025 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, a w pozostałej części powództwo o rentę z tego tytułu w powyższych okresach oddalił. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego co do renty z tytułu zwiększonych potrzeb związanych m.in. z rehabilitacją, terapią logopedyczną i zakupem lekarstw nie uległo zmianie. Również rozstrzygnięcie w zakresie przyznanego odszkodowania w wysokości 102.500 zł, jak też ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku na przyszłość pozostało bez zmian.

Sąd Apelacyjny w ustnych motywach swego wyroku wskazał, że co do zasady podziela ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, które w istotnym zakresie nie były kwestionowane przez strony procesu. Zarzuty obu apelacji koncentrowały się na wnioskach wyciągniętych z tych ustaleń przez Sąd pierwszej instancji oraz na dokonanej przez ten Sąd ocenie prawnej roszczeń strony powodowej.  Generalnie Sąd Apelacyjny zaaprobował wydane w sprawie orzeczenie, za wyjątkiem rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu oraz dostrzegł potrzebę podwyższenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb związanych z kosztami opieki za okres od dnia 1 stycznia 2024 r.

W przedmiocie zadośćuczynienia, Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy niedostatecznie uwzględnił krzywdę powoda związaną z ograniczeniem i utratą szeregu sfer aktywności życiowej tak obecnie, jak i w młodości oraz w późniejszym dorosłym życiu. Powód utracił m.in. możliwość pełnego uczestniczenia w środowisku rówieśniczym, uprawiania sportu, korzystania z rozrywek typu turystyka, kino, teatr. W przyszłości będzie miał trudności w codziennym bieżącym funkcjonowaniu – tak w sferze fizycznej (intymnej), zawodowej, jak i hobbistycznej. Z opinii biegłych różnych specjalizacji wynikało bowiem, że te sfery aktywności życiowej powoda doznały szeregu istotnych ograniczeń, bądź też zostały całkowicie wyeliminowane na przyszłość. Nie ulegało wątpliwości, że stan zdrowia małoletniego powoda jest nieodwracalny. Sąd Apelacyjny mając na uwadze jednorazowy charakter zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c., które powinno w pełni kompensować całą doznaną krzywdę (uwzględniać wszystkie jej aspekty – także te na przyszłość), doszedł do przekonania, że kwotą odpowiednią do pełni krzywdy powoda jest suma żądana w apelacji, tj. 2.500.000 zł. Uwzględniając jednak zadośćuczynienie uprzednio wypłacone przez pozwanego ubezpieczyciela w kwocie 400.000 zł, zasądził dalszą kwotę 2.100.000 zł.

Odnosząc się do żądań rentowych z art. 444 § 2 k.c., Sąd Apelacyjny, co do zasady, zaaprobował stanowisko wyrażone na tym tle przez Sąd Okręgowy, jako że znajdowało ono oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w opiniach biegłych. Tym niemniej, Sąd Apelacyjny dopatrzył się potrzeby skorygowania wysokości renty z tytułu zwiększonych potrzeb związanych z opieką nad małoletnim powodem (w wymiarze około 12 godzin dziennie) poprzez podwyższenie zasądzonej kwoty 7.200 zł miesięcznie do kwoty 10.800 zł miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. oraz do kwoty 10.980 zł od dnia 1 stycznia 2025 r. Sąd Apelacyjny zgodził się przy tym z Sądem Okręgowym, że z uwagi na brak wskazań biegłych co do potrzeby sprawowania nad powodem specjalistycznej opieki pielęgniarskiej, zasadnym jest powiązanie kosztów opieki ze stawką minimalnego wynagrodzenia za pracę. W tym kontekście Sąd Apelacyjny zauważył, że w pierwszej połowie 2023 r. stawka godzinowa minimalnego wynagrodzenia za pracę wyniosła w Polsce 22,80 zł, zaś w drugiej połowie 2023 r. – 23,50 zł. Według Sądu Apelacyjnego, są to zatem stawki zbliżone do kwoty bazowej przyjętej przez Sąd Okręgowy, tj. 20 zł za godzinę opieki. Zważywszy jednak, że w pierwszej połowie 2024 r. stawka godzinowa wzrosła do 27,70 zł, zaś w drugiej połowie do 28.10 zł, zasadnym stało się podwyższenie należnej z tego tytułu renty od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. przyjmując jako kwotę bazową uśrednioną stawkę 28 zł za godzinę opieki. Z kolei począwszy od dnia 1 stycznia 2025 r. należało uwzględnić jako kwotę bazową stawkę 30,50 zł za godzinę opieki.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji strony powodowej, natomiast zarzuty apelacji strony pozwanej uznał za w całości niezasadne.

Wyrok jest prawomocny i przysługuje od niego skarga kasacyjna.

Prezes Sądu Apelacyjnego w Białymstoku Pan Marek Szymanowski przyjął zaproszenie do Rady Konsultacyjnej Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku na okres do dnia 31 sierpnia 2028 roku. Rada Konsultacyjna jest gremium doradczym i opiniodawczym Dziekana, której rola polega na kształtowaniu działalności badawczo-dydaktycznej Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku z perspektywy otoczenia społeczno-gospodarczego. Rada w szczególności ocenia stopień realizacji zakładanych dla danego kierunku studiów efektów uczenia się, opiniuje powoływanie nowych kierunków studiów, proponuje doskonalące zmiany w programach studiów, zwłaszcza pod kątem rynku pracy oraz podejmuje działania wspierające różne obszary aktywności Wydziału Prawa.

Tytuł: Wyrok w sprawie błędu medycznego popełnionego przy porodzie.

W dniu 22 maja 2025 r. Sąd Apelacyjny w sprawie I ACa 1930/23 dotyczącej powództwa o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę z tytułu zwiększonych potrzeb za szkodę doznaną przez małoletnią powódkę wskutek błędów popełnionych przez personel pozwanego Szpitala przy porodzie oddalił apelację pozwanego.

Sąd Apelacyjny w ustnych motywach swego wyroku wskazał, że w całości podzielił ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, jako że ustalenia te były oparte o wydaną w sprawie, w pełni wiarygodną i miarodajną dla jej rozstrzygnięcia, opinię biegłego z zakresu położnictwa i ginekologii. Z opinii tej wynikały zaś niezaprzeczalne fakty.  Po pierwsze, w chwili przyjęcia matki powódki do szpitala brak było jakichkolwiek obiektywnie stwierdzalnych przesłanek dla uznania, iż ciąża jest jakkolwiek zagrożona, przy czym wszelkie przeprowadzane uprzednio badania   i wyniki dawały dobre rokowania co do przebiegu porodu. Po wtóre, w trakcie porodu, po godzinie 11-tej, miały miejsce pewne „fakty diagnostyczne” nakazujące wdrożenie ciągłej kontroli kardiotokograficznej. Po trzecie, pomimo potrzeby, a właściwie obiektywnej konieczności diagnostycznej o jakiej wcześniej mowa, takowa z bliżej nieznanych przyczyn nie została podjęta, co uniemożliwiło szybką i niezawodną reakcję w postaci porodu drogą cesarskiego cięcia. Wreszcie po czwarte, po porodzie nie przeprowadzono badań, które co prawda poniewczasie, lecz jednak  z wysokim prawdopodobieństwem (jeśli nie graniczącym z pewnością prawdopodobieństwem) umożliwiłyby ustalenie faktycznych, rzeczywistych   przyczyn poporodowego stanu zdrowia powódki.

I te okoliczności zdaniem Sądu Apelacyjnego spowodowały, że Sąd I instancji słusznie stwierdził, że doszło do naruszenia art. 415 k.c. w zw. z art. 430 k.c. przez personel pozwanego Szpitala, a zatem doszło do błędu lekarskiego, którego stwierdzenie jest podstawą do zasądzenia na rzecz małoletniej powódki zadośćuczynienia, odszkodowania oraz comiesięcznej renty.

Biorąc pod uwagę bardzo zły stan zdrowia powódki oraz niekorzystne rokowania co do jego poprawy w przyszłości, Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota miliona złotych zadośćuczynienia jest adekwatna do zawinienia pozwanego, a jednocześnie umożliwi przeciętną egzystencję powódce. Zdaniem Sądu Apelacyjnego prawidłowo również Sąd Okręgowy wyliczył wysokość należnego odszkodowania w kwocie ponad 117 tys. zł oraz renty w kwotach po 3.500 zł miesięcznie.

Reasumując, Sąd Apelacyjny uznał, że w niniejszej sprawie nie doszło do żadnych uchybień formalnoprawnych podnoszonych w apelacji.  Apelacja miała charakter czysto polemiczny. Skarżący nie przywołał w niej jakiegokolwiek dowodu, który mógłby podważyć wnioski wyciągnięte przez Sąd Okręgowy z przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Wyrok jest prawomocny i pozwanemu przysługuje od niego skarga kasacyjna.

Sprawa o wykonanie przedwstępnej umowy sprzedaży gospodarstwa rolnego.

21 maja 2025 r. o godz. 12.00, s. II, rozpoznana zostanie sprawa I ACa 1187/24 dotycząca powództwa o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli w przedmiocie przeniesienia na rzecz powodów do wspólności ustawowej własności zabudowanego gospodarstwa rolnego.

W sprawie tej Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 18 marca 2024 r. uwzględnił powództwo i zobowiązał następców prawnych pozwanego J.C. do złożenia oświadczeni woli o sprzedaży powodom (małżonkom C.) do ich majątku wspólnego własności zabudowanego gospodarstwa rolnego położonego we wsiach : S., Ł. i Ł, gm. N, pow. W, woj. podlaskie o łącznej pow. 12,7160 ha, składającego się z działek o nr X, Y, Z, dla których Sąd Rejonowy w W. IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr ZZZ w wykonaniu umowy przedwstępnej sprzedaży z dnia 1.02.2019 r. zawartej przed notariuszem M.D. na warunkach w niej określonych, za dopłatą reszty ceny w wysokości 740.000 zł.

Z ustaleń faktycznych tego Sądu wynikało, że w dniu 1 lutego 2019 roku powodowie (małżonkowie C.) zawarli z pozwanym J.C. w formie aktu notarialnego umowę przedwstępną  sprzedaży, opisanego wyżej gospodarstwa rolnego. Termin umowy przyrzeczonej określono na dzień do 15 stycznia 2020 roku, zaś cenę na 790 tys. zł, z czego powodowie w dniu zawarcia umowy przedwstępnej przelali na konto zbywcy 50.000 zł tytułem zadatku. Do zawarcia umowy przyrzeczonej jednak nie doszło. Za to pozwany na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 26 czerwca 2020 roku wydanego w sprawie o sygnaturze I Ns 152/19 został ubezwłasnowolniony całkowicie z powodu zaburzeń psychicznych. W dniu 27 grudnia 2022 r. doszło do jego zgonu, a spadek po nim na podstawie testamentu z dnia 3 lipca 2012 r. odziedziczyły pozwane J.K. i I.P.  W dniu 13 kwietnia 2023 roku spadkobiercy pozwanego oświadczyły, że mając na uwadze, że J.C. został całkowicie ubezwłasnowolniony, zaś powodowie wiedzieli o stanie zdrowia sprzedającego, a mimo to zawarli z nim umowę przedwstępną sprzedaży i zaoferowali cenę niższą od realnej wartości przedmiotu sprzedaży, która jest dwukrotnie wyższa od zaoferowanej,  pozwane odstępują od przedwstępnej umowy sprzedaży zawartej przez spadkodawcę z powodami z przyczyn zawinionych przez kupujących.

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Według tego Sądu spełniły się przesłanki z art. 390 § 2 k.c. umożliwiające domaganie się przez powodów zawarcia umowy przyrzeczonej. Przedwstępna umowa sprzedaży nieruchomości była bowiem ważna i zawiera essentialia negotii umowy przyrzeczonej. Nie potwierdził się przy tym w toku postępowania zarzut stawiany przez  pozwane jakoby J.C. nie miał świadomości co do czynności jakiej dokonywał. Zarzut ten został bowiem obalony w szczególności trzema opiniami biegłych w których wszyscy jednoznacznie wskazywali, że w chwili sporządzania aktu notarialnego umowy przedwstępnej sprzedaży gospodarstwa J.C. był świadomy i mógł swobodnie podejmować decyzje dotyczące rozporządzania swoim majątkiem.

Za niezasadny Sąd uznał również zarzut wyzysku. Według Sądu ustalenie przez strony umowy przedwstępnej zawartej w 2019 r. ceny za 12 ha gospodarstwo rolne na kwotę 790.000 zł wyklucza wyzysk. Ponadto zdaniem Sądu nawet w przypadku przyjęcia wyzysku jego skutkiem nie jest nieważność takiej umowy ex lege, a jedynie prawo do zmniejszenia świadczenia strony dotkniętej wyzyskiem lub zwiększenia świadczenia drugiej strony. Dopiero gdyby jedno i drugie było nadmiernie utrudnione strona może żądać unieważnienia umowy. Z takim żądaniem strona pozwane w zawitym terminie dwuletnim nie wystąpiły.

Sąd nie zgodził się również z podniesionym przez pozwane zarzutem przedawnienia roszczenia o zawarcie umowy przyrzeczonej. Umowa przyrzeczona miała bowiem zostać zawarta do 15 stycznia 2020 r., zaś powodowie z powództwem o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli wystąpili we wrześniu 2020 r., a wiec przed upływem rocznego terminu.

Sąd Apelacyjny rozpozna apelację wniesioną przez pozwane.

Tytuł: Publikacja wyroku w sprawie błędu medycznego popełnionego przy porodzie.

W dniu 22 maja 2025 r. o godz. 13.00, s. II, Sąd Apelacyjny odbędzie się publikacja wyroku w sprawie I ACa 1930/23  o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę z tytułu zwiększonych potrzeb za szkodę doznaną przez małoletnią powódkę wskutek błędów popełnionych przez personel pozwanego Szpitala przy porodzie. 

Orzekający w pierwszej instancji Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 30 marca 2023 r. (sygn. akt I C 1618/19) uwzględnił powództwo w przeważającej mierze, zasądzając od pozwanego na rzecz małoletniej powódki kwotę 117.266,39 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 1.000.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zasądził również od pozwanego na rzecz małoletniej powódki rentę w kwocie 2.000 zł miesięcznie płatną do 10-go dnia każdego miesiąca, poczynając od 10.03.2017 r. w okresie do dnia 10.12.2020 r., nadto rentę w kwocie 3.500 zł płatną do 10-go dnia każdego miesiąca, poczynając od 10 stycznia 2021 r.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynikało, że do zdarzenia, z którego swoje roszczenia wywodziła małoletnia powódka doszło w marcu 2011 r. Matka powódki została wówczas przyjęta do pozwanego szpitala w związku z rozpoczętą akcją porodową. Z chwilą przyjęcia rodzącej na salę porodową w dniu 23.03.2011 r o godzinie 6:00 objęto ją nadzorem śródporodowym, który prowadzono na podstawie: oceny parametrów stanu ogólnego rodzącej, badania położniczego wewnętrznego, oceny aktywności skurczowej macicy oraz monitorowania czynności serca płodu. Wynik badania KTG wykonanego o godzinie 6:00 przemawiał za prawidłowym stanem płodu, jeśli zaś chodzi o dalszy sposób monitorowania – doszło tu do uchybień diagnostycznych. Pomimo bowiem wdrożonej wobec matki powódki w przebiegu porodu farmakologicznej stymulacji czynności skurczowej macicy oraz wysłuchania zwolnienia czynności serca płodu, które wystąpiło około godziny 11-ej, z bliżej nieznanych  przyczyn zaniechano monitorowania stanu płodu na podstawie badania kardiotokograficznego.  Ostatnie badanie KTG w dniu porodu zostało wykonane o godzinie 11.00, kiedy to zaobserwowano zwolnienie w akcji płodu dziecka do 100 uderzeń na minutę przy pełnym rozwarciu szyjki macicy. O godzinie 12.10 podjęto decyzję o zakończeniu porodu drogą cesarskiego cięcia, co było spowodowane stwierdzeniem w badaniu położniczym wysokiego prostego stania główki oraz wiążącego się z tym braku postępu porodu. Ostatecznie poród nastąpił o godz. 12.40. Powódka zaraz po urodzeniu  otrzymała 2 pkt w skali Apgar. Rozpoznano u niej niedotlenienie wewnątrzmaciczne, zaburzenia oddychania oraz zamartwicę. Stwierdzono na czaszce duży obrzęk, możliwy krwiak, posocznicę, nadto bardzo słabą czynność serca (60-70 uderzeń na minutę).

W chwili obecnej małoletnia powódka mieści się w granicach niepełnosprawności intelektualnej w stopniu głębokim. Jest zdolna do zupełnie podstawowych form  niewerbalnej komunikacji i jej zdolność do dbania o własne podstawowe potrzeby jest bardzo mała. Wymaga ona stałej pomocy i nadzoru osób trzecich. Nie jest zdolna do udziału w domowych i praktycznych  zadaniach. Jej niepełnosprawność ma charakter pierwotny i jest trwała. Rokowania na przyszłość są niekorzystne,

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd Okręgowy ocenił, że iż personelowi lekarskiemu, a zatem pozwanej jednostce leczniczej, można było przypisać odpowiedzialność na ogólnych zasadach, co pociągało za sobą odpowiedzialność pozwanego Szpitala z art. 430 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i 444 k.c. oraz 445 k.c.  Ocenę tę zaś wywiódł z analizy opinii biegłego z zakresu położnictwa i ginekologii, z których wynikało że pomimo potrzeby, a właściwie obiektywnej konieczności diagnostycznej nakazującej wdrożenie ciągłej kontroli kardiotokograficznej nad rodzącą matką powódki, takowa z bliżej nieznanych przyczyn nie została podjęta, co uniemożliwiło szybką i niezawodną reakcję w postaci porodu drogą cesarskiego cięcia.

Przechodząc do omówienia poszczególnych roszczeń zgłoszonych przez małoletnią powódkę, Sąd w pierwszej kolejności uznał, że kwota 1.000.000 zł zadośćuczynienia należycie wypełnia kryteria odpowiedniości z art. 445 k.c. Małoletnia powódka w żaden sposób nie może bowiem samodzielnie funkcjonować na wszystkich polach aktywności życia codziennego, a jej stan zdrowia nie daje realnych szans na istotną poprawę.

Jeśli chodzi zaś o odszkodowanie, to Sąd przyjął, że w jego zakres wchodzi koszt permanentnej opieki nad małoletnią powódką przez jej matkę przez okres 37 miesięcy (wysokość tego kosztu została wyceniona przez Sąd na kwotę 74.000 zł) oraz koszt wydatków na leczenie, rehabilitację, dojazdy, badania itd. w rozmiarze 43.266,39 zł. Łącznie dało to więc kwotę 117.266,39 zł stanowiącą należne małoletniej powódce odszkodowania za okres okresu od dnia następnego po dniu rozwiązania umowy o pracę z jej matką do początku roku 2021 r.

W przypadku z kolei renty, Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że nie da się tego świadczenia wyliczyć dokładnie, stąd też posiłkował się treścią art. 322 k.p.c., który to przepis zezwala sądowi na zasądzenie renty w wysokości ustalonej, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy. Kierując się więc tym kryterium, Sąd uznał że konieczność przyjmowania leków i wdrażania różnych form leczenia, terapii, czy rehabilitacji małoletniej powódki oraz sprawowania nad nią opieki wymaga wyłożenia na ten cel kwoty 2.000 zł miesięcznie w okresie od 10.03.2017 r. do dnia 10.12.2020 r., zaś od dnia 10.01.2021 r., zważywszy choćby na rosnące ceny i znaczną zwyżkę wszelkich kosztów utrzymania, kwoty 3.500 zł miesięcznie.

W pozostałym zakresie natomiast - co do innych kosztów wykraczających poza wskazane wyżej,  a także rentę w wyższym rozmiarze - powództwo Sąd oddalił z uwagi na brak w materiale dowodowym podstaw dla ustalenia, iż są to koszty niezbędne i w  zaistniałej sytuacji realne.

Sąd Apelacyjny rozpoznaje apelację wniesioną przez pozwany Szpital.

W dniu 20 maja  2025 roku, godz. 11:00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę 45-latka oskarżonego o zabójstwo swego ojca. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 8 stycznia 2025 roku w sprawie sygn. akt II K 83/24.

Oskarżony został wyrokiem Sądu I instancji uznany za winnego tego, że w dniu 24 lutego 2024 r. w miejscowości Srokowo, działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia swego ojca, zadał mu wielokrotnie uderzenia rękami zaciśniętymi w pięść w okolice twarzy i głowy, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci złamania kości twarzoczaszki skutkującego powstaniem masywnego lewostronnego krwiaka podtwardówkowego z krwawieniem podpajęczynówkowym, które to obrażenia doprowadziły do powstania ciasnoty śródczaszkowej, skutkującej śmiercią pokrzywdzonego na miejscu zdarzenia. Czyn ten wypełnia znamiona zbrodni zabójstwa z art. 148 § 1 k.k.

Do zdarzenia doszło podczas imprezy urodzinowej oskarżonego. Z uzasadnienia Sądu I instancji wynika, że liczba i umiejscowienie ciosów (kilkanaście uderzeń w głowę), ich siła (średnia i duża), sposób działania (bicie i kopanie), długotrwałość ataku oraz jego powtarzalność, a także groźby pozbawienia życia i kontekst relacji z pokrzywdzonym, wskazują, że oskarżony miał świadomość, iż jego brutalne działanie może skutkować śmiercią ojca i godził się na taki skutek.

Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 11 lat pozbawienia wolności. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca.