Sąd Apelacyjny w Białymstoku

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 8 lutego 2024 r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie o sygn. akt  II  K 89/23 dotyczący mężczyzny, który dokonał zabójstwa swojego znajomego łagodząc orzeczoną karę  z 25 na 15 lat pozbawienia wolności, co znalazło też odpowiednie przełożenie na wymiar kary łącznej (15 lat  i 2 miesiące pozbawienia wolności).

Sąd Apelacyjny podzielił w części zarzut obrony dotyczący rażącej surowości kary. Sędzia sprawozdawca podkreślił, iż bezspornym jest, że oskarżony popełnił zabójstwo umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu Okręgowego co do tego, że do zabójstwa doszło bez powodu i to spożyty przez oskarżonego alkohol był przyczyną agresywnego zachowania wobec pokrzywdzonego. Sąd wziął pod uwagę również inne okoliczności przedmiotowego zdarzenia, które przemawiają na niekorzyść oskarżonego m.in. to, że oskarżony po zadaniu ciosów pokrzywdzonemu nie podjął żadnej próby ratowania go, przykrył go kocem i dalej spożywał alkohol, a kolejno w celu ukrycia zwłok podjął nieudaną próbę ich rozkawałkowania. Sędzia referent podkreślił, że choć niewątpliwie zabójstwo, którego dopuścił się oskarżony cechuje bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości to jednakże nie uzasadnia to wymierzenia kary 25 lat pozbawienia wolności. Sąd wskazał, iż oskarżony był osobą niekaraną, prowadził ustabilizowany tryb życia oraz utrzymywał dobre relacje z siostrami. Ponadto oskarżony obecnie skończył 56 lat i kara 25 lat pozbawienia wolności byłaby w jego przypadku karą zbliżoną do kary dożywocia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego cele wychowawcze, zapobiegawcze oraz cele ogólnoprewencyjne w pełni zrealizuje kara 15 lat pozbawienia wolności. W pozostałej części zaskarżony wyrok Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy, w tym m.in. co do rozstrzygnięcia o zasądzonym na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynieniu.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 8 lutego 2024 r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie o sygn. akt  II  K 89/23 dotyczący mężczyzny, który dokonał zabójstwa swojego znajomego łagodząc orzeczoną karę  z 25 na 15 lat pozbawienia wolności, co znalazło też odpowiednie przełożenie na wymiar kary łącznej (15 lat  i 2 miesiące pozbawienia wolności).

Czytaj więcej...

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 31 stycznia 2024 r. co do zasady utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce w sprawie II K 23/23 skazujący oskarżonego na karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności za m.in. dokonanie zabójstwa żony i teściowej oraz znęcania się nad nimi. Dokonał jedynie korekty z uwagi na odmienny stan prawny w dacie popełnienia czynów i zastosowanie ustawy korzystniejszej dla oskarżonego uzupełniając podstawy prawne skazań i wymiaru kary łącznej  o  „art. 4 § 1 k.k.”. Uchylił również pkt. XI wyroku, w którym orzeczono, że oskarżony będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienia po odbyciu kary 25 lat pozbawienia wolności jako zbędny. Sąd argumentował, że art. 78 § 3 k.k. wprowadza możliwość oznaczenia surowszego ograniczenia ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, natomiast wskazanie przez Sąd Okręgowy wymiaru 25 lat kary pozbawienia wolności nie stanowiło tego surowszego ograniczenia, bowiem na datę  popełnienia czynu, jak i na datę orzekania przez Sąd I instancji  przepis art. 78 § 3 k.k. przewidywał ograniczenie, że w przypadku orzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności, można zwolnić skazanego po odbyciu 25 lat pozbawienia wolności. 

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu rażącej niewspółmierności kar orzeczonych za zbrodnię zabójstwa i przestępstwa popełnionego podczas zatrzymania oskarżonego przez funkcjonariuszy policji oraz argumentów zawartych w apelacji obrońcy. Zdaniem Sądu Odwoławczego orzekając kary jednostkowe dożywotniego pozbawienia wolności Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie okoliczności wskazane w art. 53 k.k. Wziął pod uwagę skutek w postaci śmierci żony i teściowej oskarżonego, zaplanowany sposób działania oskarżonego, jak i brutalność tego działania, która przejawiała się użyciem kija bejsbolowego i noża oraz zadawaniu uderzeń w części ciała w których zlokalizowane są ważne dla życia organy (głowa, klatka piersiowa). Sąd podkreślił, iż teściowa oskarżonego była osobą  w podeszłym wieku oraz nieporadną z uwagi na korzystanie z wózka inwalidzkiego, a w momencie ataku oskarżonego spała. Orzeczone kary uwzględniają również okoliczności przedmiotowe m.in. powody przedmiotowego zajścia w postaci istniejącego od wielu lat konfliktu na tle majątkowym pomiędzy oskarżonym, a jego żoną i jej rodziną.

Sąd Apelacyjny dalej wskazał, że wymierzając karę dożywotniego pozbawienia wolności Sąd Okręgowy uwzględnił również postawę oskarżonego, który jest bezkrytyczny wobec popełnionych czynów, nie przejawia skruchy ani żalu, a winą obciąża swoją żonę. W konsekwencji jego dotychczasowa niekaralność oraz bardzo dobra opina z zakładu pracy nie mogły wpłynąć na łagodniejsze potraktowanie. Zdaniem Sądu Apelacyjnego oskarżony nie rokuje najmniejszych  nadziei na resocjalizację i tym samym Sąd nie dostrzegł przesłanek do złagodzenia kar jednostkowych, jak i kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności.

Wyrok jest prawomocny.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 30 stycznia 2024 r. co do zasady utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie II K 75/22 skazujący oskarżonego na kare łączną 8 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Dokonał jedynie zmiany o charakterze technicznym z uwagi na zmianę przepisów i zastosowanie ustawy względniejszej dla oskarżonego uzupełniając wyrok w podstawie prawnej skazania  oraz w podstawie prawnej kary łącznej  o  „w zw. z art. 4 § 1 k.k.”.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów i argumentacji zawartych w apelacjach obrońców oskarżonego oraz pełnomocników oskarżycieli posiłkowych. Sędzia referent podkreśliła, iż oceniając materiał dowodowy należy to czynić zgodnie z regulacjami kodeksu postępowania karnego, nie zaś bazować na emocjach czy też zaspokajać oczekiwania stron. Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonego wyjaśniła, że wbrew odmiennym twierdzeniom tych skarżących ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy nie narusza reguł i zasad wskazanych w art. 7 k.p.k. Zarzuty apelacji, które dotyczyły dokonania dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków, były błędne. Sąd Apelacyjny nie zgodził się z również twierdzeniami obrony, iż Sąd Okręgowy uwzględnił tylko niekorzystne dla oskarżonego fragmenty zeznań świadków wskazując, iż świadkowie (również koledzy oskarżonego) przy ocenie relacji pokrzywdzonej z oskarżonym zachowali obiektywizm. Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego Sąd Apelacyjny w tym zakresie także podzielił ocenę Sądu Okręgowego podkreślając, iż nie można było ocenić depozycji oskarżonego jako spójnych, rzeczowych i konsekwentnych. Natomiast ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy prawidłowo oparł się na zeznaniach pokrzywdzonej, które były szczere. Sędzia referent podkreśliła, iż pokrzywdzona swoim zachowaniem nie sprowokowała oskarżonego do agresywnego zachowania. Odnosząc się do kolejnego zarzutu Sąd podał, że nie można było żadną miarą przyjąć, iż nagrania z monitoringu z miejsca zdarzenia zostały w jakikolwiek sposób zmanipulowane. Sąd Apelacyjny wskazał, iż ustalenie, że oskarżony był poczytalny w chwili czynu nie budzi żadnych najmniejszych wątpliwości i żadna z okoliczności wskazanych w art. 31 § 1 k.k. nie występowała.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji nie popełnił również błędu przypisując oskarżonemu zamiar ewentualny dokonania zabójstwa. Ewidentnie w zachowaniu oskarżonego widoczna była zgoda na zaistnienie ewentualnego skutku w postaci śmierci pokrzywdzonej. Wynika to  z faktu, że po zadaniu pokrzywdzonej wielokrotnie ciosów nogą i ręką umiejscowionych w głowę, oskarżony nie podjął żadnych kroków, aby zapobiec skutkowi w postaci ewentualnej śmierci pokrzywdzonej.

Nadto ustalenia Sądu I instancji, które miały znaczenie co do wymiaru kary w niniejszej sprawie Sąd Odwoławczy podzielił w całości. W tym zakresie nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek obrońców o zastosowanie w stosunku do oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na brak nadzwyczajnych okoliczności uzasadniających zastosowanie tej instytucji. Sąd podkreślił, iż nie zasługiwały również na uwzględnienie wnioski pełnomocników oskarżycieli posiłkowych o wymierzenie surowszej kary pozbawienia wolności z uwagi m.in. na właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

Również w zakresie czynu z  art. 157 § 1 k.k. Sąd I instancji nie dopuścił się żadnego błędu w ustaleniach faktycznych i zarzuty apelujących nie zasługiwały na uwzględnienie. Końcowo sędzia referent wskazała, iż Sąd Okręgowy prawidłowo również orzekł o wysokości zadośćuczynienia i obowiązku naprawiania szkody.

Wyrok jest prawomocny.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 1 lutego 2024 r. o godz. 11:30, s. II rozpozna sprawę  dotyczącą zabójstwa mężczyzny, który zginął we własnym domu od ciosów nożem zadanych mu przez jego znajomego. W tej sprawie oskarżoną jest również kobieta, której zarzucono nieudzielenie pomocy pokrzywdzonemu oraz niezawiadomienie organów ścigania o zabójstwie.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 1 września 2023 r. (sygn. akt III K 61/23) uznał oskarżonego za winnego tego że 24 listopada 2022 r., w Białymstoku, przewidując możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego i godząc się na to zaatakował go zadając mu ciosy nożem oraz uderzając pięściami i kopiąc, po czym wrzucił go do pomieszczenia piwnicznego i tam rannego pozostawił, w efekcie czego mężczyzna ten doznał obrażeń w postaci: licznych ran ciętych i kłuto-ciętych na twarzy, głowie, kończynie górnej lewej, nadbrzuszu prawym, kończynie dolnej lewej, licznych, drobnych nacięć skóry  na twarzy i obu rękach, rany tłuczonej w okolicy ciemieniowo-potylicznej lewej,  drobnych wkłuć na tylnej powierzchni przedramienia lewego, rysowatych otarć naskórka na szyi po stronie prawej,  licznych podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na całym ciele,  wylewu krwawego w gałce ocznej oka prawego, wybroczyn krwawych oraz wylewu krwawego w powiece dolnej oka prawego, wybroczyn krwawych w śluzówce obu warg po stronie prawej,  wylewu krwawego w czerwieni wargi górnej oraz w śluzówce przedsionka jamy ustnej, wylewów krwawych w mięśniach grzbietu, kończyn górnych,  wylewów krwawych okolic wątroby, wokół nerki prawnej, przecięcia wątroby oraz mięśnia biodrowego prawego, rozcięcia torebki nerki prawnej – które to urazy były efektem rany kłuto-ciętej nadbrzusza prawego, drążącej w głąb ciała, o kanale długości 18 cm, przy czym rany cięte i kłuto-cięte spowodowały wykrwawienie, a w jego wyniku wstrząs krwotoczny, który doprowadził do zgonu pokrzywdzonego 26.11.2022 r., zaś czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności, na którą został uprzednio skazany w warunkach art. 64§1 k.k., tj. popełnienia czynu z art. 148§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k i za czyn ten na podstawie art. 148§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. skazano go na karę 15 lat pozbawienia wolności.

Oskarżoną uznał za winną tego, że w okresie od 24 do 25 listopada 2022 r. nie udzieliła pomocy pokrzywdzonemu znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia po zaatakowaniu go przez oskarżonego i zadaniu mu szeregu obrażeń ciała, w tym nożem - czego była świadkiem - wraz z którym, znając stan pobitego i obficie krwawiącego pokrzywdzonego, opuściła dom w Białymstoku pozostawiając tam wrzuconego do piwnicy ww. mężczyznę, mogąc tej pomocy udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w szczególności poprzez powiadomienie odpowiednich służb ratownictwa medycznego, przy czym mężczyzna  zmarł 26.11.2022 r., tj. popełnienia czynu z art. 162§1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 162§1 k.k. skazał ją na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Ponadto wobec oskarżonej Sąd umorzył postępowanie o czyn z art. 240§1 k.k. (niezawiadomienie o przestępstwie)  na podstawie art. 240§3 k.k., który stanowi, że nie podlega karze, kto zaniechał zawiadomienia z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.

Sąd orzekł również solidarnie od oskarżonych w związku z czynami im przypisanymi na rzecz oskarżyciela posiłkowego 10 000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia.

Apelacje od tego wyroku złożyli prokurator, obrońca i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.

W dniu 30 stycznia 2024 r., godz. 9:00  s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą mężczyzny, który dokonał zabójstwa swojego znajomego m.in. przy użyciu siekiery (sygn. akt II AKa 238/23).

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem w sprawie o sygn. akt  II  K 89/23 uznał  oskarżonego winnego tego, że w nocy z 8 kwietnia 2023 r. na  9 kwietnia 2023r. w niewielkiej wsi w gminie Nidzica działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego, uderzał pokrzywdzonego oraz kopał go po twarzy, powodując u pokrzywdzonego sińce i obrzęki powiek dolnych obu oczu, liczne otarcia naskórka na twarzy, drobną ranę w prawej okolicy podoczodołowej, w lewej okolicy przyusznej i na skrzydełku nosa, głęboką ranę w pobliżu przyśrodkowego kąta prawego oka i w jej rzucie złamania kości, ranę wargi górnej penetrującą do przedsionka jamy ustnej, ranę śluzówki ust, wieloodłamowe złamanie kości nosa, dolnej krawędzi prawego oczodołu, prawej kości jarzmowej i obu kości szczękowych, jak również kopał pokrzywdzonego w okolice klatki piersiowej i pleców, powodując rozległe otarcie naskórka na prawym barku oraz otarcie naskórka i ranę w okolicy lewej łopatki i drobne otarcia naskórka w prawej okolicy podłopatkowej, złamanie żeber od IV do VII po stronie prawej oraz od III do VI po stronie lewej, a nadto używając ostrego narzędzia wobec pokrzywdzonego zadał mu cios w okolicę części potylicznej głowy, powodując głęboką ranę cięto-rąbaną o wymiarach ok 4,5 cm x 1,2 cm oraz używając ostrza siekiery zadawał pokrzywdzonemu obrażenia prawego ramienia, powodując liczne rany cięto-rąbane, przecinające całkowicie mięsień dwugłowy ramienia, wielokrotnie nacinając tym samym kość ramieniową, powodując tym samym mniejsze rany cięte i otarcia naskórka przedniej powierzchni tego ramienia, czym doprowadził u niego do aspiracji pochodzącej z obrażeń twarzoczaszki krwi do dróg oddechowych, co z jednoczesną utratą krwi, pochodzącej z licznych ran prawego ramienia, doprowadziło do ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej, a w konsekwencji do zatrzymania krążenia i zgonu pokrzywdzonego tj. o czyn z art. 148 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności.

Ponadto uznał go za winnego tego, że w nocy z 8 na 9 kwietnia 2023 roku zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 500 zł na szkodę pokrzywdzonego tj. popełnienia czynu z art. 119§1 kw i za to na podstawie tego przepisu skazał go na karę 30 dni aresztu oraz tego, że w dniu 9 kwietnia 2023r. dokonał zniszczenia telefonu komórkowego marki Samsung Galaxy S20 o  wartości 1.999 zł, poprzez rozbicie go siekierą tj. o czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazując go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Łącznie Sąd wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności.

Ponadto m.in. orzekł wobec oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz dwóch kobiet kwot po 100 000  zł tytułem zadośćuczynienia za czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego wnosząc o złagodzenie kary do dolnych granic ustawowego zagrożenia.