Sąd Apelacyjny w Białymstoku

    W dniu 18 lutego 2021r., godz. 9.00, s. IV Sąd Apelacyjny zajmie się sprawą śmiertelnego pobicia mężczyzny w pobliżu Hajnówki (sygn. akt II AKa 203/20).

Czytaj więcej...

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie sygn. akt I ACa 383/20 dotyczącej powództwa spółki developerskiej przeciwko gminie B. odroczył wydanie wyroku do dnia 18 lutego 2021 r., godz. 12.00., s. II

Z powodu choroby jednego z oskarżonych, na wniosek jego obrońcy, termin rozprawy apelacyjnej wyznaczonej na dzień 11.02.2020r. w sprawie dotyczącej nielegalnej produkcji amfetaminy i uprawy konopi został odwołany (sygn. akt II AKa 99/20).

Czytaj więcej...

W dniu 11.02.2020r., godz. 9.00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna apelacje w sprawie dotyczącej nielegalnej produkcji amfetaminy i uprawy konopi (sygn. akt II AKa 99/20)

Czytaj więcej...

Sąd Apelacyjny w Białymstoku nie uwzględnił żadnej z trzech apelacji wniesionych w sprawie dotyczącej zabójstwa w Czarnej Białostockiej, uznając podniesione w nich zarzuty za całkowicie bezzasadne (sygn. akt II AKa 206/20).

            Podając ustne motywy wyroku sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, winę i sprawstwo oskarżonych oraz kwalifikację prawną przypisanego im czynu. Z materiału dowodowego wynika, że sprawcy udali się do domu pokrzywdzonej celem dokonania rabunkowego, chcieli zabrać od niej papierosy i pieniądze. Mieli przy tym świadomość, że kobieta dobrowolnie im tych rzeczy nie wyda i będą musieli zabrać je siłą. Jednak stopień nasilenia zastosowanej przez napastników przemocy doprowadził do jej śmierci. Mężczyźni nie tylko obezwładnili pokrzywdzoną, ale też zakneblowali ją poprzez wetknięcie do ust przyniesionej ze sobą szmaty, czym odcięli jej dopływ powietrza. Kobieta z racji wieku i ułomności miała ograniczone możliwości obrony. Odcięcie powietrza na dłuższy czas prowadzi do śmierci człowieka, oskarżeni mieli tego świadomość i godzili się na to. Tym samym obaj winni są nie tylko dokonania rozboju, ale też zbrodni zabójstwa w zamiarze ewentualnym.

            Ze zgromadzonych dowodów wynika niezbicie, że obaj oskarżeni aktywnie brali udział w obezwładnianiu i kneblowaniu pokrzywdzonej, dlatego wniosek obrońcy jednego z nich, aby przypisać mu sprawstwo wyłącznie rozboju, jest oczywiście niesłuszny. Z całą też pewnością nie ma podstaw do zmiany przyjętej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonych na nieumyślne spowodowanie śmierci, czy też pobicie ze skutkiem śmiertelnym, jak domagał się tego obrońca drugiego z nich.

            Odnosząc się do podniesionych zarzutów niewspółmierności orzeczonych kar 15 lat pozbawienia wolności, rażąco surowych w ocenie obrońców i rażąco łagodnych według prokuratora, to one także okazały się niezasadne. Jak podkreślił sędzia sprawozdawca, Sąd I instancji uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary, zarówno stopień winy oskarżonych, stopień społecznej szkodliwości czynu, jaki popełnili, właściwości i warunki osobiste każdego z nich oraz dotychczasowy sposób ich życia. Sąd ten wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące, które w tej sprawie również istnieją. Na korzyść oskarżonych przemawia przede wszystkim ich postawa w procesie, co do zasady podjęli oni współpracę, przyznali się oni do winy, opisali przebieg zdarzenia. Do okoliczności łagodzących zaliczyć też należy ich poprawne funkcjonowanie w środowisku oraz stabilną sytuację rodzinną.

            Sąd odwoławczy nie dopatrzył się podstaw do zastosowania obostrzenia w możliwości skorzystania przez oskarżonych z warunkowego przedterminowego zwolnienia, o co wnosił prokurator. Przepis art. 77 § 2 k.k. ma zastosowanie w szczególnych przypadkach, wobec sprawców wysoce zdemoralizowanych, którzy nie poddają się oddziaływaniom resocjalizacyjnym. W ocenie Sądu Apelacyjnego z takim przypadkiem nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Wyrok jest prawomocny.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie sygn. akt II AKa 206/20 dotyczącej zabójstwa w Czarnej Białostockiej odroczył wydanie wyroku do dnia 5 lutego 2021 r., godz. 10.00., s. IV

W dniu 11 lutego 2021r., godz. 10.20, s. II Sąd Apelacyjny rozpozna apelację pozwanego w sprawie z powództwa spółki developerskiej przeciwko Gminie B. (sygn. akt I ACa 383/20).

            Sąd Okręgowy w Białymstoku zasądził od pozwanej gminy na rzecz spółki kwotę 1.647.393 (jeden milion sześćset czterdzieści siedem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt trzy) zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

            Powodowa spółka domagała się zasądzenia od pozwanej odszkodowania w kwocie 2.013.500 złotych, z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, składającej się z pięciu działek położonych w B. przy ul. W. i A., wskutek wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części doliny rzeki B. (odcinek od ul. J. do ul. A.) w B., uchwalonego uchwałą z dnia 30 maja 2011 r. Nr XII/94/II Rady Miejskiej w B., co potwierdził operat szacunkowy sporządzony na zlecenie spółki.

Według dołączonego do pozwu operatu z 5 sierpnia 2015 roku wartość rynkowa nieruchomości przed uchwaleniem planu (na sierpień 2011 r.) została określona na kwotę 13.278.945 zł, a wartość po uchwaleniu planu (na datę 13 stycznia 2014 r.) spadła do 11.265.445 zł. (k. 106-140). Różnica wartości równa kwocie odszkodowania żądanego w pozwie  to 2.013.500 zł.

Pozwana gmina w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana kwestionowała przede wszystkim to, że wskutek uchwalenia planu miejscowego korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź zostało istotnie ograniczone, a także kwestionowała sposób wyliczenia odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości. Twierdziła, że przed wejściem w życie uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części doliny rzeki B. (odcinek od ul. J. do ul. A.) w B., faktycznym sposobem korzystania z nieruchomości było prowadzenie targowiska w zrealizowanych w tym celu pawilonach handlowych, co z tego zasadniczego względu dyskwalifikuje zawarte w pozwie żądanie.

Sąd Okręgowy, w oparciu o art. 36 ust 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r., uznał roszczenie odszkodowawcze powoda co do zasady za słuszne. Przesłanki uzasadniające dochodzenia odszkodowania zostały spełnione, bowiem po pierwsze w dacie wejścia w życie planu zagospodarowania przestrzennego powodowa spółka była właścicielem nieruchomości, po drugie uchwalenie planu spowodowało obniżenie wartości nieruchomości.

Biegły sądowy - rzeczoznawca majątkowy w sporządzonej na potrzeby sprawy opinii wskazał, iż oba plany zagospodarowania przestrzennego przewidują dla tego terenu porównywalne możliwości inwestycyjne, co do przewidywalnej i prawnie dopuszczalnej funkcji tj. zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Podstawową różnicą, która jednocześnie stanowi jedyną weryfikowalną przez rynek nieruchomości zmianę oceny cech przedmiotu wyceny jest korekta części powierzchni nieruchomości wyłączającej działalność inwestycyjną związaną z projektowaną funkcją podstawową. W nowej decyzji o warunkach zabudowy ustalono minimalną nieprzekraczalną linię zabudowy dla dojazdów i parkingów w odległości 35 m od osi rzeki B., z kolei w planie miejscowym ta odległość wynosi 50 m, ale liczona jest od linii rozgraniczających koryta rzeki B., co dodatkowo „przesuwa” o ok. 5 metrów tę linię, względem tej z początkiem linii na osi rzeki, tak jak było ustalone w decyzji. W ocenie biegłego zapisy te zauważalnie ograniczają możliwości inwestycyjne analizowanego terenu, ponieważ w sposób jednoznaczny wyłączają spod działalności inwestycyjnej pas gruntu o szerokości ok. 20 m, który w myśl ustaleń decyzji mógł zostać wykorzystany jako element wewnętrznego układu komunikacyjnego i lokalizacji parkingów, a tym samym te elementy inwestycji muszą być po uchwaleniu planu „zmieszczone” na pozostałym terenie. Opisany powyżej pas gruntu, w myśl planu miejscowego z 2011 roku został wyłączony z działań inwestycyjnych, a został z kolei zaliczony do przestrzeni publicznych jako teren przewidziany pod zieleń urządzoną.

Wyłączenie możliwości inwestycyjnych nieruchomości ma bezpośrednie odzwierciedlenie w poziomie cen uzyskiwanych na rynku. Ceny nieruchomości przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną w sposób „mierzalny” różnią się od cen uzyskiwanych za nieruchomości przeznaczone pod szeroko rozumiane tereny zieleni.

Wartość rynkowa nieruchomości przed uchwaleniem planu została przez biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości określona na kwotę 10.571.796 złotych, a wartość rynkowa nieruchomości po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego według stanu nieruchomości na dzień 1 sierpnia 2011 r. i cen na dzień 13 stycznia 2014 r. została przez biegłego ustalona na kwotę 8.924.403 zł. Tym samym różnica wartości równoważna wysokości odszkodowania wynosi 1.647.393 złote. Taką też kwotę Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda.

Sąd uznał za niesłuszny zarzut pozwanej gminy co do wysokości należnego stronie powodowej odszkodowania, odwołujący się do faktycznego użytkowania terenu jako targowiska. Po pierwsze dlatego, że jak wynika wprost i jednoznacznie z samych decyzji o pozwoleniach na budowę, targowisko (w obydwu jego częściach – pierwszej, prowadzonej pierwotnie przez B. W. i drugiej, wybudowanej przez powodową spółkę), zlokalizowane na nieruchomościach powódki miało od początku tymczasowy charakter. Poza tym, na co wskazuje tok zdarzeń, wydzierżawienie części terenu przez powódkę jesienią 2009 roku na cele targowiska i późniejsze zlokalizowanie własnego targowiska, było następstwem odmowy udzielenia powódce pozwolenia na budowę I etapu zespołu budynków w 2009 roku.

Po drugie dlatego, że wejście w życie planu z przeznaczeniem przede wszystkim pod budownictwo mieszkaniowe wielorodzinne i usługi, czyli z takim samym przeznaczeniem jak w pierwotnej decyzji o warunkach zabudowy, w jakikolwiek sposób nie odnosiło się do faktycznego użytkowania terenu w czasie uchwalania planu jako targowiska.

           W pozostałym zakresie powództwo, jako wykraczające poza ustaloną różnicę wartości nieruchomości przed i po uchwaleniu planu w 2011 roku, zostało oddalone.

W dniu 4 lutego 2021r., godz. 10.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna zajmie się sprawą dwóch mężczyzn, oskarżonych o dokonanie zabójstwa w związku z rozbojem (sygn. akt II AKa 206/20).

Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał ich za winnych tego, w dniu 27 grudnia 2018r. w Czarnej Białostockiej działając wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej kobiety, dokonali rozboju na jej osobie, w ten sposób, że działając w sposób bezpośrednio zagrażający jej życiu, używając przemocy poprzez rzucenie jej na łóżko, zakneblowanie ust, przytrzymywaniu jej w sposób uniemożliwiający poruszanie i dociskaniu knebla w głąb jamy ustnej, spowodowali u niej zamknięcie światła dróg oddechowych z dociśnięciem korzenia języka do tylnej ściany gardłowej, co skutkowało uduszeniem gwałtownym i zgonem pokrzywdzonej, który to skutek w postaci śmierci kobiety przewidywali i się na niego godzili, oraz zabrali w celu przywłaszczenia bliżej nieustaloną ilość paczek papierosów nieustalonej marki i wartości, tj. czynu z art. 148 §2  pkt.2  k.k. w zb. z art.280  §2  k.k. i za ten czyn wymierzył im kary po 15 lat pozbawienia wolności. 

Sąd Apelacyjny rozpozna apelacje prokuratora i obrońców oskarżonych.

Prokurator domaga się zmiany wyroku poprzez ustalenie, że oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim zabójstwa i wymierzenie im za tak przypisany czyn kar po 25 lat pozbawienia wolności ewentualnie orzeczenie że warunkowe przedterminowe zwolnienie oskarżonych z odbywania kar 15 lat pozbawienia wolności będzie mogło nastąpić po upływie 12 lat.

Z kolei obrońca pierwszego z oskarżonych domaga się uznania, że jest on winny wyłącznie przestępstwa rozboju z art. 280 § 2 k.k. i wymierzenie mu za to kary 6 lat pozbawienia wolności, ewentualnie złagodzenie kary wymierzonej za przypisany mu czyn z art. 148 §2 pkt.2  k.k. w zb. z art.  280  §2  k.k. i wymierzenie jej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Obrońca drugiego mężczyzny wniósł o zmianę wyroku poprzez uznanie go za winnego czynu z art. 158 §3 k.k. (pobicie ze skutkiem śmiertelnym) lub art. 155 k.k. (nieumyślne spowodowanie śmierci), bądź też złagodzenie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.