Sąd Apelacyjny w Białymstoku

W dniu 26 września 2024 roku, godz. 12:00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą dwóch mężczyzn oskarżonych o usiłowanie dokonania rozboju z użyciem pałki teleskopowej. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w  Białymstoku w dniu 5 marca 2024 roku (sygn. akt III K 75/23).

Oskarżeni zostali uznani za winnych tego, że w dniu 1 grudnia 2022 r. w Białymstoku w klatce schodowej bloku przy ulicy Rzemieślniczej, działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali dokonać rozboju na osobie pokrzywdzonego, w ten sposób, że używali wobec pokrzywdzonego przemocy – jeden z oskarżonych poprzez zadawanie mu uderzeń bliżej nieokreśloną pałką teleskopową po nogach i ramieniu, natomiast drugi z oskarżonych poprzez uderzanie go pięściami po całym ciele jednocześnie żądając od niego wydania pieniędzy w kwocie 2000 zł, po czym  wyprowadzili go z ww. klatki schodowej starając się doprowadzić go do bankomatu celem podjęcia przez pokrzywdzonego ze swego rachunku bankowego tej kwoty, lecz zamierzonego celu zaboru pieniędzy nie osiągnęli z uwagi na to, że pokrzywdzony w pierwszej fazie zdarzenia nie posiadał ich przy sobie, zaś podczas drogi do bankomatu im uciekł, przy czym na skutek zadanych uderzeń doznał on obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych w okolicy przybródkowej prawej, na bocznej prawej powierzchni szyi, na prawym ramieniu, na udzie prawym oraz otarć naskórka na grzbiecie dłoni prawej i na przedniej powierzchni kciuka lewego, co skutkowało naruszeniem czynności narządów jego ciała na czas nie przekraczający 7 dni. Czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Sąd I instancji wymierzył oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności. Orzeczony został także solidarnie obowiązek zapłaty kwoty 1 230 złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody i kwoty 3 000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Apelacje od powyższego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. Obrońcy zawnioskowali o zmianę wyroku i uniewinnienie każdego z oskarżonych. Natomiast pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zmianę wyroku poprzez podwyższenie wobec każdego z oskarżonych wymiaru kary pozbawienia wolności do lat 3 i o zasądzenie solidarnie kwoty 20.000 złotych.

W dniu 29 sierpnia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie 18-letniego oskarżonego o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. popełniony z użyciem noża w warunkach przekroczenia granic obrony koniecznej. Sąd odwoławczy zmienił orzeczenie Sądu I instancji (Sąd Okręgowy w Olsztynie) wydane w sprawie w dniu 25 marca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 120/23, w ten sposób, że oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu uniewinnił uznając, że oskarżony granic obrony koniecznej nie przekroczył, a zatem działał w warunkach art. 25 § 1 k.k., odpierając w obronie koniecznej bezpośredni, bezprawny zamach na swoje zdrowie.

Sędzia sprawozdawca, uzasadniając stanowisko, wskazał, że kwestia działania w obronie koniecznej nie budziła w tej sprawie wątpliwości, natomiast okoliczności zdarzenia wskazują, że nie zachodziła w tej sprawie dysproporcja pomiędzy wartością dobra zaatakowanego zamachem, a wartością dobra napastnika, przeciwko któremu skierowane było działanie obronne.

Sędzia podkreślił, że w ustalonych okolicznościach oskarżony, będąc trzymany w uścisku za szyję nie miał szansy podjęcia innych aktywnych działań obronnych, jak przykładowo ucieczka przed napastnikiem. Dynamiczność ataku i sytuacja, którą oskarżony uznawał za beznadziejną wskazują, że w tym przypadku chwycenie za nóż miało charakter całkowicie obronny, mający na celu powstrzymanie pokrzywdzonego przed dalszym atakiem.

Z kolei skierowanie przez oskarżonego noża w stronę klatki piersiowej napastnika ocenić należy jako działanie odruchowe. Sąd I instancji wskazał, że oskarżony winien skierować swe działania w kierunku mniej newralgicznych dla życia części ciała napastnika, jednak w ocenie Sądu odwoławczego trudno byłoby w tej konkretnej sytuacji wymagać od oskarżonego, by broniąc się, w sytuacji tkwienia w uścisku za szyję, z którego bezskutecznie starał się wyrwać, zadawał ciosy w sposób przemyślany, a nie instynktowny.

Na uwagę zdaniem Sądu Apelacyjnego zasługiwało też, że oskarżony nie kontynuował żadnych działań fizycznych względem pokrzywdzonego po tym, jak doszło do jego zranienia

W dniu 3 września 2024 roku, godz. 11:00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą nietrzeźwej kierującej, która spowodowała wypadek ze skutkiem śmiertelnym. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Białymstoku w dniu 11 kwietnia 2024 roku w sprawie sygn. akt III K 19/24.

Powyższym wyrokiem oskarżona uznana została za winną tego, że:

1. w dniu 18 października 2023 r. około godziny 18.10 w Białymstoku na ulicy Wierzbowej kierując samochodem osobowym, umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 45 ust. 1 pkt 1, art. 3 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i nieumyślnie spowodowała wypadek w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości – 2,53 ‰ zawartości alkoholu we krwi, nie zachowała należytej ostrożności i nie dostosowała prędkości jazdy do warunków, w jakich ruch się odbywał, w wyniku czego straciła na łuku drogi panowanie nad kierowanym przez siebie  samochodem, zjechała na prawą stronę na chodnik potrącając pieszą, po czym uderzając pojazdem w drzewo, w następstwie którego to zdarzenia pokrzywdzona doznała silnego urazu wielomiejscowego w tym: rany tłuczonej głowy, wielomiejscowego złamania kości czaszki, przerwania rdzenia kręgowego, licznych złamań wyrostków kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego, złamania i przemieszczenia kręgosłupa szyjnego i piersiowego, rozdarcia aorty piersiowej, złamania łopatki lewej, złamania trzonu mostka, liczne obustronne złamania żeber, stłuczenie i rozdarcie płuc, wielomiejscowe pęknięcia wątroby oraz śledziony, wielomiejscowe złamanie miednicy, zwichnięcie tylne kości udowej lewej, złamanie kości piszczelowej i strzałkowej lewej, w następstwie czego nastąpiła śmierć pokrzywdzonej, tj. czynu z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1a pkt 2 k.k.
2. w miejscu i czasie jak powyżej kierowała samochodem osobowym, będąc w stanie nietrzeźwości 2,53 ‰ zawartości alkoholu we krwi, tj. czynu z art. 178a § 1 k.k.

Za tak przypisane czyny Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonej odpowiednio kary 5 lat pozbawienia wolności i roku pozbawienia wolności. W rezultacie natomiast orzeczono karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Dodatkowo orzeczono m. in. łączny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator.

W dniu 17 września 2024 roku, godz. 09:00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę zabójstwa, do którego doszło pod Gietrzwałdem w nocy z 17 na 18 października 2022 r. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 23 stycznia 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 95/23.

Jednym z oskarżonych w tej sprawie jest brat zabitego pokrzywdzonego. Działał on wspólnie i w porozumieniu z innym mężczyzną. Sąd I instancji skazał oskarżonych za to, że w nocy z 17 na 18 października 2022 r. w jednej z miejscowości na terenie gminy Gietrzwałd, woj. warmińsko – mazurskie, działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego, poprzez zadawanie pokrzywdzonemu przez każdego z oskarżonych uderzeń nożem w kierunku przedniego i tylnego tułowia oraz kończyn górnych, spowodowali ranę kłutą tylnej powierzchni prawego przedramienia, ranę płatową w obrębie lewej ręki, trzy rany kłute przedniej powierzchni tułowia: w lewej linii przymostkowej i w okolicy obojczykowej w pobliżu mostka oraz sześć ran kłutych tylnej powierzchni tułowia, w tym przykręgosłupowo, w linii łopatkowej lewej i w okolicy nadłopatkowej, w wyniku których nastąpiła utrata krwi, przy czym rana zadana w tylną część tułowia poniżej łopatki lewej przecięła siódme żebro i uszkodziła lewe płuco, a pchnięcie nożem powyżej łopatki lewej przecięło żyłę szyjną wewnętrzną, co spowodowało obfity krwotok, w wyniku czego pokrzywdzony zmarł. Czyn ten zakwalifikowany został z art. 148 § 1 k.k. Za tak przypisany czyn Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonym kary po 15 lat pozbawienia wolności.

Nadto jeden z oskarżonych uznany został winnym tego, że w dniu 21 marca 2022 r. w Gietrzwałdzie groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, co stanowi przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. Za ten czyn Sąd wymierzył karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec tego oskarżonego Sąd połączył, wymierzając karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 15 lat i 6 miesięcy.

Apelacje od powyższego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych.

Decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 sierpnia 2024 roku została odwołana ze stanowiska dyrektora Sądu Apelacyjnego w Białymstoku Pani Grażyna Lewicka z upływem dnia 20 sierpnia 2024 roku.

W dniu 27 sierpnia 2024 roku, godz. 11:30, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku rozpozna sprawę znęcania się przez oskarżonego nad nieporadnymi ze względu na wiek rodzicami. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 28 marca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 171/23.

Oskarżony w tej sprawie został wyrokiem Sądu I instancji uznany za winnego tego, że w okresie od początku lutego 2023 r. do 3 października 2023 r. znęcał się psychicznie i fizycznie nad wspólnie zamieszkującymi z nim rodzicami nieporadnymi ze względu na podeszły wiek i stan zdrowia w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu jak i na trzeźwo wszczynał awantury z wymienionymi, podczas których poniżał ich wyzywając słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe, groził pobiciem, pozbawieniem życia, również przy użyciu noża, spaleniem zabudowań mieszkalnych, jak również groził samobójstwem, wyganiał pokrzywdzonych z domu, a także stosował wobec nich przemoc fizyczną poprzez popychanie oraz bicie rękami i drewnianą laską, przy czym w powyższym okresie wielokrotnie posługując się nożem groził pozbawieniem życia pokrzywdzonemu, doprowadzając pokrzywdzoną do natychmiastowego wydania mu drobnych pieniędzy na zakup alkoholu o nieustalonej łącznej wartości na szkodę pokrzywdzonych. Czyn ten zakwalifikowany został z art. 207 § 1a k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art.12 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Olsztynie wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nadto orzekł, że oskarżony orzeczoną karę pozbawienia wolności powinien odbywać w systemie terapeutycznym dla osób z deficytem intelektualnym i uzależnionych od alkoholu

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator oraz obrońca.

W dniu 29 sierpnia 2024 roku, godz. 11:00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą oskarżonego o pobicie, związanie, ciągnięcie za samochodem, a następnie utopienie mężczyzny. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 11 grudnia 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 90/23.

Oskarżony został wyrokiem Sądu I instancji uznany za winnego tego, że:

1. w dniu 28 czerwca 2020 r. przy stawie wodnym znajdującym się na polu kukurydzy, zabił w zamiarze bezpośrednim pokrzywdzonego poprzez wrzucenie do stawu wodnego, kilkukrotne przytrzymywanie mu głowy w wodzie, pozostawienie nieprzytomnego pływającego głową w dół i niedopuszczenie do udzielenia mu pomocy przez inną ustaloną osobę, z tym z ustaleniem, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, co wypełnia znamiona czynu z art. 148 § 1 kk,
2. w tym samym miejscu i czasie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pozbawił wolności pokrzywdzonego oraz przemocą polegającą na kilkukrotnym uderzaniu go rękami w twarz i klatkę piersiową, skrępowaniu rąk, kneblowaniu ust, wrzuceniu, zamknięciu i przewożeniu w bagażniku samochodu oraz ciągnięciu za tym samochodem przy pomocy pasa parcianego założonego na szyję, usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez podpisanie oświadczenia o uregulowaniu przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2.500 zł,  czego nie dokonał z uwagi na opór pokrzywdzonego, tj. czynu z art. 189 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

• w tym samym miejscu i czasie, w celu wywarcia wpływu na świadka, groził świadkowi pozbawieniem życia w przypadku ujawnienia przed organami ścigania i innymi osobami zabicia pokrzywdzonego, co z kolei wypełnia znamiona czynu z art. 245 kk.

Sąd I instancji za kolejno przypisane czyny wymierzył oskarżonemu kary odpowiednio 25 lat pozbawienia wolności, 8 lat pozbawienia wolności i jednego roku pozbawienia wolności, a następnie orzekł karę łączną w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności. Dodatkowo Sąd orzekł, że kara łączna pozbawienia wolności ma być wykonywana w systemie terapeutycznym.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator oraz obrońcy.

W dniu 27 sierpnia 2024 roku, godz. 09:00, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą 18-letniego oskarżonego o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k popełniony z użyciem noża w warunkach przekroczenia granic obrony koniecznej. Wyrok w I instancji wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 25 marca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 120/23.

Oskarżony w tej sprawie został wyrokiem Sądu I instancji uznany za winnego tego, że w dniu 5 lipca 2023 r. około godz. 18:30, w Giżycku na chodniku pomiędzy blokami,  odpierając bezprawny, bezpośredni zamach pokrzywdzonego na dobro chronione prawem w postaci zdrowia przekroczył granice obrony koniecznej w ten sposób, że zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu, działając w zamiarze ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, zadał mu dwa ciosy nożem powodując ranę kłutą klatki piersiowej w okolicy IX – X międzyżebrza po stronie prawej, odmy opłucnowej prawostronnej, krwotoku do jamy opłucnowej prawej, powierzchownej rany w okolicy podobojczykowej prawej – powodując u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na jego zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Czyn ten sąd zakwalifikował z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 25 § 2 kk i stosując nadzwyczajne złagodzenie kary wymierzył karę jednego roku pozbawienia wolności.

Wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora oraz zobowiązując go w okresie próby do kontynuacji nauki, powstrzymywania się od nadużywania alkoholu i używania środków odurzających oraz do przebywania w środowisku osób zdemoralizowanych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca.