Rzecznik Prasowy - SSA Janusz Sulima
tel. 85 743 07 24
tel. kom. 605 600 676
e-mail: rzecznik_prasowy@bialystok.sa.gov.pl
pok. 313
W dniu 22 czerwca 2021r., godz. 9.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę II AKa 68/21 dotyczącą mężczyzny oskarżonego o to, że w dniu 17 sierpnia 2019 r. na drodze gruntowej w jednej z miejscowości w gminie Kolno, działając z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, w związku z rozbojem, grożąc wymienionemu pozbawieniem życia oraz używając wobec niego przemocy polegającej na zadaniu mu kilkudziesięciu ciosów w głowę, twarz, szyję, plecy, klatkę piersiową, kończyny górne i dolne innymi podobnie niebezpiecznymi przedmiotami w postaci śrubokręta krzyżakowego oraz młoteczka ratunkowego do wybijania szyb, spowodował u wymienionego obrażenia ciała w postaci podwichnięcia soczewki oka lewego z krwawieniem do komory przedniej i przepukliną ciała szklistego, sińców w okolicy obu oczodołów, licznych ran kłutych i głębokich otarć naskórka głowy oraz dwumiejscowego złamania lewej kości ciemieniowej i złamania dolnej ściany oczodołu lewego, płytkiej rany kłutej okolicy szyjno-obojczykowej prawej, licznych ran kłutych i głębokich otarć naskórka obu kończyn górnych i prawej kończyny dolnej, czym spowodował naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., przy czym zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na reakcję obronną pokrzywdzonego, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki Toyota Avensis o wartości 15000 zł, saszetkę z dokumentami oraz pieniędzmi w kwocie około 1800 zł, czym działał na szkodę pokrzywdzonego, tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Oskarżony został też uznany za winnego tego, że w innym miejscu i czasie kierował samochodem ciężarowym marki Renault Master, znajdując się w stanie nietrzeźwości (o zawartości 0,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.
Uznając winę oskarżonego Sąd Okręgowy w Olsztynie wymierzył mu kary jednostkowe 15 lat oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 15 lat pozbawienia wolności.
Zasądził też od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie 30 tys. zł.
Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.
Obrońca oskarżonego domaga się jego uniewinnienia od czynu z art. 178a § 1 k.k. oraz uznania, że zamiarem oskarżonego było jedynie dokonanie rozboju i zakwalifikowanie jego działania z art. 280 § 2 w zw. z art. 157 § 2 k.k.
Drugi z apelujących domaga się podwyższenia wymierzonej oskarżonemu kary do 25 lat pozbawienia wolności oraz kwoty nawiązki do 100 tys. zł.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego i utrzymał w mocy wyrok dla sprawcy usiłowania zabójstwa konkubiny (sygn. akt II AKa 72/21).
Sędzia sprawozdawca podkreślił, że Sąd Okręgowy rozpoznał przedmiotową sprawę wnikliwie i skrupulatnie, zarówno dokonane przez niego ustalenia faktyczne, jak i kwalifikacja prawna przestępnego zachowania oskarżonego zasługują na pełną akceptację sądu odwoławczego. Twierdzenia apelującego doszukującego się sprzeczności w opiniach dwóch zespołów biegłych opiniujących oskarżonego i mających z tego wynikać wątpliwościach co do stanu jego zdrowia psychicznego i poczytalności w dacie zdarzenia, są zupełnie dowolne.
Analizując zarówno opinie biegłych, jak i pozostały zgromadzony materiał dowodowy brak jest jakichkolwiek podstaw, aby względem oskarżonego zastosować bardziej uprzywilejowaną kwalifikację prawną, o co wnosił apelujący. Jego atak na pokrzywdzoną nie był następstwem afektu, tj. silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami. Oskarżony nie działał też w stanie upojenia patologicznego, a w stanie zwykłej nietrzeźwości. Okoliczności zdarzenia oraz sposób działania sprawcy wskazują jednoznacznie, że miał on bezpośredni, a nie tylko ewentualny zamiar zabójstwa konkubiny.
Stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, sposób działania oskarżonego, jego uprzednia karalność oraz złamanie zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej powodują, że orzeczona kara jest sprawiedliwa i adekwatna do stopnia zawinienia, sąd odwoławczy nie znalazł żadnych przekonujących powodów do jej złagodzenia.
Wyrok jest prawomocny.
W dniu 16 czerwca 2021r., godz. 9.00, s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna apelację obrońcy oskarżonego, który wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie uznany został winnym tego, że w dniu 14 października 2019r. działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonej poprzez zadanie 11 ciosów nożem w klatkę piersiową oraz kończyny, usiłował doprowadzić do jej śmierci, powodując: 2 rany kłute przedniej powierzchni klatki piersiowej z obustronna odmą opłucnową, ogniskowym uszkodzeniem obu płuc, uszkodzeniem przepony oraz złamania III lewego żebra i wyrostka mieczykowatego mostka, 3 rany kłuto- cięte lewego barku i ramienia, 2 rany cięte prawego przedramienia z uszkodzeniem mięśni oraz prawej tętnicy łokciowej i prawego nerwu łokciowego, 2 rany kłute tylnej powierzchni lewego uda oraz 2 rany kłute lewego podudzia z uszkodzeniem mięśni i lewego nerwu strzałkowego, czego konsekwencją było wystąpienie cech wstrząsu krwotocznego oraz ostra niewydolność oddechowa, skutkiem czego było spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na postawę obronną pokrzywdzonej, interwencję osób trzecich oraz udzielenie pomocy medycznej, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art.148 § 1 kk w zb. z art.156 § 1 pkt2 kk w zw. z art.11 § 2 kk.
W dniu 14 czerwca 2021r., godz. 10, s. IV Sąd Apelacyjny w Białymstoku zajmie się sprawą II AKa 79/21 dotyczącą oskarżonego, którego Sąd Okręgowy w Białymstoku uznał za winnego tego, że w dniu 31 stycznia 2020 r. między godziną 17.00 a godziną
1.00 dnia następnego przewidując możliwość spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się
na to wielokrotnie uderzył go ręką i pięścią po twarzy i metalową rurką po całym ciele,
w wyniku czego pokrzywdzony doznał licznych podbiegnięć krwawych na twarzy i całym ciele, otarć naskórka na głowie, rękach i nogach, biodrze, wybroczyn krwawych, zlokalizowanych na głowie i wewnątrz niej i twarzy i na całym ciele, ran tłuczonych w okolicy ciemieniowej prawej, na obu dołach łokciowych, na obu podudziach, rany ciętej na ramieniu prawym, krwiaków okularowych obu oczodołów, obrzęku i zasinienia kończyny górnej lewej i grzbietu ręki prawej, odmy opłucnowej lewostronnej, wylewów krwawych w okolicy żeber, podbiegnięć krwawych w tkance tłuszczowej, i złamania trzech żeber, a stłuczenia dużej powierzchni ciała skutkowały powstaniem zatorów tłuszczowych w krwiobiegu, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu, a w następstwie doprowadziły do zawału krwotocznego płuc i zgonu pokrzywdzonego, które to następstwo oskarżony mógł przewidzieć,
przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej z przestępstwo popełnione w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności.
Ten sam pokrzywdzony został wcześniej przez tego oskarżonego oraz dwóch innych mężczyzn pozbawiony wolności w ten spo¬sób, że wprowadzili oni pokrzywdzonego do piwnicy znajdującej się pod podłogą kuchni niezamieszkałego budynku, po czym zamknęli właz do piwnicy, a następnie przesunęli na właz kredens, uniemożli¬wiając pokrzywdzonemu wyjście z tego pomieszczenia, a następnie położyli na właz kołdrę w celu wytłumienia głosu pokrzywdzonego. Za czyn ten, wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 189 § 1 k.k. wymierzono im kary 1 roku, 6 miesięcy oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności
Jednego z mężczyzn uznano też za winnego nieudzielenia pomocy pokrzywdzonemu znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, wynikającym z jego wcześniejszego pobicia, za co wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
Mężczyzn skazano też za dokonanie kradzieży z włamaniem do niezamieszkałego budynku.
W konsekwencji oskarżeni zostali skazani na kary 12 lat pozbawienia wolności (kara łączna), 2 lat pozbawienia wolności (kara łączna) oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd odwoławczy rozpozna apelacje od winy wniesione przez prokuratora oraz obrońców dwojga oskarżonych.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku utrzymał w mocy wyrok w sprawie II AKa 91/21 dotyczący rozboju oraz czynnej napaści na funkcjonariusza Policji.
Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego sędzia sprawozdawca wyjaśnił, że wbrew odmiennym twierdzeniom tego skarżącego ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy nie narusza reguł i zasad wskazanych w art. 7 k.p.k. Sąd ten poczynił prawidłowe ustalenia co do sprawstwa i winy oskarżonego oraz prawidłowo zakwalifikował jego przestępne zachowanie.
Kluczowym dowodem w sprawie były spójne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonego, które znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym także w wyjaśnieniach współoskarżonej. Dlatego całkowicie zasadnie zeznania te zostały uznane za wiarygodne i stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.
Nie budzi też wątpliwości przyjęta kwalifikacja prawna zachowania oskarżonego. Jego wersji zdarzenia, że chciał tylko porozmawiać z pokrzywdzonym i nie miał zamiaru rozboju, nic nie potwierdza. Z ustalonego przebiegu zajścia wynika, że sprawcy nie podjęli próby rzeczowej i spokojnej rozmowy z pokrzywdzonym, ale od razu go zaatakowali, po czym splądrowali mieszkanie i dokonali kradzieży.
Zastrzeżeń sądu odwoławczego nie budzi też wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary. Sąd I instancji uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary, charakter i wagę czynu, jakiego się on dopuścił, a także jego właściwości i warunki osobiste, w tym uprzednią karalność.
Na uwzględnienie nie zasługiwała też apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, który podniósł zarzut rażącej łagodności kary wymierzonej oskarżonej. W uzasadnieniu środka odwoławczego wyeksponował on wyłącznie okoliczności obciążające oskarżoną, pomijając zupełnie szereg okoliczności łagodzących, które w jej przypadku niewątpliwie występują i nie mogły pozostać bez wpływu na orzeczoną wobec niej karę. Oskarżona nie była wcześniej karana, przyznała się do zarzucanego jej czynu, wyraziła skruchę i przeprosiła pokrzywdzonego, podjęła też współpracę z organami ścigania pomagając w ujęciu drugiego sprawcy. Od czasu inkryminowanego zdarzenia przestrzega porządku prawnego, ma pozytywną opinię w miejscu zamieszkania, wychowuje dzieci, podjęła współpracę z psychologiem. Co istotne, jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku rozpoczęła spłatę zasądzonego na rzecz pokrzywdzonego odszkodowania i zadośćuczynienia. Popełnione przez nią przestępstwo miało niewątpliwie w jej życiu charakter incydentalny.
W świetle tych okoliczności zasadne było zastosowaniem względem niej instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, a ukształtowana w ten sposób kara w żadnym razie nie nosi cech rażąco zbyt łagodnej. W ocenie Sądu Apelacyjnego jest ona sprawiedliwa i osiągnie cele zapobiegawcze oraz wychowawcze zarówno wobec niej, jak i w zakresie ogólnoprewencyjnym.
Wyrok jest prawomocny.
W dniu 10 czerwca 2021r., godz. 10.30 s. IV Sąd Apelacyjny rozpozna sprawę II AKa 91/21 dotyczącą mężczyzny i kobiety, oskarżonych o to, że w dniu 18 grudnia 2019 r. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali rozboju na w ten sposób, że po wejściu do mieszkania, gdzie przebywał pokrzywdzony, przemocą polegającą na duszeniu za szyję oraz zadawaniu uderzeń, w tym ręką uzbrojoną w kastet i nóż oraz kopaniu po całym ciele, doprowadzili pokrzywdzonego do stanu bezbronności powodując u niego obrażenia w postaci rany tłuczonej lewego łuku brwiowego, rozległych wielomiejscowych wylewów krwawych powłok miękkich ciała w tym głowy, twarzy, szyi, okolicy okołoobojczykowej, lewego boku od biodra do łopatki, rozległych podbiegnięć na prawej stronie klatki piersiowej, zlewnych wylewów krwawych pod spojówkami obu oczu, krwiaka podtorebkowego wątroby oraz odmy opłucnowej lewostronnej, które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni (art. 157 § 1 k.k.), przy czym oskarżony dusząc pokrzywdzonego za szyję w stopniu powodującym powstanie wybroczyn w spojówkach obu oczu naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a następnie z jego odzieży oraz z mieszkania dokonali kradzieży portfela z zawartością dowodu osobistego, dwóch kart bankomatowych, pieniędzy w kwocie 450 zł, złotych kolczyków o wartości 800 zł, telefonu komórkowego marki Samsung o wartości 50 zł, konsoli Xbox o wartości 1000 zł oraz laptopa marki Lenovo o wartości 1.200 zł, tj. mienia o łącznej wartości 3500 zł na szkodę pokrzywdzonego, przy czym oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. w ciągu 5 lat po odbyciu w części łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo rozboju.
Ponadto mężczyzna został oskarżony o to, że w dniu 18 grudnia 2019 r. używając noża dopuścił się czynnej napaści na będącego po służbie funkcjonariusza Policji, który dokonał zatrzymania współsprawczyni rozboju w ten sposób, że kierował w jego stronę trzymany w prawej ręce nóż grożąc mu uszkodzeniem ciała i żądając uwolnienia kobiety, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.
Prokurator postawił także temu oskarżonemu zarzut kradzieży z włamaniem, które to przestępstwo miało polegać na tym, że w dniu 19 grudnia 2019 r. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, używając skradzionej uprzednio karty bankomatowej PKO BP dokonał przełamania zabezpieczeń elektronicznych dwukrotnie płacąc za zakupy w sklepie zbliżeniowo w/w kartą i pobierając przy jej użyciu z rachunku bankowego pokrzywdzonego pieniądze w łącznej kwocie 46,97 zł.
Sąd Okręgowy w Białymstoku uznając winę obojga oskarżonych skazał oskarżoną na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania ka okres 3 lat, a oskarżonego na kary jednostkowe 6 lat, 2 lat i 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 8 lat pozbawienia wolności.
Sąd odwoławczy rozpozna apelację obrońcy oskarżonego, który domaga się złagodzenia wymierzonych mu kar bądź też uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego domagającego się dla oskarżonej bezwzględnej kary 4 lat pozbawienia wolności.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku uznał apelacje wniesione w sprawie kobiety oskarżonej o zabójstwo konkubenta w Suwałkach za niezasadne, za wyjątkiem podniesionego przez obrońcę oskarżonej zarzutu rażącej surowości kary (sygn. akt II AKa 220/20).
Sąd Apelacyjny w Białymstoku, po rozpoznaniu apelacji obrońców oskarżonych zmienił wyrok Sądu I instancji w sprawie II AKa 180/20 w ten sposób, że uniewinnił oskarżonych mężczyzn od zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się przestępstw narkotykowych popełnieniem na terenie Jedwabnego, a w przypadku jednego z nich od zarzutu kierowania tą grupą. Z opisu pozostałych przypisanych im przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wyeliminowano stwierdzenie, że były one dokonane w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.
W konsekwencji powyższej zmiany wyroku sąd odwoławczy zobligowany był wymierzyć oskarżonym na nowo kary łączne, łagodząc ich wymiar z 7 lat i 6 miesięcy do 6 lat pozbawienia wolności oraz z 6 lat do 5 lat pozbawienia wolności. W przypadku trzeciego z oskarżonych złagodzeniu uległa wyłącznie kara łączna grzywny.
Wyrok jest prawomocny.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku, uwzględniając częściowo apelację obrońcy oskarżonej, zmienił wyrok Sądu I instancji przyjmując, że przypisanego jej przestępstwa usiłowania zabójstwa dopuściła się ona z zamiarem ewentualnym, a nie bezpośrednim (sygn. akt II AKa 63/21).
Sędzia sprawozdawca wskazał, że w żadnym razie nie można zgodzić się z apelującym, iż odpowiedzialność karna oskarżonej winna być rozpatrywana wyłącznie w ramach art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Kwalifikacja jej zachowania jako usiłowania zabójstwa jest w pełni prawidłowa z tym zastrzeżeniem, że zarówno sposób działania oskarżonej (zadała pokrzywdzonemu 1 cios nożem, pomimo obiektywnych możliwości ku temu nie kontynuowała czynności sprawczych), jak też jej późniejsze zachowanie (pomagała pokrzywdzonemu zatamować krwawienie, zadzwoniła po pogotowie) wskazują, że działała ona z zamiarem ewentualnym, tj. nie dążyła do śmierci konkubenta, ale godziła się z możliwością zaistnienia takiego skutku.
Wskazane okoliczności doprowadziły też sąd odwoławczy do uznania, że wymierzona oskarżonej przez Sąd I instancji kara 8 lat pozbawienia wolności jest rażąco nadmiernie surowa, czego konsekwencją było złagodzenie sankcji karnej i wymierzenie oskarżonej, z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia, kary 5 lat pozbawienia wolności. Na takie ukształtowanie kary miały też wpływ żal i skrucha okazana przez oskarżoną w toku postępowania karnego oraz fakt, że pokrzywdzony, który nie odniósł poważnych ran, wybaczył jej.